Γράφει ο Λάνσελοτ
Το όποιο ηθικό πλεονέκτημα μιας άφθαρτης αριστεράς απέναντι σ’ ένα φθαρμένο πολιτικό σύστημα που κυβέρνησε τη χώρα επί 40 μεταπολιτευτικά χρόνια μπορεί εύκολα να εξαφανισθεί είτε εάν η Νέα διακυβέρνηση ακολουθήσει τα κοινοβουλευτικά τρικ των προηγούμενων είτε εάν διαμορφώνει υποψίες ύπαρξης μιας αθέατης όψης παραγωγής χυδαιότητας, ενός κομματικού νεο-αμοραλισμού erga omnes.
Τόσο η «πονηρούλα» Αριστερά όσο και η «χαλασμένη» Αριστερά μπορεί να θάψουν (εν αγνοία τους;) κάτω από τόνους ψευτο-αντικομφορμισμού όλες τις αξίες της Ανανεωτικής Αριστεράς (διαφάνεια, εντιμότητα, νομιμότητα, ενότητα).
Ο μαρασμός της Κυβερνώσας Αριστεράς και ο κίνδυνος παρακμής δεν οφείλονται πάντοτε σε εξωγενείς παράγοντες αλλά και στον τρόπο που η ίδια διαχειρίζεται τα res publica. Οι εκτροπές των πρώην δεν νομιμοποιούν τις θεσμικές ιλαρότητες των νυν· ούτε συμψηφίζονται. Οι γνωστές, τετριμμένες και συχνά ανούσιες – όταν δε συνοδεύονται από προγράμματα – αναφορές σε έννοιες όπως η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια, η ανεξαρτησία καθίστανται πομφόλυγες μιας χρήσης ή λειτουργούν σαν πολιτικό μπούμερανγκ.
Αυτή τη στιγμή επείγει η Αριστερά να κοιταχτεί στον καθρέφτη της πραγματικότητας και να σπάσει το καθρεφτάκι της αυτοδικαίωσης ή του ιδεοληπτικού ναρκισσισμού.
Βασικές αρχές. Η Αριστερά δεν διχάζει αλλά ενώνει. Δεν στιγματίζει αλλά υπερβαίνει. Δεν απειλεί αλλά πείθει. Δεν παραπλανά αλλά σε κοιτάει στα μάτια.
Η δημοκρατική ανάληψη της εξουσίας δεν ταυτίζεται με την δυναμική κατάληψη ενός κτηρίου. Η διακυβέρνηση της χώρας (και των πολιτών) δεν ταυτίζεται με το μέτρημα των κουκιών ή τη ρητορική μιας γενικής συνέλευσης «επαναστατικών» δυνάμεων. Ούτε η ευρωπαϊκή συνύπαρξη ταυτίζεται με αφελή «μαθήματα δημοκρατίας» (προς περισσότερο δημοκρατικές χώρες).
Φοβάμαι μήπως η Αριστερά ως Κυβέρνηση απολέσει εν μία νυκτί την ταυτότητά της και κινηθεί άναρχα και ανορθολογικά ανάμεσα σε τσιτάτα και πραγματικότητα, αυτοβαυκαλιζόμενη ότι είναι «Άλλη» σε σχέση με όλους τους Άλλους και διατρέχοντας τον κίνδυνο να καταγραφεί ως πολιτικό aliud ή ακόμα και alien. Στο εσωτερικό μέτωπο το επιχείρημα ότι οι «αποκάτω» ή οι «διαφορετικοί» ή οι «θυμωμένοι» καθοδηγούν τους «αποπάνω» (δηλαδή αυτούς που εξέλεξε ο λαός) όχι μόνον είναι αντιδημοκρατικό αλλά καταλήγει στο να αναφέρεται (και ν’ απολογείται;) το υπεύθυνο και νόμιμο Ορατό στο ανεύθυνο και συχνά «σκοτεινό» Αόρατο.
Αν έμπαινε δίλημμα θα προτιμούσα την πολιτική υποχώρηση της Αριστεράς παρά τον ηθικό της θάνατο, την αποδοχή των λαθών της παρά την απώλεια της εμπιστοσύνης του λαού στις αξίες της.
Αριστερά σημαίνει η ηθική Αριστεία στη διακυβέρνηση της πατρίδας.
Οι ήρωες της Νέας Αριστεράς (αν τέτοιοι πρέπει να υπάρχουν σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας) δεν ξεπηδούν μέσα από θεωρίες παιγνίων και ακραίες δηλώσεις για τους «αιώνιους εχθρούς».
Κυνική, αυτοθυματοποιούμενη ή κακοφορμισμένη Αριστερά δεν νοείται.
Γι’ αυτό όσοι θυσιάστηκαν στο παρελθόν και όσοι πιστεύουν σήμερα στις αξίες και αρχές της Αριστεράς πρέπει να προστατεύσουν αυτό το ηθικό πολιτικό κεκτημένο από την έφοδο όσων χρόνια τώρα μεταγγίζουν μολυσμένο αίμα στο καθαρό ιδεολογικό κληρονομικό πρωτόπλασμα της Αριστεράς (των αγώνων των γονιών μας και των δικών μας ονείρων).
Υ. Γ.: Το πολιτικό σύστημα, ιδιαίτερα η Αριστερά, πρέπει να κατανοήσει ότι αν δεν μπουν οι τρωγλοδύτες ξανά στις σπηλιές κι αν δεν γυρίσουν οι αρουραίοι στους υπονόμους ούτε ανάπτυξη θάχουμε, ούτε κοινωνική ειρήνη, ούτε δημοκρατία.
Λάνσελοτ
