Του Γ. Λακόπουλου
Αν ήθελε να αποδώσει κάποιος εικαστικά την ενδεχόμενη συνάντηση Μπάιντεν με Μητσοτάκη θα κάπως έτσι: ένας παππούς δέχεται το εγγόνι του και του λέει παραμύθι, αλλά δεν θυμάται σε ποια τσέπη έβαλε τις καραμέλες που του έταξε.
Ιστορικά οι ελληνοαμερικανικές συναντήσεις κορυφής είναι τυπική διαδικασία ρουτίνας. Εκτός από τις επισκέψεις των δύο Παπανδρέου στο Λευκό Οίκο
Του Γέρου το 1964, που έβγαλε γλώσσα στον Τζόνσον. Και του Ανδρέα του 1994, που εντυπωσίασε για τον σεβασμό με τον οποίο τον αντιμετώπιζε ο Μπιλ Κλίντον.
Η πιο θλιβερή ήταν του Σημίτη. Με τη σακούλα από σούπερ μάρκετ ,με το μπλουζάκι των Ολυμπιακών Αγώνων κι ένα κέρμα του ευρώ, που έδωσε στον Μπους.
Η πιο υποτελής του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πρόσφερε την Ελλάδα ως «δεδομένη», στον παράφρονα Τραμπ – που τον απολάμβανε χρίζοντας την Μαρέβα «πρώτη κυρία της Ελλάδας», όταν ο Κυριάκος του απάντησε ότι το είδος δεν ευδοκιμεί στα μέρη μας.
Δεν θα διαφέρει και η νέα επίσκεψη Μητσοτάκη, αν γίνει τελικά. Και ας γέμισε η κυβέρνηση της κυριακάτικες εφημερίδες με ιστορίες αγάπης. Με πρώτο απίστευτο πρωτοσέλιδο «Αν χρειαστείς κάτι, πάρε τηλέφωνο, είμαι εδώ να βοηθήσω».
Μόνο που η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική δεν διαμορφώνεται με την τηλεφωνική συνομιλία με τον Μπάιντεν . Ούτε με όσα είπε ο πλανητάρχης στο ελληνικό λόμπι στις 25 Μαρτίου, στην καθιερωμένη επαφή του εκάστοτε προέδρου, για να κολακεύει τους ελληνικής καταγωγής χρηματοδότες του.
Πάντως το κενό μνήμης που αποδίδεται στον Μπάιντεν, αποτυπώθηκε και στην συνομιλία. Πουθενά, όπως την έδωσαν, ο Αμερικάνος πρόεδρος δεν έδειχνε να έχει «προσωπική σχέση» με τον Μητσοτάκη , όπως μας προϊδέαζε ο κόλαξ Γεραπετρίτης.
Για να δείξει ότι ο δικός του έχει άκρες στο Αμέρικα και δεν τον κουνάει κανένας. Έτσι νόμιζε και ο πατέρας του, όταν τραπέζωνε τον πατέρα Μπους.
Ένα παλιό φωτογραφικό στιγμιότυπο Μητσοτάκη -Μπάιντεν, δεν λέει τίποτε, αν μιλάμε για Αμερικανούς προέδρους. Είναι μέρος της δουλειάς τους να βγάζουν φωτογραφίες με εκπροσώπους των αποικιών.
Ο Τσίπρας στη Βουλή εξηγούσε με αυτοσαρκασμό στον Μητσοτάκη ότι και ίδιος περίμενε στην ουρά με δεκάδες πρωθυπουργούς, για φωτό.
Ο μόνος που δεν το επιδίωξε ήταν ο Κώστας Καραμανλής, που την έσπασε το 2008 στον Μπους στο Βουκουρέστι, για τα Σκόπια.
Οι Έλληνες συχνά κρεμάνε τις ελπίδες τους στους Δημοκρατικούς προέδρους. Ξεκίνησαν με τον Κάρτερ και συνέχισαν με τον Κλίντον , τον Ομπάμα και τώρα τον Μπάιντεν. Ο Δουκάκης δεν τους βγήκε.
Με αυτή την προσέγγιση ο Μητσοτάκης ας μην πολυχαίρεται: το κόμμα του, αν κρίνουμε από δήλωση του αντιπροέδρου του, ήταν με τον… Τραμπ.
Έτσι κι αλλιώς τα «υπό τη κυβέρνηση μου, ΗΠΑ και Ελλάδα θα είναι όσο πιο κοντά γίνεται», μας τα είπαν και άλλοι.
Ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ συνεχάρη τον Πρωθυπουργό για τη συμπλήρωση των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση είναι λίγο σόλοικο:- θα υπήρχε συμπλήρωση και χωρίς αυτόν.
Ο Μπάιντεν το είδε περισσότερο σαν επαφή με τον …πελάτη. Εστίασε στην «αυξανόμενη αμυντική συνεργασία μεταξύ των δυο χώρων». Με ιδιαίτερη αναφορά στην «Δραστηριότητα Ναυτικής Υποστήριξης στον κόλπο της Σούδας».
Η παρουσία Μητσοτάκη, παραμονή της εθνικής Επετείου, στη φονική μηχανή που ονομάζεται «αεροπλανοφόρο Αιζενχάουερ», ήταν πράξη υποταγής.
Το «Politico» χαρακτήρισε «αξιοζήλευτο» τον Πρωθυπουργό, που μίλησε πρώτος από τους Ευρωπαίους με τον Αμερικανό, αλλά περισσότερο σαν τρολάρισμα φέρνει: έτυχε.
Αν ήθελε να αποδώσει κάποιος εικαστικά την ενδεχόμενη συνάντηση θα κάπως έτσι: ένας παππούς δέχεται το εγγόνι του και του λέει παραμύθι, αλλά δεν θυμάται σε ποια τσέπη έβαλε τις καραμέλες που του έταξε.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR