Του Διογένη Λόππα
Καθώς ο ιδιόρρυθμος Μπόρις Τζόνσον καλπάζει προς την πρωθυπουργία, όντας ο εκλεκτός των αληθινών ανθρώπων στην Αγγλία οι οποίοι και με την ψήφο τους θα επικυρώσουν τις τελικές επιλογές των βουλευτών, ένα ”άτακτο” Brexit φαντάζει όλο και πιο πιθανό. Ο χειρότερος εφιάλτης της αυτιστικής παγκόσμιας ”ελίτ” είναι προ των πυλών, πιο ζωντανός από ποτέ.
Πρόκειται για εθελούσια αυτοκτονία των Βρετανών; Όχι ακριβώς. Για να κατανοήσει κάποιος το θέμα σε βάθος θα πρέπει να είναι σε θέση να αντιληφθεί συγκεκριμένες διεργασίες της Βρετανικής κοινωνίας τα τελευταία 20 χρόνια. Είναι λυπηρό, αλλά τα τελευταία χρόνια το κοινωνικό χάσμα βαθαίνει τόσο πολύ που είναι πια αδύνατον να προβλεφθούν οι όποιες εξελίξεις. Ακόμα και μια πρωθυπουργία Κόρμπιν, δεν αποτελεί πια ανέκδοτο. Ο κ. Κόρμπιν που στα μέτρα των Ευρωπαίων είναι ένας μετριοπαθής σοσιαλδημοκράτης, στα μάτια των Άγγλων είναι, απλώς, κομμουνιστής.
Τα δύσκολα αυτά χρόνια, έχει συσσωρευτεί στο Λονδίνο ο πλούτος της παρασιτικής κρατικοδίαιτης ”ελίτ” όλου του πλανήτη και οι πυρήνες των μεγαλύτερων τραπεζών που κανονίζουν τα περαιτέρω. Κάποιες χιλιάδες Άγγλοι που ζουν αξιοπρεπώς εξυπηρετώντας εργασιακά την κατάσταση αυτή, συν ένα μέρος των ιδιοκτητών γης και ακινήτων που βολεύονται από αυτό, συν ένα μέρος των -προ θατσερισμού- συνταξιούχων που ζουν σε έναν μαγικό μικρόκοσμο, είναι οι στυλοβάτες του Remain. Δυστυχώς δεν είναι αρκετοί. Γιατί οι αληθινοί άνθρωποι στην Αγγλία και ιδιαίτερα οι νέοι, οι μετανάστες και οι ακτήμονες, ζουν έναν αληθινό εφιάλτη, όπου τα στάνταρντ της ζωής τους έχουν υποχωρήσει σε επίπεδα τριτοκοσμικής χώρας ή και χειρότερα.
Το Brexit και εμείς
Δεν είναι βέβαια ευχάριστο να βλέπει κάποιος ένα ιδρυτικό μέλος της Ε.Ε. να αποχωρεί. Το Brexit όμως ποτέ δεν ήταν κάτι άσχημο για την Ευρώπη. Ακόμα και ένα άτακτο Brexit δείχνει σαν ευκαιρία. Εξηγούμαι: Πρώτα από όλα τα εκατομμύρια των μεταναστών από τις χώρες της ανατολικής (κυρίως) Ευρώπης δεν πρόκειται στην ουσία να επηρεαστούν. Η ενσωμάτωσή τους έχει ήδη ξεκινήσει και δεν θα στερηθούν τα δικαιώματα που ήδη έχουν. Τα εκατομμύρια των μελλοντικών μεταναστών που βλέπουν το Ηνωμένο Βασίλειο σαν μια προοπτική ζωής, θα γλιτώσουν τον εργασιακό μεσαίωνα που τους περιμένει εκεί και ίσως βρουν τρόπο να παραμείνουν στις χώρες τους. Για τις Γερμανικές βιομηχανίες και τις τράπεζες, δε νομίζω ότι θα κλάψει κανείς και βέβαια θα βρουν γρήγορα το δρόμο τους, καθώς η αόρατος χειρ των αγορών και η ορατή χειρ της καγκελαρίας θα φροντίσουν για το ασφαλές μέλλον τους, εντός ή εκτός Βρετανίας. Η μεγαλύτερη όμως πρόκληση είναι ιδεολογική.
Εδώ και δεκαετίες η Ευρώπη βάδιζε μέσα σε ένα ιδεολογικό τρίπτυχο που καθορίζονταν από τις τρεις ατμομηχανές της. Η Ευρώπη προσπαθούσε να εξελιχθεί μέσα από τρεις διαφορετικές βαρύνουσες ιδεολογίες. Πρώτον από τον ωμό νεοφιλελευθερισμό και την φυσική κοινωνική ανισότητα των Βρετανών, δεύτερον από τον προτεσταντισμό και την ”λατρεία των κανονισμών” των Γερμανών και τρίτον από τον σοσιαλισμό και το κοινωνικό κράτος (ως αναγκαιότητα) των Γάλλων. Και οι τρεις σχολές πρόσφεραν πάρα πολλά στην ενωμένη Ευρώπη και μετεξέλιξαν ολόκληρες χώρες. Όμως είναι φανερό ότι η Βρετανική σχολή μετάγγισε δυσανάλογα φαρμάκι ακόμα και στις άλλες δύο ισχυρές χώρες. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο ακόμα και στη Γαλλία, ακόμα και με σοσιαλδημοκράτες στην εξουσία (Ολάντ) να ξεκινήσουν κοινωνικά πειράματα. Με τη Βρετανία εκτός Ε.Ε. πιστεύω ότι η Ευρώπη θα γλιτώσει από μια πολύ κακή επιρροή και θα προσαρμόσει γρήγορα την εξέλιξή της στις άλλες δύο μεγάλες σχολές σκέψης και αυτό είναι ένα καταπληκτικό νέο για εμάς.
Η Ε.Ε. έχε πολλά προβλήματα συνοχής, ιδεολογίας και ανισοτήτων. Ποιος μπορεί να ισχυριστεί σήμερα ότι οι διευρύνσεις πέτυχαν; Η ολική άρνηση των χωρών του σοβιετικού μπλοκ να ενσωματωθούν, οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά, δείχνει ότι η διεύρυνση έγινε πρόχειρα με σκοπό μάλλον την επίτευξη γεωπολιτικών στόχων. Η συνθήκη Σένγκεν όχι μόνο δεν μπόρεσε να επεκταθεί στα προβληματικά μέλη αλλά αμφισβητείται (λόγω μεταναστευτικού) ακόμα και στα αρχικά μέλη. Το ίδιο το κοινό νόμισμα δοκιμάζεται πάλι, στην Ιταλία αυτή τη φορά με αφορμή το ”παράλληλο νόμισμα” Σαλβίνι και κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το μέλλον του. Στην Ιταλία και στη Γαλλία έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι η δυσκαμψία της οικονομίας τους και η δυσφορία που αυτή επιφέρει στην κοινωνία οφείλεται στην αυστηρότητα των κανόνων του κοινού νομίσματος. Σήμερα ως ”λύση” στο πιεστικό αυτό πρόβλημα πλασάρεται η Βρετανική συνταγή. Με τη Βρετανία εκτός, η ”λύση” αυτή έχει λιγότερες πιθανότητες εφαρμογής.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και όχι απλά τυφλοί οπαδοί μιας φριχτής πολιτικής που έχει πολλαπλά αποτύχει στο ίδιο το Ηνωμένο Βασίλειο, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η Ε.Ε. έχει ανάγκη από ενέσεις σοσιαλισμού. Οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία και λιγότερο Ιταλία) δεν είναι φοβικές μπανανίες και οι κοινωνίες τους δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχθούν μεσαιωνικού τύπου τετελεσμένα. Πριν οι κοινωνίες αυτές παραδοθούν σε ευρωσκεπτιστικά μορφώματα τύπου Λεπέν – Σαλβίνι, η Ε.Ε. οφείλει να πράξει τα αυτονόητα, το εξής δηλαδή απλό: Εργασιακή Αξιοπρέπεια. Και αυτό θα έλθει ευκολότερα με τους βασικούς εκφραστές της ασυδοσίας εκτός του κέντρου λήψεως αποφάσεων.
