Η άφωνη αποδοχή από την κυβέρνηση της προσβολής που επιφύλαξε ο – οφειλέτης προς την Ελληνική Δημοκρατία – Ζελένσκι, με την μεθοδευμένη εμφάνιση των ναζί στο Κοινοβούλιο, αλλάζουν την Ελλάδα που ξέρουμε. Σκιάζουν το αποτύπωμά της στην περιοχή και την Ευρώπη. Καθόλου ευοίωνη εξέλιξη, αν δεν αναστραφεί σύντομα.
Δελτίο θυελλωδών ανέμων στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή: ο αντιευρωπαΐος Ορμπαν σάρωσε στην Ουγγαρία, ο αντιΝΑΤΟικός Βούτσιτς,στη Σερβία και η ακροδεξιά Λεπέν απειλεί τον Μακρόν στη Γαλλία.
Η αντι-μετατόπιση, σε σχέση με την άνοδο της Σοσιαλδημοκρατίας, της πολιτικής στην Ευρώπη, εντός η εκτός των κοινοτικών ορίων, τείνει να αποκτήσει σεισμικά χαρακτηριστικά.
Κάποιοι ανεγκέφαλοι συντηρητικοί πολιτικοί μηρυκάζουν για «λαϊκισμό» και οι αεριτζήδες του μιντιακού στερεώματος αποδίδουν στον πόλεμο την άνοδο όσων αποκλίνουν από το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Μακάρι να πρόκειται για παροδικά καπρίτσια της κάλπης. Αλλά το φαινόμενο πολιτικών που εκτρέπουν τις χώρες τους από τις παραδοσιακές ράγες του ευρωπαϊκού κοινοβουλευτισμού εκδηλώνεται και σε άλλες χώρες.
Μια είναι η Ελλάδα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Επί των ημερών του εθνικό πολιτικό οικοδόμημα αποσυγκολλάται από τα θεμέλια που έβαλαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, ως ιδρυτές της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, που κράτησαν το τιμόνι διαδοχικά ως την ενηλικίωσή της και εδραίωσαν στο πολίτευμα στοιχεία που δεν είχε πριν το 1974:
Την αξίωση για ακηδεμόνευτη εθνική κυριαρχία , την ομαλή εναλλαγή στην κυβέρνηση, τον αντιμοναρχισμό και την απονομιμοποίηση της ακροδεξιάς ως υπολογίσιμης πολιτικής παρουσίας.
Με αυτά τα χαρακτηριστικά έφτασε ως τις μέρες του νεώτερου Καραμανλή. Αλλά από το 2009 άρχισε να παραπαίει με ευθύνη του Σαμαρά. Με την ανάδειξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ και την Πρωθυπουργία, αναιρούνται τα θεμελιώδη στοιχεία της.
Πρώτο. Η ακροδεξιά μετατρέπεται σε ενεργή συνιστώσα ιδεολογίας, πολιτικής και … διακυβέρνησης, του ενός από τους δυο πυλώνες του πολιτικού συστήματος. Με ονοματεπώνυμα και ρόλους.
Δεύτερο: Βασικές αρχές της σύγχρονης ελληνικής Δημοκρατίας υποχωρούν. Ήδη στα μάτια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, η Ελλάδα είναι υπό «επιτήρηση», ως προς τον ευρωπαϊκό πολιτικό πολιτισμό.
Η κυβέρνησή της, περιορίζει ελευθερίες στην ενημέρωση, υπονομεύει ουμανιστικές αξίες – με την αντιμετώπιση μεταναστών στο Αιγαίο- και βάζει στο γύψο βασικούς κανόνες Δικαίου.
Ουσιαστικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης εγκαθιστά προσωποπαγές καθεστώς όπως ο Όρμπαν και ο Βούτσιτς,- τον δεύτερο έσπευσε μάλιστα να επισκεφθεί προς ενίσχυση του προεκλογικά. Μοιάζουν άλλωστε στον έλεγχο των ΜΜΕ, του κρατικού μηχανισμού και της ροής των οικονομικών πόρων- ενώ η πανομοιότυπη αμερικανόπνευστη προπαγάνδα με την οποία πολιτεύονται τους εμφανίζει ως «σούπερμαν».
Τρίτο. Η εθνική αυτονομία στο πλαίσιο των υπερεθνικών εντάξεων της χώρας- που υπερασπίσθηκαν στην πράξη-οι δυο Καραμανλήδες με το ΝΑΤΟ και ο Ανδρέας Παπανδρέου με στην Ευρωπαϊκή Ένωση- συρρικνώνεται επί Μητσοτάκη.
Υποβαθμίζει συστηματικά– και καθ υπόδειξη- τον εξ ανατολών κίνδυνο . Με τον πόλεμο, στην Ουκρανία αναβιώνει την «απειλή από βορά» , επικαλούμενος τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», αλλά όπως την ορίζουν άλλοι, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη καμία ελληνική ιδιαιτερότητα.
Τέταρτο. Πραγματικές και συμβολικές εξουσίες των θεσμών του ελληνικού μεταπολιτευτικού Κοινοβουλευτισμού υποτάσσονται σε ένα τεχνητό– πλαστό- ιμπέριουμ που κατασκευάζει ο Πρωθυπουργός για τον εαυτό του.
Μετατρέπει την εντολή της κάλπης για το πρόγραμμα του, σε λευκή επιταγή για την θεσμική εξάρθρωση της Δημοκρατίας και την ανατοποθέτηση της χώρας στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, με αποφάσεις που δεν προέρχονται από τα εσωτερικά πολιτικά όργανα αποφάσεων..
Η κυβέρνηση ακυρώνει κανόνες της Δημοκρατίας που κρατούσαν την ελληνική κοινωνία μακριά από τον Όρμπαν, τον Βούτσιτς και τη Λεπέν και ταυτόχρονα υποτάσσει την ελληνική εξωτερική πολιτική στους σχεδιασμούς το «αμερικανικού παράγοντα». Ότι δεν είναι η μόνη στην Ευρώπη, δεν την απαλλάσσει.
Η Ελλάδα μετά το 1974 , με διαλλείματα στις περιόδους Σημίτη και Γ. Παπανδρέου, είχε καταστήσει διακριτό το εθνικό ανάγλυφο της παρουσίας της στην περιοχή, ασκώντας-με όλους τους άλλους Πρωθυπουργούς –πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
Ήταν παρούσα στην περιοχή και συνεπής στις συμμαχικές υποχρεώσεις της, αλλά είχε φωνή και ανοιχτή γραμμή με όλες τις μεγάλες δυνάμεις. Ειδικά όταν οι κυβερνήσεις της υπερασπίζονταν τα κυριαρχικά της δικαιώματα έναντι της Τουρκίας.
Όταν διαπραγματεύονταν στην Ευρώπη για τα εθνικά συμφέροντα, στο πλαίσιο των κοινοτικών κανόνων, οι Πρωθυπουργοί της διαπραγματεύονταν και δεν ήταν δεδομένοι.
Αυτές οι αρχές παραβιάζονται συστηματικά μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον νεώτερο Μητσοτάκη.
Ο ελληνικός λόγος στην κοινοτική Ευρώπη εξαντλείται σε ανούσια επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, γύρω από το πρόσωπό του. Η λειτουργία της Δημοκρατίας στο εσωτερικό αμφισβητείται, σε κάποιους τομείς, από διεθνείς οργανισμούς και μεγάλα δυτικά ΜΜΕ.
Η πολιτική έναντι της Τουρκίας ασκείται κατευναστικά και υπό την πίεση τρίτων για συναλλαγή, συνεκμετάλλευση και αναθεώρηση.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μετάτρεψε τη χώρα σε ανίσχυρο παρακολούθημα, άλλων δυνάμεων.
Πέρα από τις συμμαχικές και κοινοτικές υποχρεώσεις της – αλλά και της εθνικής κουλτούρας- στην αντιμετώπισης της Ρωσίας ως εισβολέα, η κυβέρνηση εκριζώνει και τις βάσεις των σχέσεων που προϋπήρχαν με τη Μόσχα , ανεξαρτήτως καθεστώτων εκατέρωθεν και πρέπει να υπάρχουν και στο μέλλον.
Η άφωνη αποδοχή από την κυβέρνηση της προσβολής που επιφύλαξε ο -οφειλέτης προς την Ελληνική Δημοκρατία– Ζελένσκι, με την μεθοδευμένη εμφάνιση των ναζί στο Κοινοβούλιο, αλλάζουν την Ελλάδα που ξέρουμε. Σκιάζουν το αποτύπωμά της στην περιοχή και την Ευρώπη. Καθόλου ευοίωνη εξέλιξη, αν δεν αναστραφεί σύντομα.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
