Πέραν των τηλεοπτικών μεταληθειών

Του Γιάννη Πανούση

“Ηθική στάση αρετής και συντροφικότητας»

Μίμης Χριστοφιλάκης, «Η εύνοια του Δράκου»

Σε ποιο θεωρητικό/ιδεολογικό νόημα παραπέμπει άραγε η μιντιακή συζήτηση με θέμα «αν ο τάδε ή ο δείνα πολιτικός έχει την τύχη με το μέρος του», με συνέπεια ό,τι πετυχαίνει να μην οφείλεται σε δικές του εμπνεύσεις κι ενέργειες αλλά στις προ-αποφάσεις του πεπρωμένου του;

Ακόμα κι έτσι αν είχαν τα πράγματα, το ερώτημα παραμένει ανοικτό: η καλή μοίρα ενός πολιτικού συνδέεται καρμικά και με την ευμάρεια του λαού; Ή μήπως δεν έχουν μεταξύ τους καμμία σχέση με αποτέλεσμα ο πολιτικός να δαφνοστεφανώνεται λόγω των καλών οιωνών για τον ίδιον και η χώρα να ταλαιπωρείται λόγω των μη-καλών οιωνών για τον λαό; Ψευτοδιλήμματα μικροπολιτικής και μεταλήθειες αμηχανίας.

Τυχεροί, ταχυδακτυλουργοί, δημαγωγοί, μικροί ή μεγάλοι ως προσωπικότητες, οι πολιτικοί [κυρίως οι Ηγέτες] πρέπει να κρίνονται από τα αποτελέσματα της πολιτικής τους [ιδίως της κυβερνητικής] κι όχι να αξιολογούνται με πολιτισμικά, ανθρωπολογικά, ακόμα και στυλιστικά, κριτήρια των πάνελ της ελληνικής κακοφωνίας/κακολογίας.

Αυτό που είναι κρίσιμο και ενδιαφέρει αφορά στο αν η δική του καλή τύχη αντανακλάται και στις επιτυχίες του τόπου. Και δεν πιστεύω ότι υπάρχει ηγέτης που να μην επιδιώκει κάτι τέτοιο.

Συχνά βέβαια η Ιστορία κάνει παιχνίδια κι έτσι ο primus inter pares παρασύρεται από λάθος εκτιμήσεις και κακούς σχεδιασμούς [και χειρότερους συνεργάτες], ενώ συχνότατα τα ΜΜΕ επιχειρούν να παρουσιάσουν τους ηττημένους σαν νικητές. Το άσπρο γίνεται γκρι και το γκρι εμφανίζεται σαν κατάμαυρο. Εδώ πρέπει να μεσολαβήσει η κρίση του πολίτη, ο οποίος οφείλει να διασταυρώνει, να στοχάζεται, να μην καταπίνει αμάσητη κάθε πληροφορία.

Σε κάθε περίπτωση το τρίπτυχο  του Ελύτη: «Ταλέντο – τόλμη – τύχη», ισχύει εξίσου για τους απλούς πολίτες κι όχι μόνο για τους πολιτικούς και είναι μικροψυχιά να μην αναγνωρίζουμε την καλή πολιτική Ειμαρμένη του Ηγέτη και να μεμψιμοιρoύμε ευχόμενοι να «γυρίσει ο τροχός της Τύχης» [ακόμα κι αν χάσει και η πατρίδα από αυτή τη μεταστροφή]. Η πολιτική κακομοιριά έχει ένα όριο που αν ξεπεραστεί καταλήγει σε μεγάλα ιστορικά ατοπήματα. Ας αποφύγουμε τέτοια αρνητικά παραδείγματα στην πολιτική αντιπαράθεση.

ΥΓ. Πολλές φορές όμως και ο Ηγέτης πρέπει να βρει τρόπους να σωθεί πρωτίστως από τον εαυτό του [τις εμμονές και τις εμπλοκές του] και δευτερευόντως από τους εσωτερικούς εχθρούς του.Εδώ δεν χρειάζεται Τύχη αλλά αποφασιστικότητα.

ΥΓ2.«Πότε προλάβανε και μαυροφόρεσαν μ’εφημερίδες όλους τους δρόμους;» [Θ.Βοριάς, Χαμένες Ψηφίδες]

ΑΠΟ ΤΟ TVXS