Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ας μην έχουν λοιπόν απορίες στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ γιατί «με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε». Τα ψοφάνε μόνοι τους…
Στις περασμένες εκλογές οι πολίτες μοίρασαν τους ρόλους. Η ΝΔ στην κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και διάφοροι άλλοι στην αντιπολίτευση.
Έκτοτε ο Μητσοτάκης παίζει τον δικό του ρόλο, με ακραίο τρόπο. Όπως με ακραίο τον έπαιζε και όταν ήταν στην αντιπολίτευση και καλά έκανε από την πλευρά του. Οι Νεοδημοκράτες δεν τον έβαλαν αρχηγό για να δίνει «συναίνεση» στον Τσίπρα. Αλλιώς θα είχαν κρατήσει τον Μεϊμαράκη.
Αντίθετα, η σημερινή αντιπολίτευση δε παίζει σωστά τον δικό της ρόλο. Η επικοινωνιακή τρομοκρατία – άλλα και άλλοι λόγοι; Ανεπαρκείς ηγεσίες, περιορισμένη στελέχωση, έξωθεν επηρεασμοί – έχουν οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ σε ρόλους οιονεί συμπληρωματικούς ρόλους προς την κυβέρνηση.
Πού ακούστηκε αντιπολίτευση τη στιγμή που η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο να ψηφίζει τους νόμους της; Να μην βγαίνει στα κεραμίδια για τα εξοπλιστικά, να μην βρίσκεται στα μπλόκα των αγροτών και στις καταλείψεις των φοιτητών, να μην ηγείται κινημάτων κατά της κυβερνητικής πολιτικής;
Δεν απομακρύνει τον συνταξιούχο που άραξε στην ηγεσία της ΓΣΕΕ και έβαλε τον συνδικαλισμό στο ψυγείο. Για να δώσει τη θέση του σε κάποιον που θα κατεβάσει τον κόσμο στο δρόμο για την ακρίβεια και όσα του λείπουν;
Είναι συμπεριφορά αντιπολίτευσης η στάση στο σκάνδαλο των Τεμπών, οπού η μόνη σοβαρή πίεση προς την κυβέρνηση ασκήθηκε από τη κυρία Μαρία Καρυστιανού; Η μήπως είναι αντιπολίτευση στις υποκλοπές;
Ο Ανδρουλάκης δεν έκανε καν μηνύσεις στα φυσικά πρόσωπα που ομολογημένα τον παρακολουθούσαν. Δεν χαλάει τον κόσμο για να υποχρεώσει η κυβέρνηση να εξηγήσει τους λόγους και να πει πού βρίσκεται το υλικό της παρακολούθησης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα προσπάθησε να πιέσει, αλλά την κρίσιμη απόφαση να φύγει από τη Βουλή, μέχρι να ανατεθεί η ερευνά σε ανεξάρτητη Επιτροπή την περιόρισε σε αλά καρτ αποχή από τις ψηφοφορίες. Επί Κασσελάκη αρκείται σε έκδοση ανακοινώσεων.
Αυτά είναι ανώδυνα για μια κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση δεν μπορεί να της χαρίζεται, για κανέναν λόγο. Η «συναίνεση» είναι το κόλπο που βρίσκουν ο κυβερνήσεις για αμβλύνουν τις αντιπολιτευτικές δράσεις. Τι σημαίνει «συναίνεση» μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης όταν τις αποφάσεις τις παίρνει μόνο η κυβέρνηση;
Η αντιπολίτευση δεν σταματάει ποτέ. Ούτε σε καιρό πολέμου. Πόσο μάλλον σε συνθήκες κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Ο Μητσοτάκης ζήτησε εκλογές αμέσως μόλις ανέλαβε την ηγεσία της ΝΔ και έλεγε «Όχι» σε όλα.
Ακόμη και στις Πρέσπες, για τις οποίες διαμήνυε στον Ζάεφ να τον… περιμένει για να δώσουν μαζί την ίδια λύση.
Οι κυβερνώντες συμπεριφέρονται σαν κόκορες στο κοτέτσι και οι αντιπολιτευόμενοι κάνουν τις κότες. Αυτό δεν είναι λειτουργία δημοκρατικού πολιτικού συστήματος, αλλά πολιτική με όρους. Τους οποίους κάποιες φορές θέτουν παράγοντες εκτός της χώρας και οι ισχυροί του χρήματος και των ΜΜΕ στο εσωτερικό που πειθαναγκάζουν την αντιπολίτευση να πάει ως εκεί που αντέχει η κυβέρνηση και να κάνουν τις δουλειές της μαζί της.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν ως αποστολή να τις χαλάνε και να μην την αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Η άσκηση αντιπολίτευσης είναι η μονή αρμοδιότητα που έχουν. Χωρίς κανένα συνταγματικό περιορισμό δημοκρατίας. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης δεν αναφέρεται καν στον Καταστατικό Χάρτη.
Η αντιπολίτευση δεν νοείται να δείχνει συναντίληψη με την κυβέρνηση. Ούτε συμμετέχει στην ανάληψη των κυβερνητικών ευθυνών. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να μοιράζονται τα κυβερνητικά βάρη.
Η δουλειά τους Κασσελάκη, ή του Ανδρουλάκη δεν είναι να βοηθάνε τον Μητσοτάκη στα δύσκολα, αλλά να πάρουν τη θέση του. Τα υπόλοιπα συνιστούν ανόητες παραχωρήσεις στην κυβέρνηση και παραίτηση της αντιπολίτευσης από τον ρόλο που της ανέθεσε ο λαός.
Έτσι όμως το «σύστημα Μητσοτάκη» όχι μόνο παίζει χωρίς αντίπαλο, αλλά και φορτώνει στην αντιπολίτευση τα προβλήματα και τις κρίσεις που το ίδιο προκαλεί
Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ θα δίνουν την εντύπωση ότι δεν θέλουν, ή δεν μπορούν να ασκήσουν αντιπολίτευση θα γίνονται υποχείριο της ΝΔ που ξέρει και μπορεί να ασκήσει την κυβέρνηση.
Η αντιπολίτευση είναι αντίθετη πολιτική δύναμη. Δεν μπορεί να συμφωνεί με την κυβέρνηση, όπως και η κυβέρνηση με την αντιπολίτευση. Με αυτούς τους όρους αναμετρήθηκαν και ο λαός επέλεξε. Αν έκανε λάθος δεν είναι δουλειά της αντιπολίτευσης να μετριάσει τις συνέπειες για όσους κυβερνούν, υποδηλώνοντας «κι εμείς τα ίδια θα κάναμε».
Στη σημερινή Ελλάδα περισσότερο αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση Μητσοτάκη για τα ανομήματά της οι πολιτικές ομάδες στον Ευρωκοινοβούλιο, οι διεθνείς οργανώσεις και τα διεθνή ΜΜΕ, παρά τα κόμματα στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Γι’ αυτό η κυβέρνηση και τα στελέχη της έχουν το θράσος να θεωρούν «ανθελληνική» στάση τον καταλογισμό των ευθυνών τους στο κορυφαίο δημοκρατικό κοινοτικό όργανο.
Στην κανονική Δημοκρατία – μια από τις πληρέστερες είναι η Αμερικάνικη – η αντιπολίτευση γίνεται χωρίς «έλεος» και συμβιβασμούς, κατανόηση και προσφορά στήριξης. Κανείς δεν της είπε να κάνει τον Καλό Σαμαρείτη στον Μητσοτάκη. Αντίθετα, αυτοί που την ψήφισαν της ζητούν να τον χτυπάει ανελέητα μέχρι να τον νικήσει. Σκληρή, αλλά με πολιτισμένη πολιτική ρητορική.
Η μόνη υποχρέωση είναι η ευπρέπεια στον δημόσιο λόγο και να μην ρέπει σε ατιμίες και χτυπήματα κάτω από τη μέση. Έτσι δουλεύει ο Κοινοβουλευτισμός. Δεν υπάρχει «εθνική αντιπολίτευση».
Ας μην έχουν λοιπόν απορίες στην Κουμουνδούρου και στη Χαριλάου Τρικούπη γιατί «με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε». Τα ψοφάνε μόνοι τους. Γιατί δεν κάνουν τη δουλειά τους: να μεγιστοποιούν καθημερινά το κόστος για την κυβέρνηση και να περιορίζουν το όφελος – ώστε ο Μητσοτάκης να πάει στις εκλογές με περισσότερες δυσχέρειες και οι ίδιοι με καλύτερους όρους.
Για τα υπόλοιπα υπάρχει ο ξενοδόχος…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
