Του Γιάννη Πανούση
Πρόσωπα πλαστικά
σ’εγκαλούν
σ’εγκαλούν σ’ευημερίες.
Καρμπόν εξαγοράς ευτυχίας
οργανωμένα marketing συνειδήσεων
Παναγιώτης Καραβασίλης, Μέδουσες
To Πανεπιστήμιο συνιστά ένα δίαυλο ανάμεσα στην κοινωνία και στην επιστήμη, ανάμεσα στο ωραίο, το αληθές και το δίκαιο, έναν ιμάντα μεταβίβασης ιδεών και απόψεων, ανατροφοδότησης της παράδοσης και διαμόρφωσης νέων συνειδήσεων.
Το Πανεπιστήμιο συχνά παρουσιάζεται κατώτερο των προσδοκιών μας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το φτάσουμε στο ύψος των ονείρων μας. Άλλωστε δεν φταίει ο θεσμός αν πολλές φορές εμείς οι ίδιοι κατεβάζουμε τα όνειρά μας στο επίπεδο των διαχειριστικών υπολογισμών μας.
Μέσα στην ακαδημαϊκή κοσμογονία το ελληνικό Πανεπιστήμιο ψάχνει νέα ταυτότητα, νέο ρόλο, νέο ύφος, νέα αισθητική και, γιατί όχι, νέα ηθική.
Σ’αυτό το πλαίσιο ενός αναζωογονητικού ‘’αρώματος Παιδείας’’ ο ρόλος του καθηγητή-δασκάλου είναι κρίσιμος.
Του όρθιου, του ήπιου, του καλλιεργημένου, του συνεπούς, του ασυμβίβαστου.
Αρκετά ασχοληθήκαμε με συσχετισμούς δυνάμεων και ισορροπιών, με ιδιόμορφες ασυλίες και με [δήθεν] ελεύθερη διακίνηση [ορισμένων μόνον;] ιδεών.
Ήρθε η ώρα να κηρύξει ο Υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου, [’συναγωνιστής’ από το νόμο-πλαίσιο του 1982 μαζί με την αείμνηστη Άννυ Βρυχέα], το 2018 ως Έτος Διαφάνειας, Δεοντολογίας, Ευθύνης και Αριστείας των ελληνικών Πανεπιστημίων και Τιμής στον πανεπιστημιακό Δάσκαλο.
ΥΓ.’’Ο ομιλητής ανέβηκε στο βήμα
και άρχισε πάλι τα μπούρδου-μπούρδου.
Του είπα να σταματήσει τις φλυαρίες
και να μιλήσει επί της ουσίας.
Αλλά εκείνος δε μ’ άκουσε.
Κακό για κείνον.
Το ακροατήριο εξοντώθηκε πλήρως
και χειροκρότησε
επειδή τελείωσε η ομιλία’’
[Όθων Ν. Δέφνερ, Περί ρητορικής]
