Του Νίκου Λακόπουλου
Mετά το σοκ της πτώσης στην τρίτη θέση του ΣΥΡΙΖΑ μια νέα δημοσκόπηση της Prorata δείχνει πως το κόμμα του Κασσελάκη παλεύει με το ΚΚΕ για να τη διατηρήσει. Το 42% της κοινής γνώμης θεωρεί ότι υπάρχει ανάγκη δημιουργίας ενός νέου αριστερού κοινοβουλευτικού κόμματος, άποψη που συμμερίζεται και το 44% όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τον Ιούνιο του 2023.
Η είδηση μπορεί να είναι ότι το 11% της κοινής γνώμης θεωρεί πιθανό ότι θα ψήφιζε στις επόμενες εκλογές ένα τέτοιο κόμμα που θα δημιουργούνταν από στελέχη που αποχωρούν αυτή την περίοδο από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Φαίνεται πως βρέχει κόμματα καθώς ο Κασσελάκης επιμένει πως θα γίνει πρωθυπουργός ενώ το κόμμα του βυθίζεται και βάζει τον πήχη στις ευρωεκλογές στο 17% και η κάθοδος ενός νέου συνασπισμού της Αριστεράς που οργανώνεται θα οδηγήσει το κόμμα του στην τέταρτη ή την πέμπτη και έκτη θέση.
Ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ τέλειωσε, αλλά ο νέος δεν θα είναι αυτός του Κασσελάκη που πρέπει να ετοιμάζει τις βαλίτσες του αφού και όσοι παραμένουν στο κόμμα του προσβλέπουν στην μετά τον Κασσελάκη εποχή με στόχο να μείνει το κόμμα ως τότε ενωμένο.
Η κινητικότητα στον χώρο της δημοκρατικής παράταξης με τον ΣΥΡΙΖΑ να πέφτει και το ΠΑΣΟΚ να μην ανεβαίνει οδηγεί σε μια νέα εποχή για τον ΣΥΡΙΖΑ -και την Δημοκρατική Παράταξη και την Κεντροαριστερά του στην οποία αναφέρεται ο Κασσελάκης- αλλά για την πολιτική ζωή στο σύνολό της.
Αναζητώντας ένα νέο αρχηγό το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα προέκυψε ένας σταρ που περνάει πολιτικά μηνύματα καθώς παραλαμβάνει τις πίτσες και περιφέρει ως “ελληνικό όνειρο” το όραμα του να γίνει πρωθυπουργός με ένα κόμμα που όπως είπε από την πρώτη στιγμή αν θέλει να γίνει κυβέρνηση πρέπει να πάψει τις “χαζομάρες” και να είναι αριστερό.
Ο Κασσελάκης αρχίζει να κουράζει
Το παράδοξο είναι πως ο Κασσελάκης που ελάχιστοι θεωρούν αριστερό αγωνίζεται να αποδείξει πως είναι με μια γλώσσα γεμάτη αντιφάσεις και ασυναρτησίες και σημαία τον ίδιο του τον εαυτό ως σωτήρα της Αριστεράς -που πρέπει να πάψει να είναι αριστερά για να είναι κυβερνώσας- και της χώρας.
Η φιλοσοφία του Στέφανου Κασσελάκη με τσιτάτα περί “φωτός” “ο δεύτερος είναι πρώτος”, “όταν κάνεις το σωστό δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα” είναι ένας απλοϊκός, χοντροκομμένος, μη πολιτικός λόγος που αρχίζει να κουράζει.
Πιθανόν τα μηνύματα του Κασσελάκη δεν είναι όσα λέει, αλλά όσα δεν λέει που επιτρέπουν στους οπαδούς του να τον περνάνε για κάποιον άλλον, για κάποιον που θέλουν να είναι. “Δεν πρόκειται για τον Κασσελάκη”, θα πει το βράδυ των εσωκομματικών εκλογών ένας ψηφοφόρος του. “Ο άλλοι μας απογοήτευσαν αποφασίσαμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας”.
Οι σαράντα χιλιάδες ψηφοφόροι που εντάχθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τις κάλπες για να υποστηρίξουν μια υποψηφιότητά-που χαρακτηρίστηκε από γραφική ως παρατράγουδο και UFO- δεν υπάρχουν πλέον ή δεν εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις.
Το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχουν κι άλλοι τόσοι που αποχωρούν κάθε μέρα κάνοντας την αποχώρηση της Ομάδας Αχτσιόγλου -όπως της Ομπρέλας- μονόδρομο: στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν μέλλον και μόνο με ένα άλλο κόμμα- συνασπισμό ομάδων μπορούν να ξαναμπούν στη Βουλή.
Η επανεμφάνιση του Κανένα
Πενήντα χρόνια από την Μεταπολίτευση η Ελλάδα αναζητά τον εαυτό της σε ένα σπασμένο -παραμορφωτικό- καθρέφτη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ήταν το νέο ΠΑΣΟΚ, αλλά η πολιτική ζωή έχει πολλές εκκρεμότητες. Μία από αυτές είναι η ανασύσταση ή η εφεύρεση ενός ριζοσπαστικού αριστερού χώρου. Μία άλλη είναι η πολιτική έκφραση της Κεντροαριστεράς. Το ερώτημα αν αυτές οι δύο ανάγκες μπορεί να έχουν κοινή απάντηση.
Όπως πάντα στην Ελλάδα με εξαίρεση μια μεγάλη περίοδο δικομματισμού και πολιτικής ησυχίας θα έχουμε εκπλήξεις. Μια ρουφήχτρα περιμένει τα κόμματα που ανήκουν στο παρελθόν και δεν έχουν κανένα πλάνο για το μέλλον. Οι πολιτικές παράγκες- ή τα πολιτικά κάμπιγκ- δεν θα αντέξουν στην καταιγίδα.
Τέλος εποχής
Τελικά ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσαν να αντέξουν σε μια σύγκρουση αλληλοεξόντωσης για το ποιος εκφράζει τη “δημοκρατική παράταξη” όσο η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη -που είναι το νέο -το “εκσυγχρονιστικό”- ΠΑΣΟΚ (!) που κυριαρχεί ενώνοντας την κεντροδεξιά με το “προοδευτικό κέντρο”.
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα αντιμετώπισε τον Μητσοτάκη σαν πήγαινε στις εκλογές να αναμετρηθεί με την ΕΡΕ και έναν νεοφιλελεύθερο έως ακροδεξιό προβάλλοντας το αίτημα της επιστροφής στην εξουσία μιας αριστερής κυβέρνησης που δεν υπήρξε.
Το ΠΑΣΟΚ έστριψε δεξιά ενώ έχανε από αριστερά και από καιρό ο Μητσοτάκης εκφράζει τον χώρο του Κέντρου περισσότερο από τον Νίκο Ανδρουλάκη και τον Αλέξη Τσίπρα -και πολύ περισσότερο τον Στέφανο Κασσελάκη.
Καθώς βλέπουμε πια πόσα κόμματα και τάσεις χωρέσανε στο κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, που εξέρχονται ένα-ένα, μένει η παλιά διαπίστωση πως αν ένα κόμμα δεν προσφέρει την προοπτική της εξουσίας μπορεί να πάει από το 48% στο 4% με την ίδια ταχύτητα που ένα κόμμα του 4% μπορεί να φτάσει το 36% ως κυβερνητική ελπίδα.
Μπορεί όμως να συμβεί και το αντίστροφο. Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν ευνοεί το ΠΑΣΟΚ, είναι ο καταλύτης για ραγδαίες εξελίξεις που είναι βέβαιο πως θα υπάρξουν -με εκπλήξεις και σεισμούς- με αβέβαιη την ταχύτητα που θα αποχτήσουν.
Κάπου ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ ή ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν αναζητούν ένα κόμμα που θα ψηφίσουν και δεν βρίσκουν με τον “Κανένα” να προτιμάται από το 39% των ψηφοφόρων- και κυρίως- των μη ψηφοφόρων.
