Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Η θέα από το πολιτικό γραφείο του Αλέξη Τσίπρα στη Λεωφόρο Αμαλίας είναι εντυπωσιακή, με το Ζάππειο και τον Υμηττό απέναντι. Καλή αρχή για έναν πρώην Πρωθυπουργό, μόλις 49 ετών, που σκοπεύει να επιστρέψει, έχοντας την εμπειρία ότι δοκίμασε και τις δυο όψεις της πολιτικής: το θρίαμβο του 2015 και την τραγωδία του 2023.
Παραιτούμενος μετά τις αλλεπάλληλες ήττες αναγνώριζε εντίμως ότι φέρει τη βασική ευθύνη για τις πηγές της κακοδαιμονίας στο κόμμα του:
-Την ανοχή στα βαρίδια, την αμφισημία για τον Πολάκη, την νομιμοποίηση της θεωρίας Παππά ότι η προτίμηση της βάσης ενός κόμματος εξαλείφει μια δικαστική καταδίκη, την αποδοχή της ανάγνωσης της πολιτικής ευθύνης από τη Δούρου, τις ιδεοληψίες του Τσακαλώτου και τους “αρμούς” του Τζανακόπουλου. Τις πολιτικές υστερήσεις, προσώπων που προορίζονταν για υπουργοί, αν κέρδιζε τις εκλογές, τους φραξιονισμούς και την αδυναμία διεύρυνσης, ανανέωσης και συγκρότησης άφθαρτης κυβερνώσας ομάδας.
Ως πολιτική πράξη η επιλογή του Τσίπρα να σηκώσει μόνος του το σταυρό του μαρτυρίου στο κόμμα του, άφηνε ανοικτό το δρόμο της επιστροφής του. Γι’ αυτό άντεξε την πίεση να πάρει θέση στις κομματικές εντάσεις που έφεραν τον Κασσελάκη, τη διάσπαση και τις εκροές.
Ακόμη και όταν ο διάδοχός του που τη μια τον επικαλούνταν για την νομιμοποίηση του και την άλλη τον έδειχνε ως υπεύθυνο για την έκπτωση, ξεπερασμένο και ανίκανο να βρει τι λύσεις εφαρμόζει ο ίδιος- ακόμη και υπερμνημνιακό τον είπε εσχάτως.
Σ’ αυτό σκηνικό η κοινή γνώμη είχε αρχίσει από τη μια να συνηθίζει στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ που ρευστοποιείται με φόντο τις ταρζανιές του Κασσελάκη και από την άλλη να πιθανολογεί – μάλλον με ανακούφιση- πώς θα είναι η “δεύτερη ζωή” του Τσίπρα.
Ο μετα-ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρας
Στην ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη, που δοκιμάζεται απέναντι στον κυρίαρχο Μητσοτάκη, με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ να έχουν προβλημα ηγεσίας που τον διευκολύνει να κυβερνά ανενόχλητος, είχε αρχίσει να πλανάται κάτι σαν παράφραση της περίφημης ατάκας από την «Καζανμπλάνκα»: «Εμείς θα έχουμε πάντα τον Αλέξη».
Πρώτος έδειχνε να το συλλαμβάνει ο ίδιος ο Τσίπρας που -όπως φαινόταν τουλάχιστον- στεγανοποιούσε τον εαυτό του απέναντι τον καταρρέοντα ΣΥΡΙΖΑ με την έννοια: «Εμένα μην με μπλέκετε». Ή αλλιώς: Όπως στρώσατε να κοιμηθείτε.
Η αξία αυτής της στάσης δεν ήταν προσωπικού χαρακτήρα -αλλά είχε πολιτική και εν δυνάμει ιστορική διάσταση: όταν ο δημοκρατικός χώρος χρειαστεί καποιον να ηγηθεί στην απομάκρυνση της κυβερνώσας νεομητσοτακικής Δεξιάς ξέρει πού θα τον βρει.
Πολλοί μάλιστα υπολόγιζαν ότι η κατάτμηση και ενδεχομένως η πλήρης εξαέρωση του ΣΥΡΙΖΑ, διευκολύνει αυτή την εξέλιξη: αν κάποια στιγμή οι εξελίξεις διαμορφώσουν όρους επιστροφής του Τσίπρα το τραπέζι θα είναι καθαρό.
Από αυτή την άποψη η στάση της μη ανάμειξης στο συριζαίικο τουρλουμπούκι, ήταν υποδειγματική, από την πλευρά του. Ιδίως όταν αρχίζει η εμφάνιση δημοσκοπήσεων που φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ τρίτο κόμμα. Ή όταν το κόμμα που άφησε ως αξιωματική αντιπολίτευση κινδυνεύει να μείνει πίσω και από το ΚΚΕ στις Ευρωεκλογές.
Εκεί που όλα έδειχναν να παίρνουν το δρόμο “ο μετά-Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ φεύγει, ο μετά- ΣΥΡΙΖΑ Τσίπρας έρχεται” ξαφνικά, ο χρόνος άρχισε να αλλάζει ταχύτητα και τα γεγονότα να πυκνώνουν, μετατρέποντας τον, υπό διαμόρφωση ακόμη, τρίτο όροφο στη Λεωφόρο Αμαλίας σε κέντρο αναφοράς και μοχλό διαμόρφωσης εσωκομματικών εξελίξεων.
Η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ
Ο Τσίπρας που παρουσίαζε στους τελευταίους συνομιλητές του, πριν δει τον Κασσελάκη, το σχέδιό του για παρουσία στο δημόσιο βίο ΠΑΝΩ από τα τρέχοντα του ΣΥΡΙΖΑ έγινε συνομιλητής του Κασσελάκη, του Ηλιόπουλου, του Τεμπονέρα, -προηγουμένως σε μια ταβέρνα του Γαβριηλίδη – ενδεχομένως και άλλων από ό,τι έχει απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όλα αυτά μοιάζουν με αυτοτραυματισμό και ασφαλώς διέκοψαν την προσωπική αποχή του χωρίς επαρκή εξήγηση.
Στην επικαιρότητα προβλήθηκε ότι πρόκειται για αγωνιώδη παρέμβαση προκειμένου να αποτραπούν περαιτέρω αμοιβαδοποιήσεις με νέες αποχωρήσεις και ένα νέο κόμμα στη Βουλή. Αυτό όμως ήταν σα να λέει: «Αυτοί που ήθελα να φύγουν, έφυγαν, τωρα οι υπόλοιποι τα κεφάλια μέσα».
Πράγματι ενώ οι αποχωρήσεις συνεχίζονται ο Ραγκούσης, ο Θεοχαρόπουλος, ο Ζαχαριάδης , ίσως και άλλοι, εγκαταλείπουν την, υπ’ ατμόν, Αχτσιόγλου που είχαν υποστηρίξει με πάθος για πρόεδρο, και αρχίζουν να φλερτάρουν -υποτίθεται… κριτικά- με την διοίκηση Κασσελάκη.
Παρότι ο ίδιος προχώρησε σε μια ακόμη πρόκληση χρησιμοποιώντας τον όρο «αποστασία», που μόνο μια φορά είχε ακουστεί στον ΣΥΡΙΖΑ: όταν ο ναύαρχος Αποστολάκης κανόνιζε πίσω από την πλάτη του Τσίπρα να γίνει υπουργός του Μητσοτάκη.
Ακόμη και η παρουσία του Κασσελάκη στη συνέντευξη με τον Νίκο Χατζηνικολάου ήταν διάσπαρτη με αυτοπροβοκάτσιες και αδιανόητα στοιχεία για επικεφαλής αριστερού κόμματος. Ακόμη και τον Νίκο Ζαχαριάδη μνημόνευσε- με τρόπο που ούτε το ΚΚΕ δεν κάνει πλέον.
Την ίδια στιγμή, είναι απίστευτο για πολιτικό φορέα που συσπείρωσε στελέχη του αντιδικτατορικού αγώνα να μην μπορεί να καταθέσει ο επικεφαλής του στεφάνι στο Πολυτεχνείο!
Το άλμα στο μέλλον…
Ενδεχομένως ο Αλέξης Τσίπρας πείσθηκε να παρέμβει κυρίως για να αποτρέψει την δημιουργία δεύτερης κοινοβουλευτικής Ομαδας συριζαίικης προέλευσης, υπό την Αχτσιόγλου. Παρότι ,σύμφωνα με εκτιμήσεις, θα ήταν περισσότερο υγιές να υπάρξει αυτή η ομάδα ως κοινοβουλευτικός πόλος και να κρατάει τη δυσαρέσκεια στον χώρο, αντί να παροχετεύεται στο ΠΑΣΟΚ.
Ακόμη και αν ο Τσίπρας αποτρέψει τη δημιουργία της- το αντίθετο θα ήταν προσωπική ήττα- απλώς θα ανακυκλωθεί η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη. Είναι προφανές ότι υπό την προεδρία του, δεν μπορούν να συνυπάρξουν όλοι. Όσοι προβάλουν ότι «μένουμε για να ανακτήσουμε το κόμμα» απλώς κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους. Ο Πολάκης δεν πρόκειται να αφήσει σε κανέναν περιθώριο επιβίωσης τώρα που πήρε τα κλειδιά…
Με την ενεργό ανάμειξη του πρώην προέδρου, η εικόνα που έδειχνε από τη μια τον κλυδωνιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ των Κασσελάκη -Πολάκη- Παππά και από την άλλη το είδωλο του Τσίπρα που αναγεννάται απο τις στάχτες του θολώνει . Αυτό που διακρίνεται τώρα είναι πως ό,τι απέμεινε από τον ΣΥΡΙΖΑ θα καταπιεί ό,τι απέμεινε από τον Τσίπρα. Η επανασύνδεσή του με ό,τι άφησε πίσω αναστέλλει το άλμα στο μέλλον…
Αν εξαιρεθεί ένα τμήμα της κομματικής βάσης του συρρικνωμένου ΣΥΡΙΖΑ, ουδείς σκεπτόμενος προοδευτικός πολίτης θα ήθελε τον πρώην Πρωθυπουργό ξανά στην κρεατομηχανή της Κουμουνδούρου. Γιατί ο ίδιος βάζει το πολιτικό του κεφάλαιο για να σώσει τον διάδοχό του είναι μυστήριο. Από την άποψη, που αφορά τη δική του σχέση με την Δημοκρατική Παραταξη και την Κεντροαριστερά, είναι ένα ακόμη λάθος.
