Toυ Γ. Λακόπουλου
Ο Γιάννης Ραγκούσης είναι κατ’ ουσίαν το μόνο πολιτικό στέλεχος που αναδείχθηκε στο ΠΑΣΟΚ στην περίοδο Γ. Παπανδρέου. Άλλοι δύο που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν ανάλογο τίτλο ήταν ο Παμπούκης και Γ. Παπακωνσταντίνου. Αλλά ο Χάρης δεν θέλησε ποτέ να γίνει πολιτικός και εξ άλλου έφυγε νωρίς -ή μάλλον επέστρεψε στο ακαδημαϊκό περιβάλλον του, μετανιωμένος που το εγκατέλειψε για ένα αδειανό πουκάμισο.
Ο Παπακωνσταντίνου απλώς δεν ήταν ΠΑΣΟΚ. Με την ίδια ευκολία θα μπορούσε να επιχειρήσει να κάνει καριέρα και στη ΝΔ. Ότι επρόκειτο περί καριέρας είναι οφθαλμοφανές από το αλαζονικό ύφος της δημόσιας παρουσίας του στην περίοδο της εξουσίας του, τον δοτό χαρακτήρα της οποίας ακόμη δείχνει να μην κατάλαβε. Ο Γιώργος είχε πάντα την ικανότητα να βάζει σε ξένες πλάτες τα βαριά φορτία.
Αλλά επιστρέψουμε στον Ραγκούση. Ήταν ανακάλυψη ή ανάκληση στα όπλα; Είχε προγενέστερη θητεία στην πολιτική με σταθμούς τη δράση του στην ΠΑΣΠ στη Θεσσαλονίκη και το Σάσσεξ, το σύντομο πέρασμά του ως σύμβουλος από την Κομισιόν και την δημαρχία της Πάρου. Την οποία κέρδιζε με συντριπτικά ποσοστά, από το 1999 που επέστρεψε στο νησί του καπετάνιου πατέρα και ζούσε σαν επιχειρηματίας- εν αντιθέσει με την τάση των “Πασόκων” της εποχής που προσέβλεπαν στο κράτος.
Ως οικοδεσπότης του νησιού άλλωστε είχε επαφές με τον παραθερίζοντα σέρφερ που συμπωματικά ήταν και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ο Παπανδρέου εκείνη την περίοδο έψαχνε πρόσωπο να αντικαταστήσει το βλοσυρό ύφος του Αθανασάκη, τον οποίο επικοινωνιακά έκανε σκόνη κάθε βράδυ ο Ρουσόπουλος στο “γυαλί”. Είχε πειραματιστεί με τη Χρύσα Αράπογλου και τον Σπύρο Βούγια, χωρίς αποτέλεσμα. Έτσι του μπήκε η ιδέα να ξεσπιτώσει από την Πάρο τον Ραγκούση ως πορτ παρόλ του.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα διαπιστώσει τη σύμπτωση ότι η απογείωση του ΠΑΣΟΚ και η πορεία του Παπανδρέου προς την εξουσία άρχισε το 2007, από τη στιγμή που ανέβηκε στο πόντιουμ ως εκπρόσωπος Τύπου ο Ραγκούσης. Φρεσκαδούρα, επικοινωνιακή άνεση και πρωτίστως εύστοχες πολιτικές και εμπροσθοβαρείς απαντήσεις άλλαξαν τα συμφραζόμενα της παρουσίας του ΠΑΣΟΚ.
Ο Παπανδρέου έκανε ένα βήμα παραπέρα και μετέφερε την “τεχνογνωσία” του πρώην δημάρχου και στο κόμμα προτείνοντάς τον για γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής κι αφήνοντας στη θέση του τον επίσης ικανότατο ως πορτ παρόλ Παπακωνσταντίνου. Και όταν ήλθε στα πράγματα τον εγκατέστησε ως πρώτον τη τάξει υπουργό.
Μια χαρά του βγήκε. Για ό,τι υπερηφανεύεται σήμερα ως μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία, αλλαγές στο κράτος, τομές στη διοίκησης, έχει στην ούγια το όνομα του Ραγκούση. Το μόνο θετικό κομμάτι της διακυβέρνησης Παπανδρέου αρχίζει και τελειώνει στο υπουργείο Εσωτερικών και Δημόσιας διοίκησης. Ο ίδιος υπουργός άλλωστε τον έβγαλε μπροστά στις εκλογές για την αυτοδιοίκηση του 2010 και διασώθηκε από πρόωρη συντριβή. Ή τον απέτρεψε από τη συμφωνία για εκποίηση περιουσίας 50 δισεκ. ευρώ και τον διέσωσε από άλλες περιπέτειες.
Κι ύστερα ήλθαν οι μέλισσες. Ο Παπανδρέου διέλυσε το σύμπαν προτού πάρει το δρόμο προς τα αποδυτήρια, ο Ραγκούσης έκανε μια σύντομη θητεία στο υπουργείο Άμυνας και Μεταφορών με τον Παπαδήμο και όταν ήλθε ο Βενιζέλος να συμμαζέψει τα ερείπια του νεοπαπανδρεϊσμού επέστρεψε στην Πάρο -από όπου δεν έφυγε ποτέ η πολυμελής οικογένειά του. Δεν μπορούσε να συνυπάρξει με τον διάδοχο του Παπανδρέου και είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε να συνυπάρξει και με το ίδιο τον Παπανδρέου από ένα σημείο και πέρα.
Από την Πάρο σήμερα ξεκινάει να κατακτήσει όλη την Ελλάδα με ένα νέο εγχείρημα. Η “Επόμενη Ελλάδα” είναι εν δυνάμει κόμμα το οποίο φιλοδοξεί να μπει στην πολιτική κονίστρα πρώτα με τη δύναμη των προτάσεων του και μετά με τη ακτινοβολία των προσώπων που θα το συγκροτήσουν. Ο Ραγκούσης παρουσίασε ήδη ένα περίγραμμα όσων πρόκειται να προτείνει και στις 10 Ιουνίου η «Επόμενη Ελλάδα» θα δημοσιοποιήσει “σχέδιο εθνικής ανάταξης βασισμένο σε 10 ανατρεπτικές, αλλαγές”. Στον κοινό παρονομαστή μπορεί να διακρίνει κανείς την αντίθεση του στη “σκοτεινή πλευρά της Μεταπολίτευσης” -κατά τον δικό του όρο – και το δίλημμα “παρασιτική ή παραγωγική Ελλάδα;”
Ξέρει τι κάνει ή απλώς ακολουθεί το δρόμο που είχαν πάρει κι άλλοι, όπως ο Αρσένης, ο Στεφανόπουλος, ο Σαμαράς, ο Τσοβόλας, ο ίδιος ο …. Παπανδρέου; Η απάντηση του είναι “θα επέστρεφα στην πολιτική μόνο εάν ήμουν σίγουρος ότι όσα θα είχαμε να πούμε θα τα είχε απόλυτη ανάγκη ο ελληνικός λαός και θα ήταν εφικτά”.
Έχει με το μέρος του ότι όσο πολιτικό κεφάλαιο είχε το διαφύλαξε. Τα χρόνια που λείπει ήταν παρών αλλά δεν αναλώθηκε σε άγονες αντιδικίες και έχει ένα ιδιαίτερο προσόν: τη βούληση του. Στην πολιτική μπορεί να υπάρχουν προϋποθέσεις για ανάληψη πρωτοβουλιών. Αλλά αυτές τις προϋποθέσεις κάποιος πρέπει να τις κάνει λόγο, κείμενο, ύφος δημόσιας παρουσίας. Ο πρώην υπουργός -που δεν θέλει να καταχωρείται ως μέρος του ατυχούς αφηγήματος του νεοπαπανδρεϊσμού- έχει αυτό που λείπει συχνά από τον δημόσιο βίο: στρατηγική. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης.( Του υπολογιστή εννοείται: www.epomeniellada.gr)
