Του Τάκη Ψαρίδη
Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από την «αδιαμεσολάβητη σχέση» με το λαό. Ακόμα και αν ο «ηγέτης» δεν έχει ολοκληρωτικές προθέσεις -και πιστεύω ότι δεν έχει, μια τέτοια σχέση είναι άκρως επικίνδυνη για την δημοκρατία και θυμίζει ανατριχιαστικά τις «αδιαμεσολάβητες σχέσεις» με το λαό δικτατόρων και βασιλέων.
Ο «ηγέτης» υπόσχεται ότι θα νικήσει τον πολιτικό αντίπαλο σε μια μονομαχία γιατί είναι πιο «άριστος» από εκείνον. Κατεβαίνει μόνος του στον λαό και υπόσχεται ότι όλα τα προβλήματα του θα λυθούν γιατί είναι «αυτός» κοντά του. Κατεβαίνει στην κοινωνία και πολιτεύεται σε μία γκάμα από το μάρκετινγκ ενός Ινφλουένσερ, τον βαρύ ναρκισσισμό του «είμαι ο Στέφανος της Ελλάδας», έως και το «εγώ είμαι κοντά σας» ως άλλος Μεσσίας.
Δεν εκπλήσσει που τώρα ο «ηγέτης», στο πλαίσιο του «αδιαμεσολάβητου», αγνοεί τα όργανα του κόμματος του τα οποία είναι επίσης εκλεγμένα και διαγράφει με δημοψηφίσματα κατ’ ευθείαν από την βάση. Ψηφίστηκε, λέει, και όποιος δεν συμφωνεί μαζί του προσβάλει τον κόσμο που τον ψήφισε, λες και δεν προσβάλλεται ο κόσμος που ψήφισε τα όργανα που εκείνος αγνοεί. Μήπως είναι και προσβολή στο 41% που ψήφισε τον κο Μητσοτάκη;
Και επειδή, λέει, ο «ηγέτης» ψηφίστηκε με μία δημοκρατική διαδικασία των 2 ευρώ, έχει το δικαίωμα να διώξει τους πάντες που δεν συμφωνούν μαζί του ως υπονομευτές, ακόμα και αυτούς που ίδρυσαν και έχτισαν το «μαγαζί» που αυτός κατέλαβε μέσα σε ένα μήνα, όχι με ιδέες και πολιτικές απόψεις, αλλά με το θέαμα του εαυτού του, του συντρόφου του και του σκυλιού του.
Προφανώς και το πρόβλημα δεν είναι ο κάθε άγνωστος που έχει το «ψώνιο» να γίνει αρχηγός οποιουδήποτε κόμματος και πρωθυπουργός επειδή είχε τη μεγαλομανία αυτή από μικρός.
Το πρόβλημα δεν είναι πόσο λιγότερο ή περισσότερο αριστερός είναι. Είναι πρωτίστως ζήτημα σοβαρότητας.
Αλήθεια, πόσο σοβαρό και πολιτικό είναι να ψηφίζεται ένας παντελώς άγνωστος μέσα σε ένα μήνα γνωριμίας με τη χώρα και την πολιτική, επειδή οι «άλλοι» οι παλιοί, είναι γνωστοί και κατηγορήθηκαν ως «υπονομευτές»; Πόσο σοβαρό και πολιτικό είναι να στηρίζεται και να λατρεύεται παρά τις αποκαλύψεις μετά την εκλογή του, γιατί δήθεν «είναι νωρίς» και πρέπει να περιμένει ο κόσμος να μεγαλώσει, να πάει φαντάρος και να μάθει; Πόσο δημοκρατική είναι η «αδιαμεσολάβητη σχέση» με τη βάση και το λαό;
Το «φαινόμενο Κασσελάκη» δεν είναι ο ίδιος, αλλά αυτοί που τον ψήφισαν, τον στηρίζουν και τον λατρεύουν. Είναι δηλαδή ζήτημα μελέτης από τις ανθρωπιστικές επιστήμες. Το #kasselification θα μείνει στην ιστορία ως το σύμβολο της απαξίωσης και παρακμής του μεγαλύτερου κόμματος της αριστεράς στην Ευρώπη. Και αυτό δεν αφορά μόνο το κόμμα, αλλά πρωτίστως την ποιότητα της πολιτικής μας ζωής και της σύγχρονης δημοκρατίας μας.
