Του Γ. Λακόπουλου
Απορία: μήπως ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης, ο γραμματέας Στέφανος Ξεκαλάκης και τα λοιπά στελέχη του ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσαν άδικα την οργή της Φώφης Γεννηματά στην τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής; Μήπως αυτός που την έκανε βαπόρι ήταν άλλος;
Αν ανατρέξουμε σε κείμενα όσων μίλησαν σ’ αυτή τη συνεδρίαση θα σταματήσουμε σε ένα πολύ συγκεκριμένο, από το οποίο μπορούμε να αλιεύσουμε τα εξής:
“Πιστεύω βαθύτατα ότι μέσα από μια δημοκρατική διαδικασία μπορεί να αλλάξεις άποψη και πρέπει να είσαι έτοιμος να το κάνεις”.
“Βρίσκομαι εδώ περιμένοντας να ακούσω πειστικά επιχειρήματα υπέρ μιας πρότασης για ένα συνέδριο με το οποίο διαφωνώ”.
“Η Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν αφορά ένα πολιτικό μόρφωμα που ενώνει 5 κοινοβουλευτικά κόμματα. Ενώνει 4 τάσεις του ΠΑΣΟΚ και ενός παλαιού κόμματος, της ΔΗΜΑΡ, που σήμερα μόνο του δεν θα έμπαινε στη Βουλή -Συμπεριφερόμαστε λες και ενώνουμε πολιτικούς γίγαντες”.
“Ακούω επίσης ότι στο συνέδριο αυτό θα συζητήσουμε το «Σχέδιο Ελλάδα» της Προέδρου. Υπάρχει τέτοιο σχέδιο ή θα υπάρξει και πότε; Και αν υπάρχει δεν θα έπρεπε να το συζητήσουμε πρώτα σε ένα συνέδριο ΠΑΣΟΚ πριν το εκθέσουμε για συζήτηση με τους εταίρους μας;”.
“Δεν μπορώ να δεχτώ ότι για να έχουμε θέσεις πρέπει να έχουμε λιγότερη δημοκρατία και άρα θα κάνουμε ένα γρήγορο συνέδριο διορισμένων στελεχών με δικαιολογία να βγάλουμε γρήγορα θέσεις”.
“Δεν μπορώ να στηρίξω την πρόταση της Προέδρου όπως κατατέθηκε σήμερα. Δημιουργεί ένα κόμμα που προσπαθεί να πει στον κόσμο «δεν είμαι ΠΑΣΟΚ» ενώ ο κόσμος ξέρει ότι ΠΑΣΟΚ είναι. Άρα λέει ψέματα στον πολίτη την ώρα που θα έπρεπε να του λέμε την αλήθεια. Υποβαθμίζει την πολιτική την ώρα που θα έπρεπε να την αναβαθμίζουμε. Δίνει δύναμη σε ανθρώπους χωρίς κοινωνικά ερείσματα και αποδυναμώνει ανθρώπους που θέλει η κοινωνία. Άρα είναι αντιδημοκρατικό . Κλείνει την πόρτα σε νέες δυνάμεις την ώρα που έχουμε απίστευτη ανάγκη από πολιτικό οξυγόνο. Είναι αποτέλεσμα κλειστών διαδικασιών και όχι ανοιχτής συζήτησης και διαβούλευσης. Άρα εκπροσωπεί μια μικρή νομενκλατούρα . Δίνει την εντύπωση ότι πάμε να αποφύγουμε τα χρέη μας την ώρα που ο Έλληνας υποφέρει από τα δικά του”.
“Πιστεύω ότι η Πρόεδρος πρέπει να αποσύρει την πρότασή της, διότι διχάζει βαθιά. Ζητάει από τα στελέχη μας ή να γυρίσουν την πλάτη στην Πρόεδρο ή να στηρίξουν μια απόφαση που χωρίζει το ΠΑΣΟΚ στα δύο. Στο ΠΑΣΟΚ που πιστεύει ότι είναι τοξικό και στο ΠΑΣΟΚ που πιστεύει στον εαυτό του. Πρόεδρε, ζητάς πολλά σήμερα από τα εκλεγμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Μην το κάνεις”.
Σπάνια επικεφαλής κόμματος μαστιγώθηκε τόσο σκληρά με επιχειρήματα και ήπιο λόγο όσο η Φώφη σ’ αυτή τη συνεδρίαση από τον συγκεκριμένο ομιλητή. Ένα πρόσωπο που συνδέθηκε αργά με το κόμμα του, αλλά από την ώρα που συνδέθηκε λειτουργεί ως πιστός στρατιώτης με ήθος νέου πολιτικού και κατάρτιση επιτυχημένου τεχνοκράτη- χωρίς καν να προβάλει την υπουργική θητεία του, όπως συνηθίζεται σ αυτές τις περιπτώσεις.
Μιλάμε για τον Παύλο Γερουλάνο. Δεν είχε καμία σχέση με το ΠΑΣΟΚ –την ώρα που το ανέλαβε ο Γ. Παπανδρέου, χάρη στη φιλία του με τον οποίο βρέθηκε στη Χαρ. Τρικούπη ως διευθυντής του γραφείου του –είχε βρεθεί και στο υπουργείο Εξωτερικών ως σύμβουλος του και τελικά στην κυβέρνησή του ως υπουργός.
Μερικά χρόνια αργότερα στα μάτια των ανθρώπων του ΠΑΣΟΚ καταγράφηκε ως υποδειγματική η συμπεριφορά του, όταν αρνήθηκε να ακολουθήσει τον Γ. Παπανδρέου στη διάσπαση –τιμώντας τα αξιώματα που πήρε στο δημόσιο βίο ως βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ ως συλλογικού φορέα πολιτικής. Εμείνει και έκτοτε τίμησε την ιδιότητα του στελέχους με την διαρκή παρουσία του και τον διαυγή λόγο του στις συλλογικές διαδικασίες.
Ο Γερουλάνος μιλάει με θέρμη και με αυτοπεποίθηση για το ΠΑΣΟΚ, έχει επιχειρήματα για την προοπτική του και εργάζεται για να την εδραιώσει. Μπήκε αργά αλλά λειτουργεί έντιμα και καθαρά.
Η στάση του αποκτά μεγαλειώδη χαρακτηριστικά, αν συγκριθεί με τη συμπεριφορά όσων εξέθρεψε το ΠΑΣΟΚ, απέκτησαν αξιώματα κάτ απονομήν, συρθήκαν πίσω από όλες τις ηγεσίες του για να έχουν την εύνοια τους, αποκατασταθήκαν πολιτικά, κοινωνικά, αλλά και οικονομικά και τώρα το καθυβρίζουν, το θεωρούν “τελειωμένο” και προσπαθούν να το εξαφανίσουν.
Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι ο Γερουλάνος μπορεί να μπήκε στο ΠΑΣΟΚ με αφορμή τη σχέση του με έναν από τους επικεφαλής του, αλλά μπήκε από την πόρτα των αρχών, των ιδεών και της πολιτική ακεραιότητας. Όχι σαν τυχοδιώκτης και θεσιθήρας όπως άλλοι που προβάλουν την πράσινη προϊστορία τους αλλά την διακόπτουν και την αναιρούν όταν δε υπάρχουν οφίτσια να διεκδικήσουν και ρολόι να διαδραματίσουν επ’ ωφέλεια τους.
Εκ παραλλήλου ο πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ συμπεριφέρεται χωρίς κανένα κόμπλεξ στο κόμμα που επέλεξε και δεν δίστασε κάποια στιγμή να απαντήσει ότι θα μπορούσε να διεκδικήσει ακόμη και την ηγεσία του, υπο προϋποθέσεις. Κανείς δεν το σχολίασε αρνητικά. Παρότι μπορούσε να φανεί παράξενη υποψηφιότητα σε ένα σοσιαλιστικό κόμμα από κάποιον με την αριστοκρατική καταγωγή του.
Γιός του αυλάρχη της Άννας Μαρίας, και κορυφαίας αρχαιολόγου από μεγάλη αθηναϊκή οικογένεια, βαφτισιμιός του Παύλου, με καταγωγή από μεγάλες οικογένειες με σπουδαίους επιστήμονες, ακαδημαϊκούς και προσωπικότητες στην εποχή του -όπως ο Μαρίνος Γερουλάνος, ο Πέτρος και Παύλος Καλλιγάς, ο Αντώνης και ο Εμμανουήλ Μπενάκης – εξέπληττε με την ένταξή του στο ΠΑΣΟΚ. Τι ζητάει ένας Υδραίος στη Λάρισα;
Ο καθένας δίνει όποια απάντηση θέλει. Στη Λάρισα πάντως δεν βρέθηκε από το πουθενά. Συνδέθηκε με την πολιτική όταν σπούδαζε στην Αγγλία ως συνεργάτης βουλευτή του Εργατικού Κόμματος. Από εκεί μεταπήδησε στο περιβάλλον του Γ. Παπανδρέου, οπού σταδιοδρόμησε πολιτικά, τιμώντας στη συνέχεια αυτή τη σταδιοδρομία με βάση τον πολιτικό χώρο και όχι την προσωπική φιλία.
Γιατί λοιπόν να είναι παράξενη μια υποψηφιότητα για ένα κόμμα στο οποίο, αν μη τι άλλο, ο Γερουλάνος έδειξε χαρακτήρα;
Επιπλέον δεν βρίσκεται εύκολα στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ -διαχρονικά- βιογραφικό σαν το δικό του: Φοίτησε στο ελληνικό κολλέγιο του Λονδίνου, σπούδασε ιστορία στην Ουαλία, δημόσια διοίκηση στο Χάρβαρντ και μάρκετινγκ στο ΜΙΤ, εργάσθηκε σε μεγάλες τράπεζες και είναι επιτυχημένος επιχειρηματίας στην Ελλάδα. Καθόλου τυχαίο ότι τον κράτησε στην κυβέρνηση του ο Λουκάς Παπαδήμος.
Μ’ αυτά τα προσόντα είναι λογικό ο Γερουλάνος να τοποθετείται με άνεση, παρρησία και επάρκεια απέναντι στην συνταξιούχο τραπεζοϋπάλληλο που είναι σήμερα προεδρος του ΠΑΣΟΚ. Αντικειμενικά είναι ο πραγματικός αντίπαλός τους, επειδή βρίσκεται στον πραγματικό αντίποδα της.
Στα 50 του σήμερα, με Λιβανέζα σύζυγο και δυο κόρες- είναι πρότυπο συγχρόνου πολιτικού- ανεξαρτήτως κόμματος. Αν προσέξει κάποιος την προσωπική διαδρομή του θα καταλάβει και γιατί εναντιώνεται στην ευκολία της διάλυσης του ΠΑΣΟΚ και ζητάει την ανασυγκρότηση του με βάση την ιδεολογική ακτινοβολία του, το υγιές πολιτικό προσωπικό του και την δημοκρατική ταυτότητά της εκλογικής βάσης του και της ιστορίας του.
Σ’ αυτή τη διαδρομή θα συναντήσει ένα περιστατικό σπάνιας ευθιξίας για Έλληνα πολιτικό: τον Φεβρουάριο του 2012 υπέβαλε την παραίτησή του από το υπουργείο Πολιτισμού αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την … ληστεία στο αρχαιολογικό μουσείο της Ολυμπίας και την κλοπή δυο πινάκων από την Εθνική Πινακοθήκη.
Πρέπει να έχει κάνεις την προσωπική καλλιέργεια και την ευπρέπεια του Γερουλάνου για να αντιλαμβάνεται ότι στην πολιτική η ευθύνη είναι αντικειμενική.
