Του Διογένη Λόππα
Το επιτυχές Ιρανικό χτύπημα στη Negev, στη μεγαλύτερη και καλύτερα φυλασσόμενη αεροπορική βάση του Ισραήλ, έσπειρε τον πανικό σε Τελ Αβίβ και Ουάσιγκτον.
Ακόμα δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε την έκταση των ζημιών, σε μια βάση που φιλοξενεί στρατηγικής αξίας assets του Ισραήλ, όπως τα ιπτάμενα τάνκερ, τα στελθ F35, το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και τις καθημερινές αποστολές πυρομαχικών των ΗΠΑ.
Όμως ο συμβολισμός είναι βαρύς, ιδιαίτερα αν λάβει κανείς υπόψη τις αιτιάσεις των Ιρανικών μυστικών υπηρεσιών, ότι δηλαδή το χτύπημα στην πρεσβεία της Δαμασκού εκτελέστηκε από τη συγκεκριμένη βάση.
Λίγο νωρίτερα από την πυραυλική επίθεση, το Ιράν, με μία ακόμα μεγαλύτερου βάρους συμβολική κίνηση, είχε καταλάβει ένα πλοίο ισραηλινών συμφερόντων, θέλοντας να δείξει στη Δύση τί πρόκειται να ακολουθήσει σε περίπτωση γενικευμένης εμπλοκής και που θα οδηγηθούν οι τιμές των καυσίμων και ο πληθωρισμός.
Το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια και στην περίπτωση της ολικής Δύσης, δυστυχώς, η δημοσιογραφία.
Ακόμα και έμπειρα μέσα με κριτική ματιά στη εξελισσόμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων, έπεσαν στην παγίδα της αμερικανικής προπαγάνδας, σε δύο μάλιστα φάσεις:
Πρώτα παπαγάλισαν μαζικά την ”είδηση” ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μαζική πυραυλική επίθεση του Ιράν και στη συνέχεια, όταν τελείωσε η επίθεση, ξαναπαπαγάλισαν ότι αυτή αναχαιτίστηκε επιτυχώς.
Ας κατέβουμε τώρα από το δυτικό συννεφάκι και ας δούμε τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση:
Αυτό δεν ήταν μαζική πυραυλική επίθεση, αλλά στοχευμένο χτύπημα αντιποίνων με βασικούς στόχους ένα κυβερνητικό κτίριο και μια αεροπορική βάση, που συνδέονταν άμεσα με το ισραηλινό χτύπημα στη Δαμασκό. Η καταστροφή του κυβερνητικού κτιρίου αποτράπηκε, όμως η αεροπορική βάση επλήγη άσχημα, χωρίς ακόμα να γνωρίζουμε την ακριβή έκταση των ζημιών.
Οι Ιρανοί εδώ και αρκετό καιρό τεστάρουν συνεχώς τις δυνατότητες της ισραηλινής αεράμυνας, μέσω των proxy τους στην περιοχή και των ρουκετών που συχνά πυκνά εκτοξεύουν προς το Ισραήλ. Έτσι γνώριζαν επακριβώς πόσα assets έπρεπε να στείλουν, είτε για να κορέσουν την αεράμυνα, είτε για να παραπλανήσουν τους χειριστές της. Εικάζεται ότι η ενεργοποίηση της ιορδανικής αεράμυνας ήταν η αιτία της αποτυχίας του δεύτερου πλήγματος, καθώς στέρησε τη δυνατότητα κορεσμού.
Μερικά common sense συμπεράσματα:
H ισραηλινή ηγεσία πιάστηκε για δεύτερη φορά στον ύπνο. Μετά την κατάρρευση της συνοριακής άμυνας με την επίθεση της Χαμάς τον Οκτώβριο, τη φορά αυτή κατάφερε να δεχθεί ένα στοχευμένο πυραυλικό χτύπημα στην πιο προστατευόμενη περιοχή της χώρας, βαθιά μέσα στην έρημο, από απόσταση χιλιάδων μιλίων. Επιτυχία δεν το λες.
Αν το Ιράν κατάφερε με μία μόνο αεροπορική επιδρομή να χτυπήσει το κάστρο της ισραηλινής αεροπορίας, ο καθένας αναρωτιέται ποιες θα είναι οι συνέπειες ενός γενικευμένου πολέμου που θα περιλαμβάνει εκατοντάδες αντίστοιχες επιχειρήσεις.
Το Ιράν μέσα σε διάστημα μερικών ωρών, κατάφερε να στείλει ένα συντριπτικό μήνυμα αποτροπής στο Ισραήλ και τους συμμάχους του, πρώτον δείχνοντας σε ζωντανή μετάδοση πώς εννοεί το κλείσιμο των στενών του Ορμούζ και δεύτερον αποδεικνύοντας ότι ο ”σιδερένιος θόλος” είναι καλός στα πυροτεχνήματα της Χαμάς, αλλά ανεπαρκής στη σύγχρονη πυραυλική τεχνολογία και ότι αυτή η συγκεκριμένη τεχνολογία μπορεί να προσεγγίσει οποιοδήποτε σημείο μέσα στο Ισραήλ.
Αλλά το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα του στοχευμένου αυτού πλήγματος, ήταν το μήνυμα προς τον μουσουλμανικό κόσμο και προς τους πολιορκημένους της Γάζας, ότι επιτέλους, μια μεγάλη δύναμη, έστω και υπό καθεστώς προκλητικής επίθεσης που δέχθηκε, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον δολοφόνο του έθνους τους.
Γιατί αυτή η συμβολική πράξη, ίσως αποτελέσει την θρυαλλίδα, όχι στα διεφθαρμένα αραβικά καθεστώτα, που τρέφονται από τις δυτικές μίζες, αλλά στους εξαγριωμένους πληθυσμούς τους, που βλέπουν την αξιοπρέπειά τους να ταπεινώνεται καθημερινά από τον φυρερίσκο της Μέσης Ανατολής και τους μεταφασίστες που τον περιβάλλουν.
Το καθαρό ιρανικό μήνυμα προς τη Δύση, το οποίο εικάζεται ότι έχει λάβει εκ των προτέρων τη στήριξη τουλάχιστον της Κίνας και της Ρωσίας (κάτι που αναμένεται να εκδηλωθεί στη συνεδρίαση του συμβουλίου ασφαλείας) έχει γίνει αντιληπτό loud and clear από τους παραλήπτες του.
Τόσο οι εξωπραγματικές επιπτώσεις του κλεισίματος του Ορμούζ στις δοκιμαζόμενες δυτικές οικονομίες, όσο και η υπαρξιακή απειλή που πλέον αποδεδειγμένα νιώθει το Ισραήλ, έπειτα από 50 χρόνια επικυριαρχίας, ηχούν διπλωματικές καμπάνες που καλούν προς σύνεση.
Γιατί, σε αντίθετη περίπτωση, παρά τις άοκνες προσπάθειες της σκληρά εργαζόμενης προπαγάνδας, γίνεται πρόδηλα φανερό ότι το δεύτερο θύμα μετά την αλήθεια, θα είναι η οικονομία και τελικά ο μέσος δυτικός ψηφοφόρος.
Αν τώρα αυτό που μόλις παρακολουθήσαμε ήταν μια μαζική πυραυλική επίθεση του Ιράν που αναχαιτίστηκε επιτυχώς από το Ισραήλ, όπως γράφουν όλα τα δυτικά ΜΜΕ ή ήταν μια καλά σχεδιασμένη αεροπορική επιδρομή modern warfare που πέτυχε κατά το ήμισυ, απομένει να το δείξει ο χρόνος. Αλλά πολύ φοβάμαι, ότι όλα συνηγορούν για το δεύτερο ενδεχόμενο και αυτό δεν είναι καλό, ούτε για το Ισραήλ, ούτε για τη ”σωστή πλευρά της ιστορίας”.
Η 14η Απριλίου, ίσως μείνει στην ιστορία, ως η έναρξη του Β’ ψυχρού πολέμου. Από τη στάση δευτερευόντως του Ισραήλ και κυρίως των ΗΠΑ, θα καθοριστεί αν ο πόλεμος που μόλις ξεκίνησε θα λάβει το επίθετο ψυχρός ή παγκόσμιος.
Το γεγονός ότι ΗΠΑ, Γαλλία και ΗΒ μπλόκαραν ανοήτως το καταδικαστικό ψήφισμα στον ΟΗΕ για την ισραηλινή κτηνωδία στη Δαμασκό, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας για το πού βαδίζουμε. Το αντίστοιχο βέτο Κίνας και Ρωσίας που αναμένεται σήμερα, θα σφραγίσει απλώς τα τετελεσμένα.
