Του Κώστα Πρώιμου

Η Αμερική ουδέποτε υπήρξε μονολιθική, μήτε εφαρμόζει μονοδιάστατες πολιτικές εκ της “τεχνητής” συγκροτήσεως της ως έθνος. Στις συνεντεύξεις που πραγματοποιήσαμε με δύο Αμερικανούς Γερουσιαστές οι οποίοι επανεξελέγησαν αμφότεροι με το Κόμμα των Ρεπουμπλικανών επί θητείας Μπάιντεν απαντάμε στις μέρες μας γεγονότα σε εθνική και διεθνή κλίμακα που τους δικαιώνουν. Ο Πητ Σέσσιονς (εδώ) τον Δεκέμβριο του 2019, αποκρινόμενος στις ερωτήσεις που του έθεσε τόσο ο Κώστας Παπαδόπουλος όσο και εγώ προσωπικά, μίλησε για την αναγκαιότητα της Βάσης της Σούδας και για την προσδοκία των ΗΠΑ ώστε η Τουρκία να αναγορευτεί και επισήμως σε μια Ηγέτιδα δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου. Τι συνέβη έκτοτε;

Η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έσπευσε 11 μήνες αργότερα να υπογράψει την πενταετή ανανέωση της Συμφωνίας η οποία ενισχύει σημαντικά τις διευκολύνσεις προς τις Αμερικάνικες δυνάμεις επί ελληνικού εδάφους δεδομένου ότι οι φίλοι μας έχουν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν όχι μόνο στη σημαντικότατη από Στρατηγικής πλευράς βάση τους στην Κρήτη αλλά και σε άλλες τοποθεσίες της χώρας όπου φιλοξενούνται στρατιωτικές τους εγκαταστάσεις. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε κάλλιστα ότι οι διπλωματικές κινήσεις της εξωτερικής μας πολιτικής πέτυχαν όντως της απομόνωση του Τούρκου προέδρου Ταγίπ Ερντογάν αν υπήρχε και αντιστοιχία πράξεων αλλά και η απόδειξη απτών αποτελεσμάτων. Η γείτονα όχι μόνο δεν απομονώθηκε παρά… αναβαθμίστηκε καθώς ο …”απομονωμένος” Ερντογάν εξακολουθεί να συνομιλεί ευθέως με κορυφαίους ηγέτες χωρίς διαμεσολαβητές, παίζει σημαντικό ρόλο στο Ουκρανικό ζήτημα καθώς στη χώρα του διεξάγονται συναντήσεις κορυφαίων εκπροσώπων των δύο εμπόλεμων κρατών, ενώ κακά τα ψέματα ό,τι και αν κάνει, είτε επιδεικνύοντας μια πρωτοφανή προκλητικότητα σε καθημερινή βάση με δεκάδες παραβιάσεις επί του εθνικού μας εναερίου χώρου είτε ζητήσει κάτι όλοι οι ηγέτες σπεύδουν να του το παραχωρήσουν. Οι Τούρκοι στην Κύπρο δια των αντιπροσώπων τους συμπεριφέρονται σαν κλειδοκράτορες της μαρτυρικής νήσου, στην Συρία συνεχίζουν να επιχειρούν στρατιωτικά εξυπηρετώντας σκοτεινά σχέδια, ο Ερντογάν μιλά ανά πάσα στιγμή απευθείας με τον Πούτιν και τον Μπάιντεν, συμβουλεύει τον Ζελένσκι ενώ ως αντιστάθμισμα στην πώληση μεταχειρισμένων Ραφάλ των Γάλλων στην Ελλάδα μάθαμε ότι το Στέητ Ντιπάρτμεντ συμφωνεί να παραχωρηθούν F16 στους γειτονές μας.

Πολλά ερωτηματικά άφησε και η σχετικά πρόσφατη συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη στην… Ινσταμπούλ με τον Τούρκο Ηγέτη η οποία χαρακτηρίστηκε ως ανεπίσημη από πλευράς Ελληνικής διπλωματίας με άγνωστο μέχρι στιγμής το περιεχόμενο της συζητήσεως δίνοντας με αυτόν τον περίεργο μυστικισμό τροφή σε πολλά σενάρια – ευφάνταστα και μη.

Ένας ακόμη Αμερικανός Γερουσιαστής και στενός συνεργάτης του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Ντ. Τράμπ, ο Λανς Γκούντεν σε δύο συνεντεύξεις (εδώ και εδώ) που παραχώρησε στην “Ενημέρωση Πελοποννήσου” και τον Κώστα Παπαδόπουλο, ανέδειξε την πολιτική αυτάρκειας σε όλα τα επίπεδα για τις ΗΠΑ την οποία εφάρμοσε κατά γράμμα ο πρόεδρος Τράμπ. Συμβούλευσε δε τις απανταχού πολιτικές ελίτ να πράξουν το ίδιο ειδάλλως με βάσει τις δυσμενείς υπερ-εξελίξεις δεν θα είναι για πολύ ακόμη στην κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας. Ωστόσο, ο Τραμπ δεν επανεξελέγη για λόγους πολυδιάστατους αν και άκουσον – άκουσον έλαβε δέκα εκατομμύρια περισσότερες ψήφους εν συγκρίσει με την πρώτη φορά στην οποία εξελέγη, πληρώνοντας το τίμημα της ύστατης προσπάθειας να κρατήσει τις ΗΠΑ πανίσχυρες. Οι πολιτικές ηγεσίες των υπόλοιπων χωρών ανά τον κόσμο και στην Ευρώπη, καλούνται με τη σειρά τους να πληρώσουν το τίμημα της μή αυτάρκειας και της απόλυτης εξάρτησής τους από τα διεθνή και απρόσωπα κέντρα που εξυπηρετούν τεράστια και τρομακτικά επισιτιστικά και ενεργειακά συμφέροντα. Τα αποτελέσματα είναι ολοφάνερα με τις διογκούμενες επιπτώσεις να χτυπάνε ακόμη και στην καρδιά της Ευρώπης, με πιο πρόσφατο την περίπτωση Μακρόν που πέτυχε μια Πύρρειο νίκη όπως θα αποδειχτεί σχετικά σύντομα, ενώ το καζάνι βράζει παγκοσμίως.

Στη δική μας περίπτωση με την εφαρμογή ως επί το πλείστον μιας ανάλγητης πολιτικής χωρίς το παραμικρό ίχνος ενσυναίσθησης τα καμπανάκια ακόμη και φίλιων δημοσκοπήσεων ηχούν δυσάρεστα στα αυτιά της εγχώριας πολιτικής ηγεσίας η οποία δεσμευμένη αφενός στις επιταγές που δεν έχει ακόμη εξοφλήσει, αφετέρου στην αδυναμία της να διαχειριστεί μια κρίση τόσο οξεία φαντάζει ότι απλά παρακολουθεί άναυδη τις όποιες εξελίξεις, με την ελπίδα να “καβαλήσει εκ νέου το επόμενο κύμα” και να μην καταποντιστεί…