Του Απόστολου Αποστόλου
Τι εμπόδιζε πάντα την ελεύθερη εξέλιξη της ελληνικής πολιτικής; Μα φυσικά ο νεποτισμός. Ο πιο σίγουρος και εξασφαλισμένος επαγγελματισμός στην πολιτική ήταν πάντα η οικογενειοκρατία. Φαίνεται όμως πως αυτή η οικογενειοκρατία με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αποκτά ξεχωριστά χαρακτηριστικά.
Εδώ μεταμορφώνεται ολόκληρο το κόμμα της ΝΔ σε αυλή του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη. Βουλευτές και κομματικοί παράγοντες της ΝΔ ως αδιαμαρτύρητα ποίμνια έχουν παραδώσει βούληση και έμπνευση στο μονάρχη κ. πρωθυπουργό μαθαίνοντας σιγά, σιγά, να συλλαβίζουν εξουσιαστικές κορόνες για τους έλληνες πολίτες και μονότονους παιάνες για τον αρχηγό τους.
Το κομματικό υβρίδιο που έφτιαξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί ένα μίγμα μεταξύ ενός εξελληνισμένου νεοφιλελευθερισμού και ενός αυταρχισμού με ακραίες δεξιές έξεις. Η πολιτική τεστοστερόνη της ΝΔ αφέθηκε στους Γεωργιάδη, Πλεύρη, Βορίδη. Σ’ εκείνους που βυσσοδομούσαν στους πολιτικούς διαδρόμους της άκρας δεξιάς για να διεκδικήσουν μια θέση εξουσίας. Όλο αυτό το εξαμβλωματικό σύμπλεγμα αποκαλείται από τον κ. Μητσοτάκη σταθερότητα. (Στο βασικό προεκλογικό του σύνθημα ακούγονται τρεις λέξεις: Σταθερά/Τολμηρά/ Μπροστά.)
Άραγε οι προαποφασισμένες πολιτικές χωρίς την συγκατάθεση των ελλήνων πολιτών ερμηνεύονται ως σταθερότητα; Η χρηματοδότηση των τηλεοπτικών καναλιών, τα υπερκέρδη των παρόχων ενέργειας, η αισχροκέρδεια των σούπερ μάρκετ, των μεσαζόντων, αλλά και το ράλι ανόδου των καυσίμων από τα καρτέλ των διυλιστηρίων και της εμπορίας καυσίμων εξηγούνται ως τολμηρότητα; Ή μήπως το παρακράτος δηλαδή οι παρακολουθήσεις πολιτικών, στρατιωτικών, και πολιτών μαζί με τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη ορίζονται ως προχωρημένες επιλογές; (Αυτό το μπροστά που λέει ο κ. Μητσοτάκης)
Αυτή η μαύρη τρύπα που ρουφάει κάθε ενεργητικό παράγοντα της χώρας αποτελεί το υβριδικό μητσοτακικό κόμμα της Ν.Δ. Το ανατριχιαστικό μιας μπαρόκ ειρωνείας είναι ότι όλα αλέθονται από την πολιτική σωφρονιστική σάτιρα που έχουν σκηνοθετήσει οι αυλοκόλακες του κ. Μητσοτάκη για να ζήσουν το μεθυστικό αίσθημα της κυριαρχίας. Δημοσκοπήσεις, διατεταγμένοι δημοσιογράφοι, αυτοαποκαλούμενοι πνευματικοί αχυράνθρωποι του ημίφωτος και εργοδότες επιχειρήσεων με τις απειλές τους προς τους εργαζόμενους τους, όλοι κάνουν υπερωρίες (στο όνομα μιας κερδοφόρας συνενοχής) για να διατηρήσουν τον μητσοτακισμό και το υβριδικό του κόμμα στην εξουσία.
Ένας επιτονισμός της ανοχής μαζί με έναν ίλιγγο της υπερβολής παρελαύνουν με τη συνεπικουρία φυσικά των απερπάτητων συνθημάτων του κ. Μητσοτάκη για να πείσουν ότι η πολιτική φυλή που θριαμβικά θα σώσει τη χώρα είναι εκείνη της οικογενείας Μητσοτάκη.
Είναι σαν να μας λένε ότι πρέπει να μάθεις να ονειρεύεσαι (κοινωνικά–οικονομικά) τη ζωή σου με το νεποτισμό δηλαδή με την πολιτική μιμητική φάρσα που δεν έχει τέλος. Και αυτό γιατί η πολιτική μιμητική φάρσα του νεποτισμού υπάρχει πριν από κάθε αρχή και μετά από κάθε τέλος.
Ο κ. Μητσοτάκης αποτελεί έναν ταυτοτικό αναδιπλασιασμό του οικογενειακού πολιτικού του κώδικα. Το εμπεδώσαμε ως κλωνικό φορτισμένο διάστημα με την κυβέρνηση του. Είδαμε τη συνέχεια (το παρακράτος από τον Μαυρίκη έως το Predator) ενός πολιτικού «Ταυτού» το οποίο επιδίδεται σε μια κουραστική παραγωγή των ομοιόμορφων απολύτων. Και ας είμαστε σίγουροι ότι με τις ίδιες ταχύτητες θα φθάσουμε και στο άμεσο σχήμα της αποστασίας που αποτελεί και το επιδιωκόμενο για τον κ. Μητσοτάκη με κάποιες προσαρμογές βέβαια. Ήδη συζητείται αυτό το σενάριο από υποψήφιους βουλευτές της ΝΔ ως λύση.
Ο πολιτικός κλωνισμός επιβεβαιώνει περίτρανα την κωμωδία της εξουσίας και αυτό γιατί προσπαθεί να βάλει ένα οριστικό τέλος στην αλλαγή. Έτσι η πολιτική παρωδία του κλωνισμού για μια ακόμη φορά παίζει με την αντοχή των πολιτών. Ή θα τελειώσουμε λοιπόν με την θριαμβευτική τεθλασμένη της παρωδίας του πολιτικού κλωνισμού ή θα υποθηκευτούμε στα συμφέροντα του; Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας
