Του Γ. Λακόπουλου
Το ξέρουμε καλά πλέον: στην ελληνική πολιτική σκηνή σόι πάει το βασίλειο. Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία πρόσθεσε στον ορισμό της και τον όρο Κληρονομική.
Μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ο μόνος Πρωθυπουργός που δεν έχει πίσω του «βαρύ όνομα», ή «δυναστεία» είναι ο Τσίπρας.
Ο Κώστας Μπακογιάννης είναι το εργαστηριακό αποτέλεσμα μιας τέτοιας δυναστείας. Υπουργικός σύμβουλος της μητρός του και μετά: μικροδήμαρχος, περιφερειάρχης, μεγαλοδήμαρχος.
Σ’ αυτή τη διαδρομή δεν έδειξε πολιτικά προσόντα. Ακόμη και αν έχει σκεπάσθηκαν κι αυτά κάτω από το προσεκτικό πέπλο που απλώνει γι’ αυτόν η οικογένεια -ακόμη και στα προσωπικά του θέματα.
«Εμείς στη ΝΔ είμαστε οικογένεια» όπως σχολίασε βιτριολικά, μετά τα τελευταία καμώματά του, η Κέζα στο «The Caller».
Όταν σε πακετάρουν με επικοινωνιακό σελοφάν οι ίματζ μέικερς, για να καλύπτουν το κενό δημοσίου λόγου και την ιδεολογική πενία σου, λογικό είναι να καλύπτονται και οι όποιες πολιτικές δυνατότητες.
Ο πολιτικός Κώστας Μπακογιάννης δεν είναι δημιούργημα του εαυτού του, αλλά των επιτελείων δημοσίων σχέσεων που δουλεύουν γι’ αυτήν κατά καιρούς. Και της οικογένειάς του. Γενικά ως «κυρίαρχη οντότητα» που παράγει «κυβερνάνθρωπους», αλλά και ειδικά ως πρόσωπα επιρροής.
Η Ντόρα Μπακογιάννη θυσίασε το δικαίωμα να ανταποδώσει στα ίσα στον αδελφό της που της στέρησε τη «δεύτερη ευκαιρία» και το υπουργείο –στην ουσία την υποβάθμισε στην πολιτική σκηνή με διοικητικό τρόπο ως αρχηγός του κόμματος- με αντάλλαγμα το «χρίσμα» στον γιο της για τη δημαρχία.
Τα υπόλοιπα ήταν κανονισμένα. Θα έβγαινε με τόσα μέσα που είχαν τεθεί στη διάθεσή του. Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ βοήθησε. Ο θείος του με τον οποίο δεν είναι και κολλητοί απλώς δεν τράβηξε το χαλί. Οι ενδοοικογενειακές συμφωνίες πρέπει να τηρούνται. Νόμος σε κάθε φαμίλια.
Όπως και πριν, έτσι μετά τη δημαρχία το στοιχείο που ορίζει τις σχέσεις του Μπακογιάννη με την οικογένεια και τον ιστό που υπάρχει από δεκαετίες γύρω της, ήταν η προστασία του.
Αυτός ακριβώς ο μηχανισμός κινητοποιήθηκε και μετά το φάλτσο των εγκαινίων στην Ομόνοια. Και επειδή το πολιτικό μάρκετινγκ που τον αναδεικνύει είναι προχωρημένο, το ζητούμενο δεν ήταν μην κακολογηθεί, αλλά να βγει και κερδισμένος.
Το σενάριο ήταν απλοϊκό. Πρώτα απολογήθηκε ο ίδιος. «Ήταν λάθος». Μπούρδες. Λάθος κάνεις όταν δεν ξέρεις ή σου ξεφεύγει κάτι. Όχι όταν θέτεις εν γνώσει σου σε κίνδυνο την υγεία των πολιτών.
Υπήρχαν ήδη προηγούμενα με ΜΑΤ ξύλο. Εκτός αν ήξερε ότι στην περίπτωσή του δεν θα κουνηθεί κανείς- να του χαλάσει τα εγκαίνια. Εδώ ολόκληρο σόου με την Πρωτοψάλτη μοιράσθηκε με τον μπάρμπα του.
Μετά ανέλαβε ο, έτσι κι αλλιώς, διατεταγμένος -Χαρδαλιάς- που ξέχασε να στείλει τα ΜΑΤ στα εγκαίνια του δήμαρχου. Δήλωσε με δουλικότητα ότι ο Μπακογιάννης έκανε λάθος, αλλά «ζήτησε συγγνώμη με παρρησία».
Στο καπάκι βγήκε και η Ντόρα: «Ζήτησε συγγνώμη ο άνθρωπος. Ποιος άλλος το έχει κάνει;».
Από ΜΜΕ να απλώσουν σεντόνι και από ορθογραφικά σάλια να υφάνουν τον έπαινο άλλο τίποτε. Δεν μπορεί, οι από κάτω το έχαψαν και πήρε και πόντους. Τι καλό παιδί. Πάμε παρακάτω.
Το ερώτημα είναι αν έχει παρακάτω. Ο γιος της Ντόρας Μπακογιάννη δεν έκανε απλώς λάθος στην Ομόνοια. Πορεύεται λάθος. Όπως ακριβώς και η Ντόρα- χωρίς καν να έχει τα πολιτικά προσόντα της.
Το πιθανότερο είναι να έχει την τύχη της: προετοιμάζονταν για είκοσι χρόνια, πήγε ως την πηγή και νερό δεν ήπιε. Η πλάκα είναι ότι και η Ντόρα από δυο πλατείες την πάτησε.
Η μια ήταν πάλι η Ομόνοια για την ανάπλαση της οποίας -τι οικογενειακός καημός κι αυτός- επικρίθηκε. Εξ ίσου με την… «ενοποίηση των αρχαιολογικών χωρών» που θα έκανε ως υπουργός Πολιτισμού και ξανασερβίρει τώρα ο γιος της ως «Μεγάλο Περίπατο».
Η άλλη ήταν η πλατεία Συντάγματος. Και για την ακρίβεια το αγαλματάκι του Θησέα που μετακίνησε όταν έγινε δήμαρχος. Αλλά αυτό είναι άλλη πονεμένη ιστορία…
