Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Χρειάζεται ανασύνταξη– με στρατηγική που μπορεί να προκύψει μόνο από ένα ελληνικό Επινέ, για οποίο δεν υπάρχει διάθεση από καμιά πλευρά, αλλά ούτε και πρόσωπο αναφοράς. Κάποιος χωρίς βάρη, που θα κάνει «γκελ» στην κοινωνία.
Ανάμεσα στα ανέκδοτα που κυκλοφορούν αυτή την περίοδο στις παραλίες είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει μεγάλο κόμμα και στις επόμενες εκλογές ο Ανδρουλάκης θα πάρει το δρόμο προς την πρωθυπουργία.
Όταν σφίγγουν οι ζέστες τα πάντα μπορείς να ακούσεις.
Αλλά η κατάσταση στα δυο κόμματα που — πλην των σκληρών της Κουμουνδούρου- θα μπορούσαν να συγκροτούν, υπό τον Τσίπρα, την κυβερνώσα ελληνική Κεντροαριστερά , αποδίδεται με ένα τρίτο ανέκδοτο: αν θέλεις να μάθεις τι συμβαίνει σ αυτόν το χώρο …ρώτα τον Μητσοτάκη. Ειδικά για το ΠΑΣΟΚ.
Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα δημιουργείται κάτι πρωτοφανές για κοινοβουλευτική χώρα: η χειρότερη μεταπολιτευτική κυβέρνηση της Δεξιάς – που βγήκε από τη κάλπη με νταμπλ σκορ(+) απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση -έχει στο έλεός της όσους θα αναχαίτιζαν τον Μητσοτάκη, αν είχαν συνεργαστεί.
Το μιντιακό σύστημα που τον στηρίζει, ορίζει και τις εξελίξεις στα δυο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Στο ένα προσπαθεί να επιβάλει ηγεσία της επιλογής του και στο άλλο να δημιουργήσει συνθήκες …εξόδου του Μεσολογγίου.
Ο λόγος κάνει μπαμ από μακριά: στον πολιτικό χώρο που καλύπτουν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει ηγετική φυσιογνωμία. Αναζητείται ηγέτης και δεν φαίνεται τον ορίζοντα. Και τα δυο σχήματα είναι καταδικασμένα σε μετριότητες.
Δεν είναι εύκολο να αναδειχθεί ο πολιτικός που θα δημιουργήσει συγκλίσεις τύπου 1981 που κράτησε τρεις δεκαετίες , ή 2015 , που κράτησε πέντε χρόνια, καθώς ο πήχης είναι ψηλά: Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης, Αλέξης Τσίπρας- έστω ντυμένος με τα «κουρέλια» της «Αριστεράς» ο τελευταίος…
Στον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μετά τη συντριβή και την αιφνίδια ηγετική ορφάνια, είναι δραματική – με τις ενδείξεις να τον φέρουν σε συνεχιζόμενη συρρίκνωση.
Η αρνητική προοπτική του απεικονίζεται στις υποψηφιότητες που κατατέθηκαν: ουδείς «πρωθυπουργήσιμος». Ούτε καν να – . υπερασπιστεί με επάρκεια την κληρονομιά της αξιωματικής αντιπολίτευσης που τους άφησε ο ηττημένος Τσίπρας.
Η Έφη Αχτσιόλου απολαμβάνει ότι την υποστηρίζουν τα μιντιακά συγκροτήματα που πολέμησαν τον Τσίπρα και τις αγιογραφίες της από δευτεροκλασάτους υπαλλήλους τους.
Ενώ προβάλει ως νομιμοποιητικό στοιχείο της φιλοδοξίας της την θητεία ως υπουργός Εργασίας , ταυτόχρονα προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί από τις πολιτικές θέσεις που είχε τότε.
Χωρίς να λέει κάτι επί της ουσίας ,καινοτομεί με αερολογίες του τύπου «συλλογική ευφυΐα» και «τεχνοκρατικό κόμμα», λέγοντας διαρκώς «πρέπει» χωρίς να τα ορίζει .
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος , με το καλύτερο βιογραφικό από όλους, αυτοϋπονομεύεται με την κουλτούρα λόρδου της Αριστεράς και με χαοτική παρουσία του δεν θα μπορούσε να διευθύνει ούτε συνδικάτο. Παρότι διεκπεραίωσε με επιτυχία μια απαιτητική διαπραγμάτευση, πάνω στα συντρίμμια Βαρουφάκη, στην εγχώρια πολιτική παραμένει «χομπίστας».
Η υποψηφιότητα Παππά είναι απλώς εκ θεμελίων ασύμβατη με κόμμα εξουσίας και η υποψηφιότητα Στέφανου Τζουμάκα, ως μόνη κεντροαριστερή παρουσία, ισούται απλώς με ευκαιρία να πει τις απόψεις του σε ένα κόμμα που τον είχε «κόψει» από το ρετιρέ του.
Στο κόμμα που εγκατέλειψε , απροειδοποίητα ,ο αρχηγός που το ανέδειξε- βάζοντας τα στελέχη να αναμετρηθούν με τα προβλήματα που του δημιουργούσαν μέχρι να τον καταστρέψουν- η εικόνα δεν έχει αποκρυσταλλωθεί.
Κανείς δεν γνωρίζει πόσοι τελικά θα είναι οι υποψήφιοι, καθώς υπάρχει πάντα περιθώριο να εμφανιστούν και νέοι μουστερήδες.
Ηδη σέρνεται ότι ένας εκ των υποψήφιων θα αποσυρθεί, διαπιστώνοντας ότι δεν περνάει στο δεύτερο γύρο -και απλώς περιμένει ανταλλάγματα από τον πρώτο.
Σ’ αυτές τις συνθήκες κερδίζει οπαδούς το σενάριο ότι οι αρχαιρεσίας του Σεπτεμβρίου θα είναι ενδιάμεσες και θα καταλήξουν σε συμβιβασμό , για να φορτώσουν τις ήττες στην Αυτοδιοίκηση και τις Ευρωεκλογές στον Φάμελλο.
Επιπλέον, κανείς δεν βάζε το χέρι του στη φωτιά ότι δεν θα υπάρξει οσονούπω και… δεύτερος ΣΥΡΙΖΑ, υπό τις φιλοδοξίες κάποιου από όσους είχαν εμφανιστεί ως υποψήφιοι για την ηγεσία του.
Το πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει συλλογικά, όχι μόνο από ηγεσία. Με οποιονδήποτε νέο επικεφαλής ούτε σαφή ιδεολογία θα αποκτήσει, ούτε καθαρή πολιτική, αν δεν ξεφορτώσει τα βαρίδια που οδήγησαν στον πάτο τον Τσίπρα.
Το μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η συμμετοχή στις αρχαιρεσίες. Οι 150.000 που προσήλθαν για την ανανέωση ης θητεία του Τσίπρα θεωρείται απλησίαστο όριο. Πρώτοι θα απέχουν οι 110.000 που ενεγράφησαν ως νέα μέλη από τον Τσίπρα και οι γραφειοκράτες του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ τους απέκλεισαν από την ψηφοφορία για τα κομματικά όργανα.
Υπάρχουν εκτιμήσεις που τη νέα ηγεσία θα αναδείξουν 30-40 χιλιάδες άτομα, του «κομματικού» ΣΥΡΙΖΑ, συν όσοι θα προσέλθουν για την κεντροαριστερή υποψηφιότητα Τζουμάκα.
Στο διπλανό μπαλκόνι τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Τώρα όλοι συνομολογούν ότι ο στόχος για «ισχυρό διψήφιο ποσοστό», απέτυχε- ειδικά με κριτήριο την κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ- , ενώ δεν ακούγονται και τα καλύτερα για τα ηγετικά και κοινοβουλευτικά προσόντα του Ανδρουλάκη.
Το ΠΑΣΟΚ οχυρώνεται γύρω από την ομάδα του εμφανίσθηκε γύρω του ως «σέχτα της Θράκης» . Η απρέπεια απέναντι στον Χάρη Καστανίδη, στιγμάτισε και στέρησε από το ΠΑΣΟΚ τον ικανότερο κοινοβουλευτικό του και δημιούργησε έναν προσωπικό αντίπαλο του Ανδρουλάκη.
Την ίδια στιγμή η «ομάδα Παπανδρέου» διερευνά τη συσπείρωση της στο πρόσωπο του Παύλου Γερουλάνου, που στέλνοντας στη Σύνταξη τον Κώστα Σκανδαλίδη που έχει συνταξιοδοτήσει την πολύφερνη Διαμαντοπούλου , αποδείχθηκε πρόσωπο με ισχυρή βούληση.
Άλλωστε έχει την ίδια αίσθηση ανωτερότητας που έχει ο Γ. Παπανδρέου απέναντι στον Ανδρουλάκη- για λογούς τύπου και ουσίας.
Στην εξίσωση εμπλέκεται η και νέα υποψηφιότητα του Νίκου Παπανδρέου για να παραμείνει στο Ευρωκοινοβούλιο,- ως αντάλλαγμα για την υποστήριξή του στον Ανδρουλάκη και όχι του αδελφού του στις αρχαιρεσίες του 2021.
Αλλά το πραγματικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο σχεδιασμός του Μητσοτάκη να το διαλύσει αλά Ποτάμι. Η θεαματική αποχώρηση –ή … απόσυρσή- του αποτυχημένου Λοβέρδου, αντί να ενισχύσει αποδυνάμωσε την ηγεσία Ανδρουλάκη, καθώς άνοιξε την πόρτα από τη οποία μπορεί να εξέλθουν κι άλλοι, σαν τη Δημαδάμα. Ίσως και ένας δυο από την Κ.Ο.
Συμπέρασμα. Ο πολιτικός χώρος που με το προσωπικό ιμπέριουμ του Τσίπρα και τις ψήφους των Κεντροαριστερών κυριάρχησε για μια δεκαετία ως ΣΥΡΙΖΑ -και μετά ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ – με το ΠΑΣΟΚ ως ΚΙΝΑΛ και ΚΙΝΑΛ και μετά πάλι ΠΑΣΟΚ σε ρολό φτωχού συγγενή- βρίσκεται σε κρίση.
Χρειάζεται ανασύνταξη- με στρατηγική που μπορεί να προκύψει μόνο από ένα ελληνικό Επινέ, για οποίο δεν υπάρχει διάθεση από καμιά πλευρά, αλλά ούτε και πρόσωπο αναφοράς. Κάποιος χωρίς βάρη, που θα κάνει «γκελ» στην κοινωνία.
Αν έχετε κάναν υπόψη σας, θα υποχρεώσετε εκατομμύρια πολίτες – όσους ψήφισαν με βαριά καρδιά ΣΥΡΙΖΑ , ΠΑΣΟΚ ή απείχαν – που βρίσκονται πάλι σε πολιτικό κενό και βλέπουν με απόγνωση τη χώρα στην απόλυτη διάθεση του Μητσοτάκη…
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
