Του Γ. Λακόπουλου
Μάλλον αιφνιδιάσθηκαν από ένα πρόσφατο σχόλιο του Κυριάκου Μητσοτάκη για την “αλαζονεία” του Νίκου Ανδρουλάκη όσοι είχαν υπόψη τους ότι αυτή την περίοδο εξελίσσονται διεργασίες, με εκτός πολιτικής διαμεσολαβητές, για “ντηλ” μεταξύ τους.
Ξαφνικά Τσίπρας και Μητσοτάκης συμφώνησαν σε κάτι: τον επόμενο Πρωθυπουργό θα τον ορίσει ο λαός, όχι ο Ανδρουλάκης, όπως κομπορρημονεί ο ίδιος ως “πρωταγωνιστής”!
Κάποιοι διερωτώνται γιατί να ενοχλείται ο Πρωθυπουργός όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δουλεύει για λογαριασμό του επιτιθέμενος στον Τσίπρα, με υλικό από το οπλοστάσιο του Μεγάρου Μαξίμου, περί Καμμένου, Πολάκη και άλλα περσινά ξινά σταφύλια.
Ούτε ο Πρωθυπουργός ενοχλείται, ούτε αλλάζει η προοπτική του ΠΑΣΟΚ να βρεθεί μετεκλογικά στο πλευρό του. Απλώς ο Μητσοτάκης θέλει όσο το δυνατόν πιο αδύναμο τον μέλλοντα εταίρο του.
Ακριβώς όπως έκανε με τον Σταύρο Θεοδωράκη. Όταν ο επικεφαλής του Ποταμιού το κατάλαβε και επιχείρησε να πάει κόντρα, υπερψηφίζοντας τις Πρέσπες η απάντηση ήταν απολύτως μητσοτακική: του διέλυσε το κόμμα.
Με τον Ανδρουλάκη θα είναι πιο εύκολο. Ήδη ένας “κλάδος” του ΠΑΣΟΚ έχει από καιρό υπόγειες διαδρομές με τη ΝΔ, με την οποία συντάσσεται ακόμη και διαφοροποιούμενος από τον Ανδρουλάκη ο Λοβέρδος, ενώ η πιάτσα βοά ότι χρησιμοποιεί τον απελθόντα Καρανικόλα ως… τροχιοδεικτική βολή.
Όπως τροχιοδεικτικά χρησιμοποιεί ο Μητσοτάκης και τον Βενιζέλο, κοπιάροντας το μοντέλο Διαμαντοπούλου: ελάτε μαζί μου και δεν θα χάσετε. Μανιάτης και Φλωρίδης, Βερελής και ένας-δυο ακόμη όπως ακούγεται, δεν έχουν πρόβλημα. Στο χώρο του Μητσοτάκη αυτοτοποθετούνται άλλωστε.
Το ΠΑΣΟΚ έχει τριχοτομηθεί
Την ίδια στιγμή το ΚΙΔΗΣΟ που συντηρεί λαθραία ο Γ. Παπανδρέου οργανώνεται ως φράξια στο ΠΑΣΟΚ. Συμμάχησε με τους Γεννηματικούς και έβγαλε πολλούς στην Κ.Ε., ενώ βρήκε ήδη και τον αντίπαλο πόλο στον Ανδρουλάκη: ο Μανόλης Χριστοδουλάκης, στέλεχος με περισσότερα προσόντα από τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ , είναι πλέον το αντίπαλο δέος που θα στηρίξουν οι Παπανδρεικοί μαζί με τους φίλους της Φώφης.
Αργά ή γρήγορα ο ίδιος ο Παπανδρέου θα βγει μπροστά ως πρόσωπο αναφοράς της ομάδας, καθώς όπως έλεγε προεκλογικά: ο Ανδρουλάκης είναι λίγος μπροστά του αν συγκριθούν ονόματα, διεθνής κυκλοφορία, προϊστορία κλπ.
Ήδη το ΠΑΣΟΚ έχει τριχοτομηθεί. Στη μια πλευρά βρίσκεται η “σέχτα” του Ανδρουλάκη που επικρατησε στις αρχαιρεσίες με τον οργανωτισμό της, αλλά πάσχει από πολιτική, ιδεολογία και επαρκή στελέχωση.
Από την άλλη οι ομαδες χρησιμοποιούν το κόμμα ως θερμοκοιτίδα για τις δικές τους επιδιώξεις. Η ομάδα Λοβέρδου για να ενισχύσει τον Μητσοτάκη, όταν χρειαστεί, και η ομάδα Παπανδρέου για να συμπράξει με τη ομάδα Γεννηματά στη διαμόρφωση ξεχωριστής Κοινοβουλευτικης Ομάδας μετά τις εκλογές.
Η μετεκλογική διάσπαση με βάση τους συσχετισμούς στη νέα Κοινοβουλευτική Ομάδα είναι ορατή.
Ο Λοβέρδος ίσως θα είχε ανεξαρτητοποιηθεί αν δεν ήταν καθηλωμένος με την ποινική δίωξη για δωροδοκία στο σκάνδαλο Νοβάρτις. Περιμένει την… παραγραφή, καθώς δεν αντέχει για δικούς του λόγους να καθίσει στο εδώλιο.
Το κόστος του διμέτωπου
Η αμοιβαδοποίηση είναι εμφανής και απειλεί τον Ανδρουλάκη, αλλά ο ίδιος δείχνει να μην έχει αίσθηση του κινδύνου ή προσπαθεί να δείχνει ανέμελος χωρίς να αλλάζει την πορεία του: διμέτωπος υπέρ του… Μητσοτάκη. Τουλάχιστον τα μισά στελέχη και ιδίως οι παλαιότεροι, όπως ο Χάρης Καστανίδης δεν κρύβουν τη διαφοροποίηση τους.
Παράλληλα, στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ αρχίζουν εντάσεις με αφορμή την κατάρτιση των ψηφοδελτίων, καθώς η ομάδα Ανδρουλάκη προσπαθεί να τα διαμορφώσει κατά το νομό, με τρόπο που θα ευνοούνται τα μέλη της.
Παλαιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργοί που κράτησαν το ΚΙΝΑΛ της Φώφης στο 8% με την επιρροή τους στις εκλογικές τους περιφέρειες και νέοι “τοπάρχες” που διεκδικούν θέσεις, ή χρίσματα για τους ΟΤΑ, διαμορφώνουν τείχος απέναντι στους φίλους του Ανδρουλάκη που προσπαθούν να τους εκπορθήσουν με τη μόνη μέθοδο που γνωρίζουν: οργανωτισμό σε μικροκλίμακα.
Καθώς οι πολιτικές εξελίξεις επιταχύνονται στο φόντο της προεδρίας Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ έχει ήδη τοποθετηθεί μια κλεψύδρα που δείχνει πρόωρη αντίστροφη μέτρηση.
Παρά την υποστήριξη που του προσφέρει συγκεκριμένο μιντιακό συγκρότημα και οικονομικός παράγοντας, η μόνη διέξοδος για να μη γίνει ο πρόεδρος με τη συντομότερη θητεία, από τη Μεταπολίτευση είναι ένα σχετικά ικανοποιητικό ποσοστό και στις δυο κάλπες – και κυρίως στη δεύτερη… που ξορκίζει.
Μέχρι στιγμής τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να το εξασφαλίσει. Το κόστος του διμέτωπου που άρχισε νωρίς -χωρίς καν να παραδειγματιστεί από την αποτυχία της Φώφης σ’ αυτό το πεδίο,- είναι ήδη βαρύ για τον νεαρό αιθεροβάμονα γραφειοκράτη της Ν. ΠΑΣΟΚ που έφτασε ως την κομματική ηγεσία.
