Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε την κρίση του και ανέδειξε το λάθος του… Τσίπρα!
Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν καὶ ἐκλαύσαμεν ἐν τῷ μνησθῆναι ἡμᾶς τῆς Σιών.-Ψαλ. 136,1
Ουδέν νεότερο από το μέτωπο του ΣΥΡΙΖΑ. Η εμφάνιση των πέντε υποψηφίων ενώπιον των συνέδρων, δεν πρόσθεσε κάτι ενδιαφέρον. Απλώς επιβεβαίωσε τη βαθιά κρίση στην οποία εισήλθε αυτό το κόμμα, σε ό,τι αφορά την πολιτική του ταυτότητα, τον ιδεολογικό προσανατολισμό και την ποιότητα του πολιτικού προσωπικού.
Κυρίως σε ό,τι αφορά την ικανότητά του να μετεξελιχθεί . Στο συνέδριο δεν αναδείχθηκε καμία από τις προϋποθέσεις που χρειάζεται να κόμμα για να αποκτήσει κυβερνώσα δυναμική. Δεν είναι ακόμη ώριμο να αναζητήσει διάδοχο του Τσίπρα.
Έλειψε πρωτίστως η ανάδειξη ηγετικής προσωπικότητας που θα πάρει στην πλάτη του την ανασύνταξη και την προσαρμογή στα νέα δεδομένα. Ακόμη και οι σκηνικές παρουσίες ήταν απογοητευτικές.
Το μόνο προφανές ήταν ότι στην πλειοψηφία του αυτό το κόμμα θέλει να μείνει παλαιά «Αριστερά»- και τίποτε άλλο. Δηλαδή μειοψηφική δύναμη. Ήδη προεξοφλείται η παραμονή του στη φθίνουσα ομάδα της «Ευρωπαϊκής Αριστεράς» στο Ευρωκοινοβουλίου, ενώ για τις Ευρωεκλογές ακούσθηκε απερίσκεπτα και ο στόχος για «πρώτο κόμμα».
Ψευδαισθήσεις ότι η κοινωνία θα… εμπιστευθεί ξανά και μάλιστα σύντομα, αυτούς που απέρριψε το 2019 και θα απομόνωσε ηχηρά το 2023. Παρότι η αλλαγή φυσιογνωμίας με πολιτική διεύρυνση και, ιδεολογική προσαρμογή δεν συζητείται από τους περισσότερους.
Οι επιτελείς του πιστεύουν ακόμη ότι, οι πολίτες που αυτοτοποθετούνται στην Κεντροαριστερά, θα ξαναγίνουν τα κορόιδα που θα τους ψηφίζουν. Μόνο ένας έδειξε το άνοιγμα προς το κέντρο, ως στρατηγική επιλογή που συνδέεται με την κομματική ταυτότητα.
Το συνέδριο απεικόνιζε διαθέσεις συσπείρωσης του «χώρου», προς τα κάτω – με διαφορετικές αποχρώσεις, ανάλογα με τις επιδιώξεις των υποψήφιων. Σε όσα είπαν δεν υπήρχε όραμα, έμπνευση, νέες ιδέες και κατανόηση της πραγματικότητας στην ευρωπαϊκή και τη διεθνή της διάσταση- εκτός από έναν μόνο υποψήφιο.
Τι συμβαίνει έξω από την Ελλάδα δείχνει να μην ενδιαφέρει αυτό το μικρομεσαίο κόμμα-που μέχρι πριν από τρεις μήνες αεροβατούσε, διεκδικώντας την κυβέρνηση. Οι αναφορές στη εξωτερική πολιτική υπήρξαν περιορισμένες και αόριστες και ο προβληματισμός εμφανιζόταν μόνο με αντιευρωπαϊκή διάθεση.
Τα εθνικά θέματα δεν πέρασαν τη πόρτα του συνεδρίου. Στα ελληνοτουρκικά, που είναι το μέγα και κρίσιμο θέμα της χώρας – για να μην πούμε του έθνους- με όσα σχεδιάζει η κυβέρνηση, υπήρξε μόνο μια αναφορά.
Με απλά λόγια: δεν ήταν το προ- συνέδριο της κοινωνικής και πολιτική διεύρυνσης που έχει ανάγκη η ευρύτερη Δημοκρατική παράταξη. Έστω ως προετοιμασία του «τακτικού» συνεδρίου, όποτε γίνει. Ηταν μια σύναξη Συριζαίων για αρχαιρεσίες και δεν πήγε πέρα από ψηφοθηρικές και ανιστόρητες αναφορές στη .. επικράτηση του 2015.
Οι περισσότεροι ομιλητές απέδωσαν τις δυο εκλογικές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ στην …απήχηση των ιδεών και των πολιτικών του θέσεων. Παραβλέποντας ότι δεν ήταν παρά η, προσωρινή, εκλογική -μετακίνηση απογοητευμένων από το ΠΑΣΟΚ κεντροαριστερών ψηφοφόρων- κυρίως χάρη στην προσωπική ακτινοβολία του του Αλέξη Τσίπρα.
Οι κομματικοί υποψήφιοι μιλούσαν σαν να διογκώθηκε ξαφνικά η Αριστερά σε 36% -και τώρα απλώς της συνέβη ένα ατύχημα , οπότε μπορεί πάλι να ξαναγίνει κυβερνώσα δύναμη. Δεν κατάλαβαν καν ότι το 32% του 2019 ήταν η τελευταία προειδοποίηση των δημοκρατικών πολιτών στον Τσίπρα να αλλάξει το κόμμα του- και όταν δεν το έκανε τον εγκατέλειψαν .
Στις ομιλίες ήταν δραματική η έλλειψη ουσιώδους αυτοκριτικής – πάλι πλην μια περίπτωσης-και οι σχετικές αναφορές περιορίσθηκαν σε αοριστολογίες για την απώλεια της «επαφής με την κοινωνία» και στην …απλή αναλογική.
Χωρίς καμία ανάληψη ευθύνης από κανένα- πλην της έμμεσης μεταφορά της στον …Τσίπρα. Ακόμη και στον …Μητσοτάκη έριχναν την ευθύνη
Τα πολιτικά λάθη, οι μειοψηφικές πολιτικές, η στελεχιακή ανεπάρκεια, η έλλειψη κυβερνώσας ομάδας, η περιχαράκωση στο κόμμα στρείδι, οι κλειστές πόρτες για νέα μέλη, οι εμπλοκές σε περιπέτειες, τα προεκλογικά αυτογκόλ, έμειναν έξω από την αίθουσα.
Πάντως δεν υπήρξε καμία αναφορά – πλην ενός υποψηφίου που στιγμάτισε φωτογραφικά πολιτικές στάσεις- στο ρόλο και τις προβληματικές συμπεριφορές των προσώπων. Ακόμη και ο Πολάκης εμφανίσθηκε ως … μάνατζερ υποψήφιου!
Ουδείς θυμήθηκε κάποιον Πάνο Καμμένο και τις συνέπειες της – έστω αναγκαστικής- σύμπραξης μαζί του. Η υποδοχή στελεχών του σωρού, από το προβληματικό ΠΑΣΟΚ και το άνοιγμα στη…Δεξιά δεν απασχόλησε.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η προεδρία του συνεδρίου ανατέθηκε σε -κατά τα λοιπά συμπαθέστατο- στέλεχος του παλαιού ΠΑΣΟΚ και δίπλα απεικονίσθηκε η σημιτική συνιστώσα!
Ως τώρα η ανάλυση της συντριβής έμενε για το συνέδριο. Στο συνέδριο μετατέθηκε για το τακτικό συνέδριο σε δυο χρόνια. Και από εκεί θα πάει στις ελληνικές καλένδες. Στελέχη που θέλουν να ηγηθούν, δεν είχαν το σθένος να βάλουν το δάκτυλο επί τον τύπο τον ήλων.
Πίσω από διατυπώσεις πρόβαλε απλώς το φάνταγμα του απόντος Τσίπρα για την ήττα και την κατάσταση το κόμμα. Αλλά κανείς δεν είχε την παρρησία να του αποδώσει την κεντρική ευθύνη. Προφανώς γιατί έπρεπε να λιθοβολήσουν και πολλούς ακόμη.
Στις πέντε ώρες των ομιλιών από τους υποψήφιους προέδρους, τι σημαίνει πολιτική καταλάβαινε μόνο όποιος άκουσε τον Στέφανου Τζουμάκα, που μίλησε την ουσία των πραγμάτων- ιδίως στις εκτός κείμενου καθαρές αναφορές του.
Η Εύη Αχτσιόγλου εμφανίσθηκε με μικρομεγαλισμό – σαν υπήρξε η ίδια το πιο σημαντικό επίτευγμα της κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ, με λάθος ανάγνωση γιατί κέρδισαν και γιατί έχασαν εκλογές και με μια έκθεση ιδεών ως πρόταση «τεσσάρων αξόνων» για ανάκαμψη.
Ο Νίκος Παππάς, που αυτοπαρουσιάσθηκε ως διέξοδος, παρά τις ποίκιλες επιβαρύνσεις και τη δικαστική καταδίκη, υπήρξε ο μόνος που έθεσε τα ελληνοτουρκικά με καθαρή γραμμή: «να μην περιμένουν καμία συναίνεση από τη δημοκρατική παράταξη και την Αριστερά»- κάνοντας τον Βούτση να ξινίσει.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ήταν κατώτερος του εαυτού του, έχασε την ευκαιρία να πει όσα μπορούσε και εστίασε, ως αμετανόητος φραξιονιστής, στα εσωκομματικά, αλλά υπήρξε έντιμος: «Αυτοί είμαστε – Δεν κάνεις εκπτώσεις μόνο για να κερδίσεις τις εκλογές».
Η παρωδία του συνεδρίου ήταν ο Κασσελάκης με ένα επιτηδευμένο περιαυτολογικό κείμενο που απογοήτευσε και όσους έχει στρατολογήσει ως τώρα – υποβαθμίζοντας μόνο με την διεκδικητική παρουσία του, τη διαδικασία.
Το χαρακτηριστικό ημέρας ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μένει εκτός της πραγματικότητας και των εξελίξεων και τα στελέχη του φαντασιώνονται επιστροφή στις ημέρες της τσίπρειας δόξας. Οι συχνές αναφορές από τους περισσότερους ομιλητές στους «πολίτες» και την «κοινωνία», έδειχναν εθελοτυφλία: οι ψηφοφόροι και η κοινωνία τους είπαν πρόσφατα ότι τους έχουν «γραμμένους», αλλά η κυρία της συντροφιάς επέμενε ότι τους περιμένουν να ξανακυβερνήσουν…Η ψευδαίσθηση είχε την τιμητική της από όλους.
Συμπέρασμα; Δεν υπάρχει συμπέρασμα, εκτός από ένα: τελικά ο Τσίπρας έκανε λάθος με την αποχώρηση του. Σε τελευταία ανάλυση δεν έχασε μόνο τους. Παρ ότι έδειχνε ο έντιμος δρόμος για αυτόν, ήταν ταυτόχρονα κάτι το τελευταίο λάθος του. Οι συνυπεύθυνοι εμφανίζονται τώρα ως… ηγέτες του μέλλοντος, αλλά δεν έχουν στοιχεία ηγετικότητας…Δεν έχουν καν δομημένη πολιτική αντίληψη τω πραγμάτων. Απλώς φιλοδοξίες.
Ό,τι άφησε πίσω ο πρώην Πρωθυπουργός, δεν μπορεί να υπάρξει ως κόμμα, να επικοινωνήσει με την κοινωνική βάση της Δημοκρατικής Παράταξης – που διαμορφώνει τις πλειοψηφίες- και να ενταχθεί στη φορά των εξελίξεων εντός και της χώρας.
Τους μένουν τα περασμένα μεγαλεία και το καλαμπούρι με τον Κασσελάκη…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
