Του Γ. Τεκίδη
Δεν είναι αστείο, ούτε απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Ο άνθρωπος είναι ικανός για τα απίθανα, μη προβλέψιμος και έτοιμος για κάθε εγχείρημα αμφιλεγόμενο και αμαρτωλό, αρκεί να πετυχαίνει το στόχο του. Ξεκομμένος κυριολεκτικά από την πραγματικότητα, ανίκανος να αντιληφτεί, να αισθανθεί έστω και ίχνος ευθύνης ως εκ της θέσεως του, ανασφαλής και τρομαγμένος ( άραγε για ποιους λόγους; ) στήνει μια ζούγκλα παρακολουθήσεων, που όμοια της θα πρέπει κανείς να ψάξει πολύ για να συναντήσει.
Έτσι λοιπόν έχουμε ένα γκροτέσκο σκηνικό τρόμου με πρωταγωνιστή το παρακρατικό Μαξίμου και επίκεντρο το πρωθυπουργικό γραφείο, να παρακολουθεί πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες και κάθε πολίτη που εγείρει υποψίες … αντεθνικής δράσης, αφού έτσι καταχωρίζονται όσοι αντιδρούν κατά του Μητσοτακικού καθεστώτος. Να κλαίς και να γελάς με τα καμώματα μιας κυβέρνησης και ενός πρωθυπουργού που δεν εμπιστεύεται κανένα, μήτε την ΕΥΠ που έχει υπό την άμεση εποπτεία του και για αυτό φτιάχνει μια δεύτερη για να παρακολουθεί την πρώτη. Και οι δύο μαζί ταυτόχρονα να παρακολουθούν την στρατιωτική ηγεσία, όπως και εκείνη των σωμάτων ασφαλείας.
Καλωδιωμένη και ύποπτη όλη η χώρα, κάθε φορέας και συλλογικότητα, κάθε πολίτης. Ένα απέραντο φρενοκομείο στο οποίο ο πρωταρχικός ασθενής, ο ίδιος ο πρωθυπουργός, υποτίθεται ότι προσπαθεί να βάλει τάξη και να…προστατέψει τα όσια και ιερά του τόπου.
Ο ίδιος νοιώθοντας απροστάτευτος και έρμαιο όσων τον περιστοιχίζουν και υποτίθεται τον υπονομεύουν – μη εξαιρουμένων και μελών της οικογενείας του – δεν είναι απίθανο να αμφιβάλλει και για τον εαυτό του. Ο Κυριάκος υποπτεύεται ακόμη και το είδωλο του στον καθρέφτη. Αυτόν τον πανούργο που αντικρίζει μπροστά του και τον οποίο φαντασιώνεται ως μια δεύτερη πραγματική και ανεξάρτητη ύπαρξη, άκρως υπονομευτική και επικίνδυνη για την πολιτική του μακροημέρευση την συνυφασμένη μόνο με την εξουσία.
Αυτόν τον εθνικό διαβολέα ανέλαβε να παρακολουθεί από πολύ κοντά ο ίδιος, εφόσον εξέλειπε η εμπιστοσύνη του στους πάντες. Και εδώ αρχίζει το δράμα όλης της χώρας. Της χώρας που έχει εμπιστευτεί τις τύχες της στα χέρια ενός ανθρώπου που δεν εμπιστεύεται μήτε τον εαυτό του, που έχει κηρύξει δολιοφθορέα των εθνικών συμφερόντων το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, που διαφωνεί με τα πεπραγμένα του και έντρομος και αμήχανος παρακολουθεί το προσωπικό δράμα ενός πρωθυπουργού, για το οποίο αυτός δεν φέρει καμία ευθύνη.
Γελασμένος δέκτης των υποσχέσεων του, θύμα μιας ασύδοτης προεκλογικής προπαγάνδας το 2019, διανθισμένης με τυμβωρυχία, κάλπικο πατριωτισμό, συκοφαντίες πολιτικών του αντιπάλων και αθρόες δολοφονίες χαρακτήρων όσων θεώρησε εμπόδιο της επικράτησης του, τον ανέδειξε πρωθυπουργό της χώρας.
Και έτσι σήμερα η Ελλάς έχει να επιδείξει τουλάχιστον στην Ευρώπη, την πρώτη και με διαφορά πρωθυπουργική ντροπή. Σούργελο της τωρινής ευρωπαϊκής πολιτικής επικαιρότητας και εγκαλούμενος από δημοσιογραφικές διεθνείς ενώσεις αλλά και φορείς της ΕΕ για καταπάτηση του κράτους δικαίου και ολοκληρωτικής κοπής ενημέρωση της κοινής γνώμης , ως πρωταγωνιστή εγκαθίδρυσης καθεστώτος ζόφου στο εσωτερικό της χώρας του, αυτός απτόητος συνεχίζει να χλευάζει και να γράφει στα παλιά του παπούτσια τους πάντες.
Αυτή την χλεύη, την περιφρόνηση, την αλαζονεία, το μίσος σε ότι προέρχεται και κατάγεται από λαϊκή ρίζα, άραγε ως πότε θα ανέχεται και ο λαός μας;. Ένας λαός καθημαγμένος, βουτηγμένος στην αβεβαιότητα και το γκρίζο αύριο, εμβρόντητος, αμήχανος και φοβισμένος, παρακολουθεί το επιχειρούμενο και γενικευμένο πλιάτσικο του δημόσιου κορβανά. Το πλιάτσικο συνειδήσεων και ψυχών μιας κυβέρνησης αταλάντευτης στο πλευρό των κορακιών της ολιγαρχίας κοινωνικής και οικονομικής.
Θα αντιληφτεί και θα συνειδητοποιήσει σύντομα άραγε ότι μοναχά το δικό του σαρωτικό ξέσπασμα, θα θέσει τέρμα στο ατελείωτο προς το παρόν γλέντι της ακροδεξιάς ακρίδας;. Η προγραμματική πρόταση, η πολιτική και ηθική ακεραιότητα του Σύριζα- ΠΣ, η πρόθεση του για προοδευτική συμμαχική κυβέρνηση, δείχνουν τον δρόμο της ανάτασης, της ελπίδας.