Του Γ. Λακόπουλου
Η Άννα Διαμαντοπούλου πήρε τα περισσότερα από όσα μπορεί να επιδιώξει ένας πολιτικός. Για την ακρίβεια πήρε πολλά. Δεν ήταν κακή στην πολιτική. Αλλά κάποια στιγμή ο κύκλος κλείνει. Και ξέρει ποιοι αποφασίζουν γι’ αυτό.
Θα μπορούσε ενδεχομένως να επιδιώξει την επιστροφή της στην πολιτική σκηνή θέτοντας τον εαυτό της στη διάθεση της παράταξης με την οποία σταδιοδρόμησε- και της φέρθηκε γενναιόδωρα με τρεις διαφορετικούς πρωθυπουργούς.
Προφανώς δεν της βγαίνει -όπως και σε πολλούς άλλους- για λόγους που είναι κατανοητοί. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση ο πολιτικός κάθεται στο σπίτι του. Δεν στρατεύεται με την αντίπαλη παράταξη. Γιατί γίνεται κακό παράδειγμα και αυτό φέρνει αποστροφή στην πολιτική.
Η Διαμαντοπούλου από καιρό δίνει την εντύπωση ότι επιδιώκει να γίνει αποδεκτή από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Παρότι και οι πέτρες ξέρουν ότι στη ΝΔ τη θεωρούν τοξική πολιτικά και δεν πρόκειται να της δώσουν ποτέ ρόλο είναι στραμμένη την Πειραιώς. Έτσι χρησιμοποιεί το φορτίο της από το ΠΑΣΟΚ για να ξεπλύνει τους αντιπάλους του -και ειδικότερα την οικογένεια Μητσοτάκη. Δεν εκτιμάται και πολύ κάτι τέτοιο.
Θα ήταν καλύτερα για την ίδια να διαφυλάξει την πολιτική της αξιοπρέπεια, καθώς υπήρξε προβεβλημένη αξιωματούχος κόμματος που ήταν απέναντι στη Δεξιά και τους Μητσοτάκηδες- άρα ήταν και η ίδια, αλλιώς κορόιδευε…
Το ΠΑΣΟΚ από τα 25 της και την έκανε «κυβερνάνθρωπο», με ρόλους και αξιώματα κατ’ απονομή, προτού αποκτήσει προνομιακούς όρους εκλογής. Που δεν μπορούσε φυσικά να είναι παντοτινή. Ήλθε η στιγμή που οι ψηφοφόροι της Α’ Αθήνας της έδειξαν την έξοδο. Έτσι συμβαίνει με τους πολιτικούς: γίνονται πρώην.
Οι πολίτες δεν την ενθάρρυναν ούτε όταν πήγε να στήσει την «Ώρα αποφάσεων». Με τον περιφερειακό Ραγκούση, μέχρι να την πουλήσει εν ψυχρώ για τη Φώφη -την οποία στήριξε και τώρα αποφεύγει με επιδίωξη να σταβλιστεί στους Συριζαίους. Αλλά αυτός είναι άλλη υπόθεση…
Με αυτό το ιστορικό η Άννα μάλλον προκαλεί με τις τελευταίες ενέργειές της. Δικαίωμά της. Κανείς δεν την εμποδίζει. Αλλά τι νόημα είχε το εξής τουίτ εκ μέρους της, την ώρα που βρισκόταν σε εξέλιξη η εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής;
«Προς φίλους στο Μέγαρο: Μητέρα της Λήθης ήταν η Έρις, αδέλφια της ο Λιμός και η Δυσνομία, θεία της η Απάτη και παππούς της το Χάος».
Δεν είναι φρόνιμο για πολιτικούς με παρελθόν να παίζουν με τις λέξεις, τις θεότητες και τους συμβολισμούς, καθώς μπορεί να γυρίσουν επάνω της. Οι άνθρωποι που βρισκόταν στο Μέγαρο, μάλλον δεν είναι και τόσο «φίλοι»της, ως προς τις επιλογές τους τουλάχιστον. Και πάντως βρίσκονταν εκεί για σκοπό ανώτερο της επιδίωξης μιας ακόμη καριέρας.
Είναι έμπειρη πολιτικός, αλλά ειλικρινά κάποιος πρέπει να τη συμβουλεύσει. Υπήρξε πρόσωπο που τιμήθηκε -και ωφελήθηκε-από το ΠΑΣΟΚ και τη δημοκρατική παράταξη όσο λίγοι. Δεν είναι σωστό -αλλά δεν υπάρχει και λόγος- να κάνει ό,τι μπορεί για να ευθυγραμμιστεί με τον Μητσοτάκη. Δεν έχει να περιμένει τίποτε.
Αν έχει αγωνιά να βρεθεί δίπλα στον Βορίδη και τον Σαμαρά εκτίθεται. Τι δουλειά έχει μια πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ με τη Δεξιά; Οι πολιτικοί δεν είναι ποδοσφαιριστές να επιδιώκουν μεταγραφή επειδή νομίζουν ότι είναι καλοί.
Ας σεβαστεί τουλάχιστον τους ψηφοφόρους που αναδείκνυαν το ΠΑΣΟΚ από το οποίο άθροιζε διορισμούς . Και όσους την ψήφιζαν στη συνέχεια -και μάλλον δεν συγκλονίζονται τόσο με τα χαρίσματα του υιού Μητσοτάκη. Τόση βουλιμία πια;
Υποτίθεται μια πολιτικός Ευρωπαία και εκσυγχρονίστρια θα επικροτούσε τη συμφωνία των Πρεσπών. Όχι να αλλάζει γνώμη ευθυγραμμιζόμενη με τον Κυριάκο.
Είπε στον Τάκη Χατζή και τον Δημήτρη Οικονόμου στον ΣΚΑΙ: «Όχι δεν θα ψήφιζα τη συμφωνία των Πρεσπών, γιατί θα είναι ξανά σαφές πρόβλημα για το μέλλον της Ελλάδας. Έχω αρθρογραφήσει υπέρ σύνθετης ονομασίας. Αλλά αυτά τα μακεδονική εθνότητα και γλώσσα δημιουργούν πρόβλημα». 
Τα λέει άραγε αυτά στους Ευρωπαίους με τους οποίους επικοινωνεί; Κοροϊδεύει ή ούτε τη συμφωνία δεν διάβασε; Το δαπανηρό «Δίκτυο» για τον… εκσυγχρονισμό που συντηρεί -σαν υβρίδιο κόμματος- σ’ αυτή την ανάλυση κατέληξε;
Σε ένα πρόσφατο άρθρο της στα ΝΕΑ η Διαμαντοπούλου κατέληγε: «Η λύση είναι η αυτοδυναμία, αλλά όχι η αλαζονεία του πρώτου κόμματος. Αυτό σημαίνει συγκρότηση κυβέρνησης εθνικών προδιαγραφών και επίτευξη συναινέσεων στα μείζονα ζητήματα που θα εξασφαλίσουν δυναμική διακυβέρνηση τετραετίας. Είναι η ύστατη ευκαιρία ανάταξης της χώρας και βασική συνθήκη μη επιστροφής στο 2010».
Τρία λάθη σε μια παράγραφο. Προσεύχεται για την αυτοδυναμία Μητσοτάκη- άρα θα τον ψηφίσει κιόλας -όταν δεν το κάνουν ούτε οι σοβαροί νεοδημοκράτες;
Δεύτερον, αυτό το «κυβέρνηση εθνικών προδιαγραφών» δεν ηχεί σαν παράκληση της “δώσε και σε μένα μπάρμπα”;
Τρίτον, μιλώντας για το 2010 παραβλέπει ότι η χρεοκοπία ως τότε και η ασυλλόγιστη προσφυγή στα Μνημόνια έκτοτε έχει και την υπογραφή της;
Εκείνη την περίοδο η πρώην επίτροπος έβρισκε ως σημαντικότερο πολιτικό τον Γιώργο Παπανδρέου. Σήμερα ποιον βρίσκει; Όσοι πουν τον Κυριάκο χάνουν. Τον … Άδωνι Γεωργιάδη! Και δεν το κρύβει. Στις προαναφερόμενες θεότητες, ας προσθέσει και την Αιδώ.
