Toυ Διογένη Λόππα
Η κακόηχη λέξη ”Αντβιίκα”, στοιχειώνει ήδη τον ύπνο των περισσότερων politically correct ευρωπαίων ηγετών.
Δεν πρόκειται για μια ακόμα μικρή και ασήμαντη επαρχιακή πόλη της Ουκρανίας. Ούτε καν για τη Μαριούπολη ή το Χάρκοβο.
Πρόκειται για το απαύγασμα της νατοϊκής στρατηγικής, για την πιο οχυρωμένη τοποθεσία στην Ευρώπη, που την υπερασπίστηκε λυσσασμένα ο καλύτερος στρατός της Ευρώπης, με την αμέριστη υποστήριξη, οικονομική, πολιτική, τεχνολογική, στρατιωτική, όλης της Δύσης.
Στην Αβντιίκα, λένε οι κορυφαίοι αμυντικοί αναλυτές,το ΝΑΤΟ άφησε την τελευταία του πνοή, όταν τελικά η πόλη έπεσε στα χέρια των Ρώσων, όχι λόγω αδυναμίας της αφρόκρεμας του ουκρανικού στρατού, ούτε λόγω κάποιας αστοχίας των νατοϊκών συμβούλων. Απλούστατα τους τελευταίους μήνες η Ρωσική Ομοσπονδία δείχνει μια αξιοσημείωτη προσαρμοστικότητα και μια αντίστοιχα εξωπραγματική ετοιμότητα στο να παράγει σε πραγματικό χρόνο οπλικά συστήματα που κυριαρχούν στο πεδίο.
Αν το πιο σύγχρονο οχυρό του ΝΑΤΟ, που υπερασπιζόταν με σθένος η πιο άρτια εκπαιδευμένη στρατιωτική του δύναμη, έπεσε με τόση ευκολία και τόσο γρήγορα, ποιός μπορεί να σταματήσει τον κόκκινο στρατό;
Οι ευρωπαίοι ηγέτες έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν. Ο λόγος αυτής της αναστάτωσης δεν είναι βέβαια τα παραμύθια περί ρωσικής επέλασης στα πρώην σοβιετικά εδάφη. Τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.
Μπορούν όμως να συμβούν εξίσου δυσάρεστες εξελίξεις, που έχουν να κάνουν με τη θέση της Ρωσίας στην Ευρώπη και το νέο σύμφωνο ασφάλειας, που ουσιαστικά αποτελεί τον πυρήνα της στρατηγικής σκέψης και την κινητήριο δύναμη των παράτολμων ενεργειών του Πούτιν.
Αν η κυριαρχία των Ρώσων στην Ουκρανία και η φημολογούμενη εαρινή επίθεση προς την κατεύθυνση της Οδησσού συνδυαστούν με την επικείμενη νίκη του Τράμπ στις ΗΠΑ, οι χώρες που συνορεύουν με τη ρωσική σφαίρα επιρροής, θα βρεθούν μπροστά σε αδιέξοδα.
Γιατί δε θα χρειάζεται καμιά ευθεία απειλή από την πλευρά της Ρωσίας για να προσέλθουν αυτοβούλως σε ένα μελλοντικό τραπέζι διαπραγματεύσεων, που θα αφορά τη στρατιωτική τους ουδετερότητα και την οικειοθελή αποχώρηση όλων των νατοϊκών συστημάτων από το έδαφός τους.
Το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει διαδοχικά στην Αφρική με τους Γάλλους.
Αυτή τώρα η φινλανδοποίηση της ανατολικής Ευρώπης, που θα αποτελέσει και το έπαθλο της ρωσικής νίκης, δεν είναι βέβαια το τέλος του κόσμου. Δε θα δούμε ρωσικά τανκς στους δρόμους της Βουδαπέστης, ούτε ρώσους στρατηγούς να επιθεωρούν τα πολωνικά στρατεύματα. Οι χώρες αυτές θα διατηρήσουν την κυριαρχία τους και θα παραμείνουν, για όσο τους συμφέρει τουλάχιστον, μέλη της Ε.Ε.
Όλοι όμως υποψιάζονται, ότι αργά ή γρήγορα, με τις κυρώσεις να έχουν ανακληθεί έπειτα από μια ερμηνευτική συμφωνία, η ρωσική οικονομική και πολιτική επιρροή στις πολιτικά και εθνοτικά επισφαλείς πρώην πρωσικής ή τσαρικής επιρροής δημοκρατίες, θα είναι το λιγότερο ασφυκτική.
Άρα το γερμανικό (με αμερικανική υποστήριξη και προτροπή) όνειρο για το Γ’ (οικονομικό) Ράιχ, θα έχει συντριβεί για μια ακόμα φορά, στις ίδιες ουκρανικές πεδιάδες, όπως τις προηγούμενες φορές που επιχειρήθηκε, σε μια ειρωνικά ανεπανάληπτη φάρσα της ιστορίας.
Τώρα οι ηγέτες που πρωτοστάτησαν στη χίμαιρα της εφόδου προς τη Μόσχα, που χρηματοδότησαν έναν ανηλεή πόλεμο με δικά μας λεφτά και που εκχώρησαν αμέριστη πολιτική υποστήριξη σε ένα βάρβαρο καθεστώς που βάφτισαν ευφημιστικά ”δημοκρατία”, βρίσκονται σε περιδίνηση. Από τη μία πλευρά τους περιμένει η Σκύλλα της οικονομικής καταστροφής που οι ίδιοι δημιούργησαν και από την άλλη η Χάρυβδη των εκλογικών αναμετρήσεων που έρχονται, με πρώτες τις ευρωεκλογές του Ιουνίου.
Η κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει και οι σπασμωδικές κινήσεις με τις οποίες μάταια προσπαθούν να ανασχέσουν την επερχόμενη καταστροφή, μοιάζει με το παράδειγμα του ”απατεώνα λογιστή”.
Ο λογιστής μιας μεγάλης επιχείρησης, έχει μόλις εισπράξει από την τράπεζα τα μετρητά για τη μισθοδοσία, αλλά στο δρόμο αποφασίζει να περάσει από το καζίνο γιατί έχει την αίσθηση ότι σήμερα θα κερδίσει. Αφού βέβαια χάνει όλα τα χρήματα, αποφασίζει να μαζέψει όλες τις οικονομίες του, συν όσα δανεικά μπορεί να βρεί, για να παίξει ξανά, ώστε να ρεφάρει και να μπορέσει να πληρώσει τους υπαλλήλους. Τη συνέχεια τη φαντάζεστε.
Η αρχική και εκλογικευμένη εκτίμηση στο ουκρανικό ζήτημα από την πλευρά των ευρωπαίων, ήταν ότι με την επιβολή ολοκληρωτικών κυρώσεων που δεν είχαν προηγούμενο στην ιστορία, η ρωσική οικονομία θα γονάτιζε σε μήνες και ο Πούτιν θα είχε πέσει στα γόνατα για να ζητήσει συγχώρεση, αν βέβαια, κατάφερνε να επιβιώσει πολιτικά. Ήξεραν φυσικά ότι δεν ήταν δυνατόν να εκδιωχθεί ο ρωσικός στρατός από την ανατολική Ουκρανία χωρίς την άμεση εμπλοκή τουλάχιστον της νατοϊκής αεροπορίας, επειδή όμως μια παρόμοια εμπλοκή θα έβαζε στο μυαλό των Ρώσων τη χρήση πυρηνικών, δεν ήταν διατεθειμένοι να ρισκάρουν τέτοιου είδους εμπλοκή.
Φτάσαμε έτσι έπειτα από δύο χρόνια τρομακτικής έντασης μαχών και οδυνηρών απωλειών, σε ένα σημείο στο οποίο μπορούμε απολύτως ψύχραιμα να αντιληφθούμε δύο πραγματιστικές παραδοχές:
- Η ρωσική οικονομία αντί να συρρικνώνεται, αναπτύσσεται, σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές, οι οποίες έχουν εμπλακεί σε σπιράλ ύφεσης, πληθωρισμού και ακρίβειας
- Ο Πούτιν, αντί να αμφισβητηθεί στο εσωτερικό, επιβραβεύθηκε με απόλυτο τρόπο, κάτι που επιβεβαίωσε απόλυτα και την αίσθηση που μετέφεραν από τη Ρωσία όλοι οι δυτικοί αναλυτές που την επισκέφτηκαν πρόσφατα. Ακόμα και αν κάποιος πέσει στην παγίδα να θεωρήσει fake τη διαδικασία, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι οι εκλογές ήταν ελεύθερες και ότι υπήρχαν ακόμα τρεις υποψήφιοι στους οποίους θα μπορούσαν να κατευθύνουν τη δυσαρέσκειά τους οι αντιφρονούντες.. Αλλά η μεγαλύτερη σφαλιάρα για τη Δύση ήταν το ποσοστό αποχής. Δεδομένου ότι στις απολυταρχίες οι ψηφοφόροι συνηθίζουν να μποϊκοτάρουν τις εκλογές, αποτελεί πολιτισμικό σοκ για τη Δύση το μικρό ποσοστό αποχής, σαφώς μικρότερο από αυτό των εκλογών στον δικό μας φιλελεύθερο κόσμο.
Αυτές οι δύο βασικές παραδοχές δεν μπορούν πια να αμφισβητηθούν από κανέναν, απλούστατα γιατί μετά από δύο χρόνια αναμονής, τα στοιχεία είναι συμπαγή και το outlook μη αναστρέψιμο. Είναι σαν exit poll στις δέκα το βράδυ, όπου ο χαμένος τηλεφωνεί για συγχαρητήρια, ενώ τα επίσημα θα βγούν το πρωί.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο αρχικός και εκλογικευμένος αντικειμενικός μας σκοπός στο ουκρανικό έχει αποτύχει. Οριστικά. Δεν ανατρέπεται.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι χρειαζόμαστε καινούριο αντικειμενικό σκοπό, να κάτσουμε ψύχραιμα, να ζυγίσουμε τα γεγονότα και να δούμε τι επιλογές, δυσάρεστες ή λιγότερο δυσάρεστες, μας έχουν απομείνει.
Ένα από τα πιο καθαρά σημεία της δυτικής επιχειρηματολογίας, που εκφράζεται συχνά και με επιτυχία από σημαντικούς διαμορφωτές, όπως ο Piers Morgan, είναι το εξής: Μα καλά, θα αφήσουμε τη Ρωσία να κερδίσει; Θα επιβεβαιώσουμε τον εισβολέα;
Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω με τον Piers, από την άλλη όμως σκέφτομαι ότι με την ίδια λογική δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει το φιλελεύθερο σύστημα ασφαλείας. Δηλαδή δεν μπορούμε να πάμε σε ανοιχτή σύγκρουση με την Τουρκία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο ή τη Σαουδική Αραβία, με μόνο επιχείρημα την επιθετικότητα ή την παρέκκλιση από τις δυτικές αξίες.
Με το ΝΑΤΟ νεκρό, τον τραμπισμό να επιβάλλεται στον πρωταρχικό μας σύμμαχο και το φόβητρο της ρωσικής στρατιωτικής και τεχνολογικής κυριαρχίας να πλανάται ξανά πάνω από τα κεφάλια μας, έχουμε ανάγκη από ευέλικτες στρατηγικές.
Η ευρωπαϊκή ηγεσία βρίσκεται προ μεγάλου διλήμματος:
- Να ρίξει όλες τις δυνάμεις της, αυτόνομα, καθώς οι ΗΠΑ αποσύρονται διακριτικά, να περάσει σε πολεμική οικονομία, να χτίσει αξιόπιστη στρατιωτική δύναμη και να αντιμετωπίσει στα ίσια τους Ρώσους, στέλνοντας στρατό και μαχητικά στο Δνείπερο.
- Να επιχειρήσει μια σοβαρή διπλωματική προσέγγιση με τη Ρωσία για να τερματιστεί άμεσα ο πόλεμος, με τις λιγότερες δυνατές εδαφικές απώλειες, ώστε να σωθεί τουλάχιστον η Οδησσός, χωρίς να χαθούν ζωές ευρωπαίων στρατιωτών και χωρίς να δημιουργηθούν συνθήκες πυρηνικού ολοκαυτώματος. .
Παρατηρούμε ότι σύσσωμη η ευρωπαϊκή ηγεσία, ακολουθώντας το παράδειγμα του απατεώνα λογιστή, επιλέγει την πρώτη λύση.
Και επειδή δεν διαθέτει τα κεφάλαια για να επανεξοπλίσει την ήπειρο και η έξτρα φορολόγηση απορρίπτεται καθολικά από την κοινή γνώμη, εξετάζει την ηλίθια ιδέα να ρευστοποιήσει ρωσικά assets που έχουν δεσμευθεί λόγω κυρώσεων.
Κάποιος να τους πει ποιά θα είναι η αντίδραση των υπολοίπων μεσαίων και μεγάλων δυνάμεων του πλανήτη που επενδύουν στην Ευρώπη, μόλις γίνει κάτι τέτοιο. Πόσα κεφάλαια και ακίνητα δηλαδή θα αποσυρθούν εν μία νυκτί από το δυτικό τραπεζικό σύστημα, οδηγώντας το μαθηματικά σε κατάρρευση. Και δε μιλάμε μόνο για κράτη, αλλά και για απλούς ιδιώτες και επιχειρήσεις.
Ένα ακόμα δύσκολο ζήτημα είναι η απαξίωση των δυτικών οπλικών συστημάτων, που έγιναν κυριολεκτικά μεζές του ρωσικού πυροβολικού.
Στην Ευρώπη και συνολικά στη Δύση, δεν έχουν καταλάβει ένα πράγμα: Πρώτον ότι η εποχή της τεχνολογικής υπεροπλίας παρήλθε οριστικώς και ετάφη στην Αβντιίκα και δεύτερον ότι το modern warfare είναι ένα διαφορετικό ζώο. Τίποτα πια στον πόλεμο δε μοιάζει με τα νατοϊκά δόγματα του ψυχρού πολέμου και δυστυχώς για εμάς, οι Ρώσοι πήραν εγκαίρως το μάθημά τους και προσάρμοσαν τόσο το στρατό τους, όσο και κυρίως τη βιομηχανίας τους.
Αλλά το μεγαλύτερο αγκάθι ανάσχεσης των ευρωπαϊκών σχεδίων επανεξοπλισμού, αποτελεί η φύση της φιλελεύθερης οικονομίας. Στη Δύση όλες οι βιομηχανίες που εξελίσσουν και παράγουν οπλικά συστήματα είναι ιδιωτικές και λειτουργούν στη βάση της κερδοσκοπίας των μετόχων και του περιορισμού του κόστους. Αντίθετα, στη Ρωσία όλες οι αντίστοιχες βιομηχανίες είναι κρατικές και εξελίσσουν και παράγουν σε πρώτο χρόνο, ότι ακριβώς χρειάζονται οι στρατιωτικοί στο μέτωπο.
Το τελευταίο καρφί στο φέρετρο των δονκιχωτικών σχεδίων περί κοινής άμυνας είναι οι ολιστικές στρατηγικές διαφορές των κρατών – μελών και ιδιαίτερα οι παράξενοι συσχετισμοί βορρά – νότου.
Θα επιχειρήσει η νέα ευρωπαϊκή πολεμική αεροπορία στην Αφρική στο πλευρό των Γάλλων; Θα περιπολήσει πάνω από το Αιγαίο αναχαιτίζοντας τα νέα F16 των Τούρκων; Θα ενισχυθεί η κυπριακή άμυνα; Θα σπεύσει το ευρωπαϊκό ναυτικό στη Βαλτική και στην ανατολική Μεσόγειο; Ποιος θα πάρει αυτές τις αποφάσεις; Με πλειοψηφία ή βέτο; Χάος.
Σε τελική ανάλυση, ακόμα και αν με κάποιο μαγικό τρόπο όλα αυτά λυθούν, η δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού, αεροπορίας και ναυτικού, θα χρειαστεί δέκα χρόνια τουλάχιστον. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι στην απίθανη περίπτωση που θα πειστούν τα κράτη – μέλη να συνεισφέρουν πλοία και αεροπλάνα που ήδη διαθέτουν, για άμεσες επιχειρήσεις στη Μαύρη Θάλασσα και πάνω από το Ντονμπάς, θα χρειαστούν μερικοί μήνες για να οργανωθεί κάποια στοιχειώδης προετοιμασία εφοδιαστικής/τεχνικής υποστήριξης του εγχειρήματος.
Όμως στην Ουκρανία δεν έχουμε περιθώρια μηνών και χρόνων, αλλά απαιτούνται λύσεις ημερών και εβδομάδων, όσο χρόνο δηλαδή θα χρειαστούν οι Ρώσοι για να περάσουν το ποτάμι και να προελάσουν προς την Οδησσό.
Και εκεί δεν υπάρχουν ούτε τα σοφιστικέ οχυρά της Αβντιίκα για να τους καθυστερήσουν.
Μήπως κάποιος θα πρέπει να αρχίσει δειλά – δειλά να ψελίζει τη λέξη ”Ειρήνη”;