Το κρίσιμο δίλημμα [πριν και μετά από το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ]

Του Γιάννη Πανούση

Την ψυχή της Αριστεράς

την βλέπεις και την ακούς στο δρόμο

Μπάμπης Γεωργούλας, Με το δάχτυλο στις πληγές

*

Τα οδοφράγματα

Ας τα ξεχάσουμε

Λέξεις νεκρές τα όνειρα

Αποτυχία οι προβλέψεις

Χαθήκαμε

Σταματάμε

Ήττα

Κώστας Κρεμμύδας, Κάπα όπως μακάβριο

Τα δύο παραπάνω κείμενα ίσως να είναι ενδεικτικά του κρίσιμου διλήμματος το οποίο κατατρύχει πολλούς αριστερούς. Πρέπει τα φανερά ή κρυμμένα μετεμφυλιακά ή μεταπολιτευτικά τραύματα  των αριστερών, που μερικοί τα φορούν ακόμα σαν μενταγιόν επαναστατικότητας ή σαν ιερά φυλαχτά αγώνα ,να βρουν δικαίωση μέσα από τη συντριβή των προαιώνιων ταξικών εχθρών[sic] ή μήπως μία ταραχώδης εποχή έκλεισε τον κύκλο της και μια άλλη,περισσότερο ήρεμης πολιτικής και κοινοβουλευτικής δύναμης, παρά βίαιης αντίστασης, έχει ανοίξει για την Αριστερά;

Η γνώμη μου είναι ότι κοντά 50 χρόνια Δημοκρατίας πρέπει να θεωρούνται απ’ όλους αρκετά για ν’απαλλαγούμε οριστικά από τα ‘καθ’εαυτήν’ και τα ‘δι’εαυτήν’ και να οριοθετήσουμε τους κανόνες της κοινωνικής απειθαρχίας και της πολιτικής ανυπακοής. Επειδή δεν υπάρχει ‘καλό’ ή ‘κακό χάος’ [κάτι σαν ‘καλή’ και ΄κακή’βία] πιστεύω ότι η θεσμική ανοχή, η κομματική παραδοχή ή και η κοινωνική αντοχή στην εκτροπή και την ανομία αποτελούν βραδυφλεγή βόμβα για όλο το πολιτικό σύστημα[της Αριστεράς συμπεριλαμβανομένης]. Τ’αδιαπραγμάτευτα όρια της Δημοκρατίας πρέπει να είναι σεβαστά απ’ όλους. Ούτε η Δημοκρατία επιτρέπεται να γίνεται αυταρχική, ούτε διάφορα μορφώματα ν’αναλαμβάνουν το ρόλο του εκδικητή.

Όσοι πιστεύουν ότι απορρυθμίζοντας το Κράτος δικαίου θα αυτορυθμίσουν τη βία υπέρ των ιδίων κάνουν μέγα λάθος.

Η απάντηση στο δόγμα ‘Τάξη και Ασφάλεια’ δεν είναι ‘Αταξία και Ανασφάλεια’ αλλά κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες ,με την Αριστερά μπροστάρη,για ένα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΌ  Πολίτευμα που θα σέβεται τα δικαιώματα των πολιτών και θα  υπερασπίζεται τους αδύναμους ανθρώπους.

Το αναμάσημα παλαιών συνταγών κατάληψης της εξουσίας ουδεμία σχέση έχει με το σύγχρονο ριζοσπαστισμό. Η μη-ανάληψη ευθύνης για τα λάθη του παρελθόντος ουδεμία σχέση έχει με την ηθική της Αριστεράς.

Η συμπόρευση  στο δρόμο των αριστερών με τα λαϊκά κινήματα ουδεμία σχέση έχει με τους Αγανακτισμένους της πλατείας.

Από την ήττα στη νίκη δεν χρειάζεται να πας μέσα από ιδεοληψίες ή διχαστικές ρητορείες περί δεξιού αστυνομικού κράτους [οι οποίες έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να κρύψουν την αμηχανία ή τον τυχοδιωκτισμό μερικών δίβουλων]. Αρκεί η εμπιστοσύνη στο σχέδιο της Ιστορίας και στις αρχές του Σοσιαλιστικού Ουμανισμού. Να συνδυάσουμε λοιπόν τα δύο κείμενα του προλόγου και να βρούμε το σωστό βηματισμό προς τη νέα ελπίδα κι όχι προς την ίδια αυταπάτη.

ΥΓ: Δεν ξέρω ‘σε ποιά Δύση ανήκουμε’’[Γιάννης Βούλγαρης] αλλά νομίζω ότι ξέρω ‘σε ποιά Δύση δεν ανήκουμε’.

Δεν θέλουμε να είμαστε μέρος ενός δυτικού κόσμου που έχει απεμπολήσει όλες τις αξίες του Διαφωτισμού, του Πολιτισμού, της Ανεκτικότητας και των Δικαιωμάτων. Ούτε όμως ‘αναπολούμε’ έναν κόσμο με Τείχη και Γκουλάνγκ. Τόσο απλά,αλλά και τόσο δυσκολονόητα για ορισμένους.