Του Νίκου Λακόπουλου
«Αν οι Έλληνες δεν ήταν διαχρονικά αχάριστοι, θα είχαν δώσει το όνομα του Παπασταύρου σε δρόμο», δήλωσε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδωνις Γεωργιάδης. “Θα θέλαμε να διευκρινίσει αν αρκεί η ονοματοθεσία ενός ελληνικού δρόμου με το όνομα “Στ. Παπασταύρου” ή αν θα πρέπει να απευθύνει το αίτημα του στον Παναμά και τις Παρθένες Νήσους, ως ελάχιστο φόρο τιμής!» απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ. Καλό. Γελάσαμε.
Η πολιτική ζωή οδηγείται σε ένα Βρώμικο 2016 καθώς οι πρόσφυγες κατακλύζουν τα λιμάνια, η κυβέρνηση δηλώνει αναρμόδια και τα κόμματα βγάζουν σέλφις στα ερείπια. Τα ΜΜΕ λατρεύουν τα πτώματα, τις κατινιές και τις μονομαχίες. Η πολιτική αν-ηθικοποιείται, η Οικονομία κοιτάζει έντρομη. Τα κόμματα αποδεικνύονται φορείς οικονομικής υπανάπτυξης. Τα εθνικά θέματα μπαίνουν στο παιχνίδι του άτυπου προεκλογικού αγώνα ως φτηνά συνθήματα. Κανείς δεν ξέρει που πάμε, αλλά όλοι ξέρουν πως η κυβέρνηση παίζει ένα επικοινωνιακό παιχνίδι με όλους και όλα. Αν καταστραφούμε δεν φταίμε εμείς, αλλά οι Άλλοι. Ο θάνατός σου, η ζωή μου.
Από την πολιτική ζωή, όπου κυριαρχεί ο κομματικός νανισμός, λείπει το όραμα, το βλέμμα στο μέλλον κι ο σεβασμός του αντιπάλου. Οι Μνημονιακοί έγιναν εύκολα Αντιμνημονιακοί και οι Αντιμνημονιακοί κρύβονται πίσω από την Τρόικα, προκειμένου να μην πουν την αλήθεια. Η ταχτική των κομμάτων δεν είναι να δείξουν στους ψηφοφόρους ένα πρόγραμμα, το πολιτικό όραμα που δεν έχουν. Είναι να πλήξουν τον αντίπαλο, να τον μειώσουν απέναντι στον «αχάριστο» λαό, να τιμωρήσουν τους αντιπάλους στα όρια του «πολιτικού κατινισμού» που κυριαρχεί σε ένα πολιτικό αγώνα χωρίς ιδέες, χωρίς όραμα, χωρίς ηγέτες.
“Καλά να πάθετε” είπε πρόσφατα σε συνταξιούχο του ΙΚΑ η Ντόρα Μπακογιάννη κι άρχισε να διδάσκει τι είναι η …Δημοκρατία. Οι λαϊκιστές είναι κακοί, αλλά οι αντιλαϊκιστές χειρότεροι. Τώρα δεν φταίνε τα αυτομαστιγούμενα- με συγγνώμες κι αυτοκριτικές- κόμματα. Φταίει ο ¨αχάριστος” Λαός που ψήφισε τους Άλλους. Σχεδόν πάντα η πολιτική ζωή στην Ελλάδα χαρακτηρίζονταν από την λέξη “αντί”. Αντικομμουνιστές, Αντιδεξιοί, αντιβασιλόφρονες κι αντικαραμανλικοί. Αυτή διάθεση ηθικής υπεροχής με διάθεση τιμωρίας των αντιπάλων -που θα μετατρέψει την χώρα σε πολιτικό δικαστήριο- κρύβει την επίγνωση της πολιτικής ανεπάρκειας. Για να ψηλώσει ο δικός μας αρχηγός, πρέπει να κοντύνει ο Άλλος. Θράσος, αγένεια, γενναιότητα μπροστά στις κάμερες.
Οι εξεταστικές επιτροπές –με κοινοβουλευτική πλειοψηφία- δεν προσφέρουν κάθαρση. Ανοίγουν ένα ακόμα κεφάλαιο σε ένα εμφύλιο πόλεμο, τον Διχασμό που παίρνει προς τον παρόν τις διαστάσεις κοινοβουλευτικών κοκκορομαχιών που -ευτυχώς- μένουν ατελέσφορες. Ο λαός, οι ψηφοφόροι, δεν παίρνουν αυτή τη φορά την πλευρά μιας παράταξης. Σε πρωτοφανή ποσοστά απέχουν. Όλοι οι ηγέτες ανεξαιρέτως έχουν χαμηλά ποσοστά. Η τελευταία δημοσκόπηση αναδεικνύει πιο δημοφιλή τον Κανένα ή τον Βασίλη Λεβέντη.
Από αυτή την πλευρά είναι χρήσιμη μια Οδός Παπασταύρου. Αλλά θα πρέπει να συμπληρωθεί με την Λεωφόρο Άδωνι Γεωργιάδη, την Πλατεία Σαμαρά, την Οδό Νίκου Παππά και την Πλατεία Σκουρλέτη, το Πάρκο Καμμένου και την Λεωφόρο της Παρακμής. Φυσικά οι πλατείες και οι νέες οδοί και λεωφόροι θα πρέπει να έχουν και αγάλματα. Του Άδωνι, σίγουρα, είναι το πρόσωπο της εποχής. Του ανώνυμου γραμματέα -που διορίστηκε στο δημόσιο έναντι αγώνων στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, αλλά του παππού του. Του Αγνώστου Στρατιώτη, που διαμαρτυρήθηκε για …υπερωρίες επειδή ο στρατός “δεν είναι για να χτίζει χοτ σποτς” και να κάνει ντελίβερι. Και του αγρότη της Ειδομένης, που άρχισε να οργανώνει το χωράφι του δίπλα στις σκηνές με τα άστεγα παιδάκια.
Όπως καταλαβαίνετε σ΄αυτή τη χώρα -με τα τόσα αγάλματα, τις παρελάσεις και τις πορείες- ένα Νόμπελ δεν φτάνει.
