Η Πλωτή Πατρίδα του Δημήτρη Παπαχρήστου

ΦΩΤΟ: EUROKINISSI

Το νέο του βιβλίο

Πέντε η ώρα που βραδιάζει. Οι διαδηλωτές στους δρόμους. Τα πεζοδρόμια ξεχειλισμένα, να κολυμπάει η απόγνωση. Χείλη σφιγμένα. Προπετάσματα κρότου λάμψης. Χώματα φερτά από άλλου. Μετά; Οδοφράγματα, αναχώματα φτηνά, σπασμένες τζαμαρίες. Και οι διαδηλωτές να μη ξέρουν κατά που να κάνουν. “Θάλασσα. Βάρα μη πάρει φωτιά η θάλασσα”. Παρασκευή. Πέντε η ώρα που βραδιάζει. Φρεντερίκο στην Πειραιώς τι γυρεύεις; Από τη Κόρντοβα στο Γκάζι; Ξεράθηκε ο ασβέστης. Μισογκρεμισμένοι οι τοίχοι. Τα παραθύρια κλειστά. Μαράθηκαν τα λουλούδια, λέριασε το λευκό σεντόνι. Νίκελ, γυαλί και οξείδιο. Η μνήμη δεν σωπαίνει. Πάσα γη τάφος. Να βγούμε από τα μνήματα, Φρεντερίκο στην Πειραιώς τι γυρεύεις; Ερείπια παντού. Πιο πολλά, αυτά που δεν φαίνονται.

Φουγάρα σβηστά, δόντια σπασμένα. Κανόνια στραμένα στον ουρανό, στόματα ξεδοντιασμένα. Χαμόγελα, πικρά, γαρούφαλα στην κάνη του κόσμου, όλη η θλίψη, μια λίμνη στεγνή. Φρεντερίκο στην Πειραιώς τι γυρεύεις;

Η πλωτή πατρίδα ταξιδεύει με καπετάνιο το μπαρμπα-Γιάννη Σιταρά από τη Χίο. Ένα καφενείο στο κέντρο της Αθήνας λίγο πιο κάτω από τη Βουλή, γίνεται η καμπίνα του καπετάνιου που αέναα ταξιδεύει ακόμα και με κλειστά τα μάτια σε όλη την οικουμένη, έχοντας στο πλάι του τον Φώντα. Βάζει σε παραπάνω κίνδυνο τη ζωή του για να αισθάνεται ασφαλής. Είδαν πολλά τα μάτια του κι έζησε στην Αμερική, το θάνατο του παιδιού του και στην Αθήνα την αυτοκτονία της γυναίκας του.

Ως απόμαχος ζει με τα λόγια του και παρακολουθεί ό,τι γίνεται γύρω του με αργά βήματα χωρίς να επιτρέπει στον εαυτό του να απογοητευτεί με όλα αυτά που συμβαίνουν και δεν συμβαίνουν. Είναι η περίοδος που κάηκε η Marfin και ο Απόλλωνας, είναι οι διαδηλώσεις, οι φωτιές, οι βόμβες κρότου και τα καπνογόνα-χημικά, είναι που στο Σύνταγμα φωνάζουν «Να καεί / να καεί / το μπουρδέλο η Βουλή». Είναι που η Ευτυχία βιώνει το χωρισμό της με τον Μέλιο και τον άλλο του εαυτό.

Είναι η πλωτή πατρίδα θαλασσινό και στεργιανό μυθιστόρημα. Ο έρωτας παίρνει δύναμη από την αδυναμία για να μη χάσει ο άνθρωπος τις ιδιότητές του, σε έναν κόσμο που κατακερματίζεται μέσα στην αποξένωσή του. Με αφετηρία τα τρέχοντα διατρέχοντα της ζωής, η πλωτή πατρίδα ξανοίγεται στην ιστορία με κατάρτι και όπλο τη μνήμη, που αντιστέκεται στα κύματα, στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας.

Ένα μυθιστόρημα μετά την Αγία Μνήμη που υπερασπίζεται την πατρίδα, μη βουλιάξει στα απόνερά της, και τον άνθρωπο, μη χάσει τον εαυτό του και το όνομά του και γίνει αριθμός.

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος γεννήθηκε το 1950 στον Άγιο Γεώργιο Ιστιαίας Ευβοίας. Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Αρθρογράφησε σε εφημερίδες και υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Πολίτες.

Παρουσιάζει ραδιοφωνικές εκπομπές στην ΕΡΑ και στην ΕΡΤ-ΟPEN. Έχει πάρει μέρος σε τηλεοπτικές εκπομπές και έχει κάνει ντοκιμαντέρ πολιτικού, ιστορικού και οικολογικού περιεχομένου.

Έχει εκδώσει είκοσι βιβλία και έχουν παιχτεί με επιτυχία θεατρικά του έργα. Ζει στα Εξάρχεια από το 1968 και πιστεύει πως «η μνήμη είναι η ίδια μας η ύπαρξη και αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και σε κάθε μορφή εξουσίας…».