Του Νίκου Λακόπουλου
Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ τελικά μίλησε για την Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και την διαφθορά -κουνώντας το δάχτυλο στον… ΣΥΡΙΖΑ. Η Συμφωνία έπρεπε να γίνει, αλλά δεν είναι ικανοποιητική. «Σήμερα, η αντικειμενική πραγματικότητα αποδίδει μιαν αρνητική εικόνα της χώρας μας και μια συστηματική καθοδική πορεία. Έχουμε το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος, χαμηλό ρυθμό ανάπτυξης, υψηλότατη ανεργία, χαμηλές επιδόσεις στην ανταγωνιστικότητα, στα θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, απονομής της δικαιοσύνης, διαφθοράς».
Φαίνεται πως κάποτε υπήρχε κοινωνική δικαιοσύνη και δεν υπήρχε διαφορά ώσπου ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Προσωρινά όμως γιατί είναι περαστικός ένοικος. Έπρεπε να λυθεί η εκκρεμότητα με την ΠΓΔΜ όπως είπε, αλλά η κυβέρνηση «προχώρησε μόνη της γιατί ήθελε να επιδείξει ότι πέτυχε εκεί που οι άλλοι είχαν αποτύχει».
Απέφυγε να πει ποια θα ήταν ικανοποιητική λύση, απέφυγε να μιλήσει για την διαφθορά επί των ημερών του, για τα σκάνδαλα του ΠΑΣΟΚ και κατηγόρησε την κυβέρνηση για την πολιτική παροχών και τα επιδόματα. Για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων. Η μικροψυχία δεν είναι χάρισμα ενός μεγάλου πολιτικού. Η μεγαλοψυχία δεν χαρακτηρίζει έναν πολιτικό που φαίνεται πως ηγήθηκε αυτής της χώρας κατά λάθος. Δεν ήταν αυτός που θα έλεγε πως έκανε λάθος -ούτε θα αναλάβει ποτέ τις ευθύνες του -ακόμα και για τις άνευ σημασίας προφητείες του που πέφτουν πάντα έξω.
Ο πρώτος που αντέδρασε ήταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. «Ο κ. Σημίτης μας λέει ότι δεν χρειαζόμαστε παροχές και επιδόματα. Εξ ου και άφησε τη χώρα το 2004 -εκτός από καλά θωρακισμένη για οιαδήποτε μελλοντική κρίση- χωρίς πολιτική για το παιδί και τη στέγαση, με την παιδική φτώχεια, την εποχή των παχιών αγελάδων, να είναι αδικαιολόγητα ψηλά» έγραψε. “Υπάρχουν όμως και καλά νέα για τον κ. Σημίτη. Παραμένει δημοφιλής στους πολιτικούς του τρίτου δρόμου, όπως ο Τόνι Μπλερ, που δεν κατάφεραν να διδαχτούν απολύτως τίποτα από την κρίση».
Ο πρώην πρωθυπουργός κατηγόρησε την κυβέρνηση για ….παλαιοκομματικές και πελατειακές λογικές χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για το κόμμα του, αφού -όπως είπε “εμείς είμαστε η εγγύηση της δημιουργικότητας». Βέβαια το “εμείς” αφορά το Κινάλ για το οποίο είχε πει παλιότερα ότι “το συνέδριο του ΠαΣοΚ θα πρέπει να αντιμετωπίσει με ριζοσπαστικό τρόπο την κατάσταση. Αν ακολουθήσει την πάγια πρακτική, δηλαδή την κατανομή των θέσεων και εξουσιών και τη συνέχιση της ρουτίνας της κομματικής δουλειάς, θα επιταχύνει τη μετατροπή του κόμματος σε μια περιθωριακή ομάδα».
Φαίνεται πως έπεσε μέσα, αλλά δεν μπορεί να το παραδεχθεί, όπως θα έκανε ένας ηγέτης. Το Κινάλ δεν είναι μια περιθωριακή ομάδα, αλλά η “εγγύηση της δημιουργικότητας” που ενδέχεται να πάρει κάποτε την…εξουσία και να φέρει υψηλή ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη και να χτυπήσει την διαφθορά -για την οποία ευθύνεται ο… ΣΥΡΙΖΑ.
Άλλοτε είχε προβλέψει ότι “η ελληνική άποψη της άμεσης τακτοποίησης του προβλήματος το αργότερο μέχρι τον Αύγουστο δεν πρόκειται να γίνει δεκτή από τους εταίρους μας”. Πέρυσι στους Δελφούς, όταν μιλούσε για το “παραμύθι” της κυβέρνησης κι έβρισκε «σωστή» την πρόταση Στουρνάρα, για προληπτική πιστωτική γραμμή είχε προφητέψει:
«Η Ελλάδα στις αγορές θα βρει δάνεια με υψηλά επιτόκια, 4%, 6%, ίσως και υψηλότερα, και άρα, σύντομα θα αναγκαστεί να προσφύγει στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, από τον οποίο θα επιβληθούν νέοι όροι στην οικονομική πολιτική της χώρας».
Φαίνεται πως σε όλα έπεσε μέσα! Όπως όταν έλεγε “δίνουμε επί χρόνια μάχη για το όνομα των Σκοπίων και χάνουμε μια μεγάλη ευκαιρία να γίνουμε εμείς πρωταγωνιστές στην οικονομική εξέλιξη των Βαλκανίων». Δηλαδή; Δηλαδή αλλού εξελίσσεται η Ιστορία και ο Σημίτης θα βρίσκεται πάντα αλλού -σε μια άλλη χώρα στην οποία δεν υπήρξε ποτέ ο κρίσιμος πρωθυπουργός.
To Πολιτικό Συμβούλιο του Κινάλ ήταν υπέρ της συμφωνίας κατά πλειοψηφία, αλλά η πρόεδρός του επέβαλε την άποψή της -οδηγώντας το κόμμα της στο μπλοκ της πολιτικής καθυστέρησης και του φτηνού ψηφοθηρικού πατριωτισμού. Θα περίμενε κανείς ο Κώστας Σημίτης που όλοι πίστευαν πως είναι υπέρ της Συμφωνίας να πάρει μια γενναία στάση -όπως πήρε ο Γιώργος Παπανδρέου -άσχετα αν τα γυρίζει αδικώντας τον εαυτό του -μην τον μαλώσει η …Φώφη.
Κατά βάθος και κατά πλάτος o Κώστας Σημίτης είναι υπέρ της συμφωνίας, αλλά “έπρεπε να είναι καρπός μιας «κοινής προσπάθειας που θα αναζητούσε ευρύτερα αποδεκτές λύσεις, για να αποφευχθούν νέες αντιπαλότητες». Δηλαδή να γίνει, αλλά να μην την κάνει… η κυβέρνηση μόνη της.
Ο Κώστας Σημίτης βρέθηκε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και της χώρας σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας, όταν ο κόσμος άλλαζε και η Ελλάδα από το σύνορο του “ελεύθερου” κόσμου βρέθηκε στο κέντρο όχι μόνο των Βαλκανίων. Προτίμησε να κάνει την Ελλάδα προστατευμένη νεοαποικία, από ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια και το κόμμα του άρχισε από τότε να γέρνει. Όπως το Σάμινα που η βύθισή του έβαλε τέλος στην “Ισχυρή Ελλάδα” του -που πήρε το δρόμο της χρεοκοπίας.
Ωστόσο ο ίδιος δεν ήταν ποτέ εκεί. Όπως όταν η Ελλάδα έχανε το τρένο με την φούσκα της Ισχυρής Ελλάδας. Όταν οι βαλίτσες της Ζήμενς έφταναν στα γραφεία του κόμματος του με πολλά εκατομμύρια. Όταν η Ιστορία έτρεχε, η κρίση ερχόταν, αλλά ο Κώστας Σημίτης δεν ήταν εκεί. Και μάλλον -όταν η δίκη της Ιστορίας γίνει κι η ετυμηγορία ανακοινωθεί- δεν θα είναι εκεί. Αθώος, αφού δεν ήταν ποτέ εκεί.
