Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η καθυστερημένη – μισή – επανεμφάνισή της, με … οργανωτικές προτάσεις, δείχνει ότι η υποψηφιότητά της υπήρξε παρενέργεια και μέρος της κρίσης.
Αν κάνουμε Ταμείο έξι μηνών στον ΣΥΡΙΖΑ, θα προκύψει κάτι σαν τις πληγές του Φαραώ.
Πρώτο: Η ευθύνη για την εκλογική συντριβή δεν ανήκει στα «βαρίδια», αλλά αποκλειστικά στον Αλέξη Τσίπρα, που δεν τα αντιμετώπισε εγκαίρως.
Με την παραίτησή του – στην οποία ουδείς μπορούσε να τον υποχρεώσει – την ανέλαβε πλήρως και εντίμως.
Δεύτερο: Κατά τα βιογραφικά, ο επαρκέστερος για τη διαδοχή του, ήταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ορατός πόλος εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
Απέτυχε, γιατί συμπεριφέρεται ως χομπίστας της πολιτικής, φραξιονιστής και ιδεοληπτικός και για να θέσει υποψηφιότητα, χρειάσθηκε παρότρυνση του… Τσίπρα.
Τρίτο: Ο Στέφανος Κασσελάκης δεν είναι δημιούργημα του Τσίπρα. Η 9η θέση το ψηφοδέλτιο Επικράτειας – δεν συνιστά πριμοδότηση – και τον αποθάρρυνε στην υποψηφιότητα.
Τον ανέδειξαν οι εξής: ο «όλος ΣΥΡΙΖΑ», που ενέκρινε την υποψηφιότητα του, όσοι τον στήριξαν για να «τιμωρήσουν όσους υπονομεύσαν τον Τσίπρα» – και όσοι τον πολέμησαν, κρατώντας τον στο προσκήνιο.
Ο Τσίπρας απλώς – δεν παρενέβη για να αποτρέψει την υποστήριξή του, από πρώην «δικούς» του. Ευλόγως.
Τέταρτο: Ο Κασσελάκης ως υποψήφιος με αλαλούμ «πλατφόρμα», εξέλεγη με διαδικασίες που δεν αμφισβητήθηκαν.
Συνεπώς, έχει δικαίωμα να ασκήσει το ιμπέριουμ του αξιώματος. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση το Καταστατικό υπερβαίνει τον ρόλο και όχι το αντίθετο.
Το «σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν μπορέσουμε» είναι τραγούδι, όχι στάση, προέδρου κόμματος.
Πέμπτο: Η αμφισβήτηση Κασσελάκη, ανεκτή κατά την πολιτική διακήρυξη και τις οργανωτικές αρχές του ΣΥΡΙΖΑ, είναι άναρχη, ατεκμηρίωτη και ασκείται ως ανταρτοπόλεμος, ή κακόπιστα.
Αποδυναμώνεται όταν η κομματική γραφειοκρατία τον αμφισβητεί δια των Φίλη, Σκουρλέτη, Παπαδημούλη, που βαρύνονται προσωπικά για την πολιτική απαξίωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Έστω και αν ισχύει το ίδιο για τους Παππά-Πολάκη, που κυριαρχούν στον νέο ηγετικό αστερισμό.
Έκτο: Η Έφη Αχτσιόγλου, διεκδίκησε την ηγεσία χωρίς ιδιαίτερα προσόντα, δαγκώνοντας περισσότερο από όσο μπορούσε να μασήσει.
Η «κυρία» – κατά τη νέα ηγετική προσφώνηση – είχε μαζί της όσους «υπονόμευσαν τον Τσίπρα». Αλλά κινήθηκε κόντρα στον Τσίπρα – αφού αυτονομήθηκε τυχοδιωκτικά, παρότι την έκανε υπουργό, την προόριζε για επίτροπο το 2019 και για «τσαρίνα» την οικονομίας το 2023.
Έβδομο: Αποδεικνύεται ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε, ούτε κατ’ ελάχιστο, ικανός διάδοχος του Τσίπρα. Γι΄ αυτό μπήκε στην κρίση που οδηγεί αναπόφευκτα σε διάσπαση.
Έτσι κινδυνεύει να χάσει το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πριν τις επόμενες εκλογές, αλλά και μετά: ποιος θα ψηφίσει κόμμα με αυτή την εικόνα;
Σ’ αυτό το σκηνικό η Αχτσιόγλου – την όποια εμπιστεύθηκαν τα 4,5 στα δέκα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ για την ηγεσία – όφειλε να βρίσκεται στο προσκήνιο.
Ωστόσο, έπαθε αφωνία και αρνήθηκε κομματικό αξίωμα, όχι για πολιτικούς και ιδεολογικούς, λόγους, αλλά για… απώλεια ενέργειας!
Προφανώς, από τις πολλές συνεντεύξεις στα αντι-ΣΥΡΙΖΑ μίντια, ως ντίβα της πολιτικής.
Η καθυστερημένη – μισή – επανεμφάνισή της, με… οργανωτικές προτάσεις, δείχνει ότι η υποψηφιότητά της υπήρξε παρενέργεια και μέρος της κρίσης.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
