Του Γ. Λακόπουλου
Κρατείστε μερικά ονόματα: Κώστας Λαλιώτης, Κώστας Σκανδαλίδης, Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, Θανάσης Τσούρας, Γιάννης Σουλαδάκης, Πάρις Κουκουλόπουλος -και όποιος ακόμη έχει σχέση με το ιδρυτικό ΠΑΣΟΚ και ξέμεινε στο υπό αποδιάρθρωση ΙΧ κόμμα της Φώφης Γεννηματά, – όπως οι συνεργαζόμενοι Γ. Παπανδρέου, Δημήτρης Ρέππας, Χάρης Καστανίδης.
Και πάμε στο θέμα: Για να ανήκει ένα κόμμα στη Δημοκρατική Παράταξη πρέπει τα βασικά στοιχεία της ιδεολογικής και πολιτικής του ταυτότητας να συνδέονται με τις αρχές και την ιστορική διαδρομή της-και ταυτόχρονα να τοποθετείται απέναντι στην ιστορικά αντίπαλη παράταξη.
Ο όρος “Δημοκρατική Παράταξη” είναι παλιός -ως συμπύκνωση κομμάτων, κινήσεων και προσωπικοτήτων που βρίσκονται σε διαρκή ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με τη Δεξιά.
Στο πολιτικό τόξο αυτός ο χώρος είναι παραδοσιακά πλειοψηφικός. Αλλά οι προσωποκεντρικές διασπάσεις του και τα καλπονοθευτικά συστήματα τον κρατούσαν μακριά από την κυβέρνηση για μεγάλες περιόδους.
Το 1963 ο Γεώργιος Παπανδρέου και το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου ένωσαν το μεγαλύτερο τμήμα του χώρου -πλην την παραδοσιακής Αριστεράς- και πήραν μεγάλες πλειοψηφίες στις εκλογές.
Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ επαναπροσδιόρισε την ταυτότητα της Παράταξης με τον νέο όρο “Δημοκρατικές Δυνάμεις”. Περιλάμβανε τους πάντες από τον Κέντρο μέχρι την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά.
Ο ίδιος διαχώρισε τη στρατηγική του χώρου από την κομμουνιστική Αριστερά και ταυτόχρονα διαμόρφωσε την τακτική της συνεργασίας μαζί της στο μαζικό χώρο απέναντι στη Δεξιά: στην αυτοδιοίκηση, στα συνδικάτα, στους αγροτικούς συλλόγους, στο κίνημα της νεολαίας.
Υπήρχαν πάντα εσωτερικές διαφωνίες, μετακινούμενες κατά θέμα, αλλά υπήρχε κάτι αδιαπραγμάτευτο. Η διαχωριστική γραμμή με τη Δεξιά στον άξονα πρόοδος-συντήρηση.
Ο Κώστας Σημίτης παρέλαβε αυτόν τον διαχωρισμό και τον διατήρησε – παρά την σύμπλευση του με την διαπλοκή της εποχής -στην οποία παραχώρησε “δικαιώματα” επέμβασης στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ.
Ο Γ. Παπανδρέου συνδέθηκε με αντιλήψεις και πρόσωπα που δεν κατανοούσαν τον διαχωρισμό. Και ο Βαγγέλης Βενιζέλος ενσυνείδητα μετάτρεψε το καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ -που παρέλαβε και αποδυνάμωσε- σε γνήσιο υποσύνολο της Δεξιάς του Σαμαρά.
Ήταν η πρώτη φορά που το ΠΑΣΟΚ στρέφονταν ευθέως εναντίον των παραδοσιακών συμμάχων του της Αριστερά. Ο Βενιζέλος στα πρώτα δεκαπέντε χρόνια της Μεταπολίτευσης ήταν εναντίον το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και της Αριστεράς. Μόλις το 1989 είδε φως και μπήκε.
Ως την προεδρία Βενιζέλου πάντως υπήρχε δρόμος επιστροφής. Αλλά στη συνέχεια το ΠΑΣΟΚ πέρασε στα χειρότερα χέρια: της κληρονόμου, ενός μεγάλου ονόματος.
Η Φώφη Γεννηματά, ήταν απούσα στα νεανικά της χρόνια από το οργανωμένο ΠΑΣΟΚ -ούτε καν στα ψηφοδέλτια της ΠΑΣΠ δεν δεχόταν να ενταχθεί. Πριν τελειώσει το Πανεπιστήμιο διορίσθηκε στην τράπεζα και δεν τη συνέδεε τίποτε πέρα από γραφείο του Γιώργου Γεννηματά.
Στην κεντρική πολιτική εντάχθηκε μετά το 2000, πολύ μετά και το θάνατο του πατέρα της και πήρε τη θέση του στη Βουλή. Τότε έγινε και μέλος της Κεντρική Επιτροπής.
Το 2015 η εναπομείνασα βάση του ΠΑΣΟΚ την ανέδειξε πρόεδρο του 2015 αποκλειστικά λόγω ονόματος και με την προσδοκία να ανασυντάξει ο ΠΑΣΟΚ. Το οδήγησε σε διάλυση υποκινούμενη από την ομάδα Σημίτη που ήλθε να εξαφανιστεί οτιδήποτε παρέπεμπε στον Ανδρέα Παπανδρέου.
Με απίστευτο μικρομεγαλισμό η Φώφη αυτοχρίσθηκε ιδρύτρια κόμματος στο οποίο απέμεινε τελικά μόνο η ομάδα της και πήρε το δρόμο που είχε ανοίξει ο Βενιζέλος.
Σε όλα τα θέματα με ιδιαίτερη ιδεολογική και πολιτική σημασία συντάχθηκε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον οποίο υπολόγιζε να την ορίσει κυβερνητική εταίρο του κατά το πρότυπο Σαμαρά -Βενιζέλου.
Για να ενισχύει αυτή την προοπτική υιοθετήσει ακόμη και ρητορεία ύβρεων κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα. Η αυτοδυναμία Μητσοτάκη τον οδήγησε να την αφήσει στο περιθώριο και πλέον σχεδιάζει τη λεηλασία του κόμματός της όπως έκανε και με το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη.
Κάποια στιγμή φάνηκε ότι η Γεννηματά μπορεί να συνέλθει και να γυρίσει την πλάτη στη Δεξιά. Οι τελευταίες εξελίξεις έδειξαν το αντίθετο: επιδιώκει να γίνει οργανικό τμήμα της. Ωθείται διαρκώς με τις θέσεις της εκτός Δημοκρατικής Παράταξης, όπως την όριζε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Σε μια υπόθεση κορυφαίου συμβολισμού και ιστορικής μνήμης, όπως είναι η επιστροφή των μεθόδων του “βρόμικου 89” , η Γεννηματά τάσσεται υπέρ των συνεχιστών της πολιτικής των υπονόμων που καθιέρωσε ο Κώστας Μητσοτάκης κατά του Ανδρέα Παπανδρέου.
Όχι μόνο δεν καταδίκασε τις σημερινές πρακτικές της ΝΔ, αλλά ζητάει να γίνουν πιο σκληρές… για τον Τσίπρα. Ήδη άλλωστε στην Προανακριτική Επιτροπή το κόμμα της έχει παραδοθεί απολύτως στη ΝΔ.
Ενδεχομένως είναι θέμα πολιτικής ακρισίας σαν αυτή που έκανε το 1989 τους επικεφαλής της παραδοσιακή αριστεράς να θεωρούν ότι συντασσόμενοι με τον Μητσοτάκη κατά του Ανδρέα Παπανδρέου θα διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ και να ενισχυθούν οι ίδιοι. Απέτυχαν οικτρά.
Ανιστόρητα η Γεννηματά δείχνει να προσδοκά ότι θα αποφύγει την προϊούσα διάλυση του κόμματος και θα πληγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και έτσι σπεύδει στο πλευρό του Μητσοτάκη κατά του Τσίπρα.
Είναι η πράξη με την οποία πέρασε τα όρια. Το Κινάλ ανήκει πλέον οριστικά στην ευρύτερη Δεξιά και ενεργεί ως οργανισμό τμήμα του νεομητσακισμού. Εκεί άλλωστε βρίσκονται και άλλοι από το ΠΑΣΟΚ.
Είναι μια εξέλιξη που δεν έχει σχέση με την πλειοψηφία όσων του έδωσαν την ψήφο τους στο Κινάλ στις τελευταίες εκλογές. Έχουν καθαρή εικόνα για τη Δεξιά και τη διαδρομή της στη χώρα.
Το ερώτημα είναι πλέον είναι αν κάποιοι από όσους αναφέρονται στην αρχή θα αναλογιστούν τις ευθύνες τους ως συνιδρυτές του ΠΑΣΟΚ που έμειναν από αδράνεια περισσότερο στο Κινάλ για να την σταματήσουν- πριν πέσει το κρίμα στο λαιμό τους.
