Πνευματικός κόσμος

ΒΛΑΣΗΣ ΚΑΝΙΑΡΗΣ

Σε κανέναν δεν αρέσει να του υποδεικνύουν να αλλάξει συμπεριφορές και μάλιστα κουνώντας του το δάκτυλο. Σε κανέναν οι υποδείξεις δεν ειναι αρεστές, κυρίως όταν απαιτούν υποταγή ή και προσαρμογή σε νέους κανόνες.

Στον τόπο μας, που η ταπεινότητα δεν είναι αρετή και δεν διδάσκεται, ακόμα περισσότερο. Για να μην μιλήσω για την αρετή της υπομονής. Το να επιβάλεις άλλο τρόπο ζωής είναι εξαιρετικά δύσκολο. Το γιατί έχει πολύ βαθιά αίτια.

Έτσι, λοιπόν, η απεικόνιση της πραγματικότητας γίνεται πολύπλοκη από όλους μας, διαρκώς,με μια αλαζονική, από καθέδρας, επιχειρηματολογία. Τόσο πρόχειρη, τόσο αγενής, αλλά και τόσο επιτακτική, που επιφέρει τα αντίθετα από τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Τα παραδείγματα πολλά, καθημερινά και τόσο συνηθισμένα, που, σχεδόν, περνούν απαρατήρητα. Στην Πολιτική,στην Επικοινωνία, παντού με τελεσίδικο αποτέλεσμα την αδιαφορία και την ανυπακοή. Όλοι τα ξέρουν όλα. Κι αυτό ειναι αρκετό για να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο το κάθε τι.

 Θα μου πείτε, εύστοχα, πως της ανυπακοής πρέπει να προηγηθεί η ακοή… Ναι ακριβώς αυτό περιγράφει την εικόνα με ευκρίνεια. Δεν ακούμε, δεν επεξεργαζόμαστε, νοητικά και σε βάθος, επομένως η άρνηση και αυτή η εγγενής προχειρότητα, μόνο αρνητικά αποφέρει.

Όλα αυτά-που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα- τα λέω για να στηρίξω το επιχείρημα της προσπάθειας για αυτογνωσία, μα και την προσπάθεια ελιγμού και προσαρμογής, στις μεταρρυθμίσεις που αντάμωσαν την ζωή μας.

Το πώς την αντάμωσαν, πώς επιβληθήκαν και πως επιχειρείται να επιβληθούν, ο καθένας το κρίνει και το αξιολογεί μόνος…Εδώ όμως, ακριβώς προκύπτει πρόβλημα και ξεπηδούν ανάγκες άμεσης επίλυσης του…Πόσοι το κατανοούν; Και κυρίως, πόσοι μεθοδεύουν την συμπεριφορά τους; Πώς αλλάζει-βελτιώνεται η συλλογική συμπεριφορά;

Εδώ που όλοι μας καλούν να επιδείξουμε ψυχραιμία μα και ορθοφροσύνη. Να καταπνίξουμε την οργή και την αγανάκτησή μας για όλες τις ανατροπές που επήλθαν βίαια και άναρχα. Ναι, να προσαρμοσθούμε στα νέα δεδομένα.

Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί, να δει, να κάνει πως δεν ακούει, για τις αλλαγές των ημερών και του Κόσμου μας. Όλα το φωνάζουν γύρω μας εκκωφαντικά και εξ αυτού ενοχλητικά. Οι σταθερές της ζωής μας μεταβάλλονται και τα παιδιά μας σίγουρα θα ζήσουν σε έναν διαφορετικό τεχνολογικό κόσμο. Οι ταχύτητες δε, είναι τέτοιες, που πολλοί, δεν μιλούν καν για μεταρρύθμιση μα για Αναγέννηση…

Η γνωστή κοινωνικοοικονομικη κρίση, μας γέμισε ενοχές και ευθύνες. Με μια φιλοσοφική ματιά μπορεί κανείς να ισχυρισθεί πως επιτάχυνε και διαρκώς επιταχύνει τις εξελίξεις σε μια νέα ζωή που θα ζήσουν καλλίτερα όσοι επιδείξουν αντοχή μα και προσαρμογή.

Η κρίση, μας έχει επιβάλλει έναν τεράστιο φόβο, Φόβο του άγνωστου, που πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε πριν μας ξεπεράσει εκείνος..

Στις περιόδους φόβου, ανθρώπινο είναι να ζητάς βοήθεια…

Στις περιόδους κρίσης και φόβου επιστρέφεις αναγκαστικά στα αιώνια, στα καθιερωμένα, ακριβώς για να λειτουργήσεις, συντηρώντας εκείνα που νομίζεις πως πρέπει να συντηρηθούν. Σε μια χαμένη τέτοια ισορροπία αναζητάς ηγέτες, γνώμη, ηγήτορες, μπροστάρηδες του αγώνα. Να αγωνισθούν με εσένα,για εσένα.

Και τους ψάχνεις εναγώνια και δεν τους βρίσκεις και τους κατηγορείς για ανεπάρκεια,ίσως και δειλία..Τους ψέγεις που οπισθοχώρησαν, που δεν επέμειναν αρκετά και όσο θα έπρεπε για να σε γλυτώσουν από την δοκιμασία…Όμως ξεχνάς κάτι βασικό, εξαιρετικά βολικό:. Ξεχνάς τις ευθύνες σου… Ξεχνάς ότι εσύ πρώτος τους αμφισβήτησες, τους απαξίωσες, να μην πω πως τους λοιδόρησες….Ναι το έκανες για όλους τους Πνευματικούς ανθρώπους που βγήκαν κάποτε μπροστά και τους …ακύρωσες την κάθε μάχη, τους κατατρόμαξες,τους έστειλες στο πνευματικό τους καβούκι απο όπου τους καλείς ΤΩΡΑ να βγουν…

Στον καινούργιο κόσμο που έρχεται, είναι φανερό πως θα παραμερίσουν σύντομα οι μετριότητες, μπροστά στον όγκο των προβλημάτων που έχουν να διαχειρισθούν. Θάρθουν οι ικανοί με εξελιγμένα διαφορετικά εργαλεία… Είναι βέβαιον πως ταπεινοί χαρακτήρες θα παραμερίσουν την ταπεινότητα τους και θα σηκώσουν αναγκαστικά και ηγετικά το βάρος των εξελίξεων. Θα αναλάβουν τα ηνία διαμόρφωσης των μελλοντικών γενεών με θάρρος. Θα κάνουν με μια λέξη, αυτό που εμείς παραλείψαμε…Και θα το κάνουν με την ιστορική νομοτέλεια που κι εμείς γνωρίζουμε …αλλά δεν τολμάμε να αναλάβουμε.

Θα δώσουν -και θα αναγκάσουν κι εμάς- πίσω την αξία που τους ανήκει, στους ανθρώπους του πνεύματος…Ενός πνεύματος αληθινά ελεύθερου διαχρονικού, προοδευτικού, ανεξάρτητου και καθόλου φοβισμένου. Με την πείρα μάλιστα μιας ακόμη παγκόσμιας υφεσιακής περιπέτειας. Με την εμπειρία ενός κλεισμένου κύκλου.

Πιστεύω σ’ αυτή την αισιόδοξη Άνοιξη. Πιστεύω ειλικρινά πως τελειώνει η εποχή της άκριτης αμφισβήτησης των πάντων. Πιστεύω πως ήδη, ξεπηδάει η ανάγκη ανάκτησης της ανθρώπινης εμπιστοσύνης. Ένας νέος ανθρωπισμός; Μια νέα αξιοκρατία; Η ταπεινότητα μου δεν είναι σε θέση να προτείνει ονοματολογία ή να συλλαβίσει υποδείξεις. Απλά κατανοώ ότι ο τροχός γυρνά.. Μέσα του ας το ομολογήσει ο καθένας πως μόνο πίστη στις αιώνιες αξίες είναι σε θέση να δει, μόνο στου κύκλου τα γυρίσματα να ελπίσει.

 Παιδόπουλα ψηλαφίσαμε τον κόσμο των πνευματικών ανθρώπων, εκπλαγήκαμε εκστασιασμένοι από τις προτάσεις τους και αισθανθήκαμε ντροπή για την βροντώδη άγνοια μας. Υποσχεθήκαμε να αλλάξουμε τον κόσμο…

Τώρα πάλι, αναρωτιόμαστε, πως στην ευχή τα καταφέραμε τόσο χάλια; Πώς στην ευχή θα απολογηθούμε στα παιδιά μας; Πώς θα προλάβουμε να διορθώσουμε τόσα στραβά…. Ίσως με κάποιες αποκαταστάσεις των ιδεών που παρακάμψαμε.

Αυτό το ίσως…πόσο πικρό ακούγεται.

Και αυτή η ελπίδα όμως, πόσο αληθινή και αισιόδοξη φαίνεται…

Γι’ αυτή την ελπίδα, αξίζει η μάχη.