Του Γ. Λακόπουλου
Για τους δικούς του λόγους- και χωρίς καμία σχέση με τη διατεταγμένη και ακραία ρητορική του ΔΣ της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων -ο πρόεδρος του Συμβουλίου Επικράτειας Νίκος Σακελλαρίου αισθάνθηκε την ανάγκη να παρέμβει δημοσίως για να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.
Προφανώς η παρέμβαση του ανθρώπου που έχει την αρμοδιότητα να δικάζει υπουργούς, έχει την αξία της. Ιδίως αν ληφθεί υπόψη ότι ο ίδιος δικαστικός λειτουργός έχει λοιδωρηθεί όσο λίγοι από την αντιπολίτευση και τα όργανά της.
Μόλις πρόσφατα- όταν το Συμβούλιο Επικρατείας επρόκειτο να αποφασίσει για τη συνταγματικότητα της διάταξης του νόμου Παππά που ανέθετε στην ΓΓΕΤ τη διενέργεια του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, μετά το παρατεταμένο μπλοκάρισμα της λειτουργίας του ΕΣΡ από τη ΝΔ!
Όλοι θυμούνται ότι τον χαρακτήριζαν «κυβερνητικό», όσοι σήμερα εντάσσουν την παρέμβασή του κατά της κυβέρνησης στο αντιπολιτευτικό τους οπλοστάσιο. Τον κατατάσσουν στο μέτωπο όσων δίνουν τον υπέρτατο αγώνα να μην καταλύσει ο Τσίπρας το πολίτευμα και το αστικό καθεστώς. Όταν δεν προβάλουν ότι … υπάρχει πρόβλημα Δημοκρατίας, ότι «η κυβέρνηση είναι συμμορία».
Άραγε εκείνες οι επιθέσεις -που έφτασαν μέχρι δραστικά επεισόδια στο δρόμο εναντίον του- επηρέασαν τον κ. Σακελαρίου στην κρίση του κατά την εκδίκαση της συγκεκριμένης υπόθεσης; Προφανώς όχι.
Με άλλα λόγια δεν συνιστά σώνει και καλά παρεμπόδισή του έργου της Δικαιοσύνης η κριτική των αποφάσεων της, ούτε καν η επίκριση των δικαστών. Σε όλο τον κόσμο γίνεται.
Από μια άποψη συνιστά ασφαλώς πίεση. Αλλά ο δικαστής είναι εκπαιδευμένος και ορκισμένος να μην υπολογίζει πιέσεις.
Παρέμβαση συνιστά να σηκώνει το τηλέφωνο ο πολιτικός και διοικητικός του προϊστάμενος του δικαστή και να του δίνει εντολές και οδηγίες για τις αποφάσεις του. Τέτοιο περιστατικό δεν αναφέρει, ούτε υπαινίσσεται κανείς.
Προφανώς είναι άκομψο υπουργοί και κάποια στελέχη του κυβερνώντος κόμματος να υπερβαίνουν φραστικά τα εσκεμμένα και να χρησιμοποιούν ανοίκεια γλώσσα αναφερόμενοι σε δικαστικούς. Αλλά -αν μιλάμε τουλάχιστον για την περίπτωση Πολάκη- περισσότερο πρόβλημά αισθητικής είναι ,παρά πολιτικη παρέμβαση.
Η κρίση μιας απόφασης όταν γίνεται ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ ακόμη και από το Πρωθυπουργό ή τον υπουργό Δικαιοσύνης -στη Βουλή- και εφόσον δεν συνοδεύεται με διοικητικές πράξεις δεν συνιστά «παράπτωμα», ούτε παρέμβαση.
Είναι συζητήσιμη ως ορθή ή όχι πολιτική ενέργεια- και θα συνυπολογιστεί όταν έλθει η ώρα το λογαριασμού. Αλλά δεν αποτελεί έγκλημα καθοσιώσεως.
Δεν είναι γνωστή καμία περίπτωση υπαγόρευσης ή ακύρωσης δικαστικής απόφασης από την κυβέρνηση. Αλλά είναι γνωστές πολλές αποφάσεις ακύρωσης πράξεων της κυβέρνησης από τη Δικαιοσύνη. Έτσι λειτουργεί το δημοκρατικό πολίτευμα -και ουδείς έχει παρεμποδίσει τη λειτουργία του.
Αλλά δεν νοείται να παρεμποδίζεται ούτε η κριτική των εξουσιών, ή ακόμη και η επίκριση ακόμη με την γλώσσα του Πολάκη. Άλλωστε ο ασύδοτος υπουργός Υγείας δεν είπε για τους δικαστές χειρότερα από όσα είπε η διοικηση της Ένωσης τους για την κυβέρνηση. Σ’ αυτά θα μείνουμε τώρα;
Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν διαμόρφωσε ο Τσίπρας το συνταγματικό και νομικό πλαίσιο που διέπει τις σχέσεις της Δικαστικής Εξουσίας με την Εκτελεστική.
Αν ο Πρόεδρος του ΣΤΕ έχει υπόψη του την περιτρέχουσα ατμόσφαιρα της συγκυρίας, όταν λέει ότι «επιχειρείται με συστηματικό τρόπο να κλονιστεί η εμπιστοσύνη των πολιτικών προς τη Δικαιοσύνη», απλώς παρασύρεται από την ένταση που διαμορφώνεται τελευταία στην πολιτική σκηνή από τα κόμματα και κάποια ΜΜΕ.
Οι πολιτικοί κάνουν τη δουλειά τους και σ’ αυτή ενίοτε εντάσσουν ατυχώς και την άσκηση πίεσης προς τη Δικαιοσύνης. Δεν έχουμε χρείαν μαρτύρων γι’ αυτό. Αλλά στην πραγματικότητα οι μόνοι που μπορούν να κλονίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτικών προς τη Δικαιοσύνη είναι οι λειτουργοί της.
Είναι τραυματική η αναδρομή σε πλήθος αποφάσεων και προσώπων, σε καταστάσεις εσωτερικής σήψης και διαφθοράς, σε διατεταγμένες συμπεριφορές και ακραίες λειτουργίες που έχουν αφήσει άναυδους του ίδιους τους δικαστικούς κατά καιρούς. Υπήρξε μια πρόσφατη καταγραφή από την εφημερίδα Documento, αλλά και πολλές άλλες παλαιότερα.
Δεν είναι δουλειά του δικαστή να υποδεικνύει στην κυβέρνηση ποιων συνταγματικών διατάξεων θα εισηγηθεί την τροποποίηση, ούτε να στρατεύεται προληπτικά εναντίον τους….
Ας κρυβόμαστε πίσω από τον Πολάκη μας: η μεγάλη πλειοψηφία του δικαστικού σώματος έχει περιέλθει σε δύσκολη θέση πολλές φόρες ως τώρα, από τη συμπεριφορά των επιόρκων ανάμεσά τους.
ΑυτοΊ πλήττουν τη Δικαιοσύνη. Όπως την πλήττει και η εδραία πεποίθηση, όσων ξέρουν πρόσωπα και πράγματα, ότι η διαπλοκή δεν έχει αλώσει μόνο το πολιτικό σύστημα, αλλά και τμήμα της Δικαιοσύνης.
Είναι από χρόνια κοινό μυστικό ότι κάποιοΙ οικονομικοί παράγοντες και μιντιάρχες, δεν έχουν μόνο «δικούς τους» βουλευτές τις κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων, ή δικούς τους υπουργούς στις κυβερνήσεις. Έχουν και «δικούς τους» δικαστικούς σε όλες τις βαθμίδες….
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος – ορθοτομώντας το λόγο της αλήθειας ως αρχηγός του κράτους και εγγυητής της εύρυθμης λειτουργίας του πολιτεύματος-, σημείωσε ότι η ανεξαρτησία του δικαστή δεν είναι προνομία αλλά όρος επιτέλεσης των καθηκόντων του.
Αλλά οι πρώτοι που οφείλουν να τη διαφυλάξουν είναι οι δικαστικοί, ιδίως οι ανώτεροι. Γιατί η ανεξαρτησία δε είναι κάτι που κάποιος μπορεί να σου δώσει. Είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να σου πάρει…
ΥΓ. Στον παραπολιτικό αντίλογο από τη δεξίωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας για τη Μεταπολίτευση, συμπεριελήφθησαν δημοσιεύματα για εξομολόγηση του κ. Σακελλαρίου ότι παρενέβη … «για να μην γίνει δημοψήφισμα» για σύσταση Συνταγματικού Δικαστηρίου, στα πλαίσια της αναθεώρησης του Συντάγματος.
Προφανώς κάποιοι δεν κατάλαβαν σωστά: δεν είναι δουλειά του δικαστή να υποδεικνύει στην κυβέρνηση ποιων συνταγματικών διατάξεων θα εισηγηθεί την τροποποίηση, ούτε να στρατεύεται προληπτικά εναντίον τους….
