Toυ Ν. -Αλέξανδρου Λάκκα
Τελικά η υπόθεση ενός σκανδάλου -που όλοι αναγνωρίζουν- μετατράπηκε στη Βουλή σε δίκη του “αστικού καθεστώτος”, ακόμα και του …καπιταλισμού (!) από τη μία πλευρά και την ανάγκη υπεράσπισης της …αστικής δημοκρατίας από την άλλη, αφότου τόσο ο Αντώνης Σαμαράς, όσο πιο “τεκμηριωμένα” ο Ευ. Βενιζέλος, ως συνταγματολόγος, έκριναν πως “κινδυνεύουν¨οι θεσμοί- που οι ίδιοι αντιπροσωπεύουν.
Αλλά πως ένα σκάνδαλο που στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού απασχολεί μόνο μία υπηρεσία του “καθεστώτος” και την δικαιοσύνη στην Ελλάδα μπορεί να οδηγήσει στην κατάρρευση της δημοκρατίας- αντί να είναι η διαλεύκανση- η λαμπρή νίκη της; Είναι μάλλον επειδή οι θιγόμενοι θεωρούν ότι αυτοί -προσωπικά- είναι οι Θεσμοί και οι εγγυητές της δημοκρατίας -που αν τους θίξει κάποιος -και μάλιστα ανώνυμος, ως προστατευόμενος μάρτυρας, τελειώνει το Σύνταγμα, η Δικαιοσύνη, η Δημοκρατία.
Η λέξη “εγώ” περίσσευε στην συζήτηση στην Βουλή με μελό στιγμές όπως αυτή με τον Άδωνι Γεωργιάδη να λέει “αφήστε με να δικαστώ!”. Η πολιτική ευθύνη δεν υπήρχε για ένα σκάνδαλο που αν και αφορά πρωτίστως -ορισμένους- γιατρούς και μερικούς κρατικούς αξιωματούχους ανέλαβε να αποδείξει στην Βουλή την ηθική ανωτερότητα της μιας ή της άλλης παράταξης- έναντι της άλλης.
Μερικοί έσπευσαν κιόλας να δείξουν πως ο “διχασμός” -που τάχα οφείλεται στη συζήτηση του σκανδάλου- εξυπηρετεί τα Σκόπια, τον Ερντογάν ή την ΑΟΖ της Κύπρου. Ενώ όλοι έμμεσα ομολογουν πώς το FBI εργάζεται προς όφελος της αριστερής κυβέρνησης -που όπως είπε τόσο ο πρωθυπουργός, όσο και υπερήρωας Πολάκης- είναι από άλλο …υλικό, άλλη πάστα ανθρώπων που σκουριά δεν πιάνει.
Η συζήτηση έφτασε στους ¨συμμορίτες”- αφού ο πρώην πρωθυπουργός μήνυσε τον νυν για σύσταση συμμορίας, επαναφέροντας μνήμες όπου οι καλοί και οι κακοί Έλληνες, οι προδότες και οι κατώτερης εθνικής σύστασης ήταν όλοι στη μια ή την άλλη παράταξη. Δηλαδή οι διεφθαρμένοι είναι οι Άλλοι σε μια χώρα που από το 1909 -κι ακόμα πιο παλιά- το βασικό σύνθημα στις εκλογές ήταν -και για τις δυο παρατάξεις “Κάτω οι Κλέφτες”.
Ο Ευ. Βενιζέλος το πήγε πιο πέρα. Η λύση είναι οι εκλογές, αφού το δίλημμα είναι “αυταρχισμός ή δημοκρατία”. Μόνο που αυτή η κυβέρνηση εξελέγη από τον λαό ως αποτέλεσμα της ηθικής κατάρρευσης του “καθεστώτος” που εξέφραζαν οι Σαμαράς-Βενιζέλος, που επιδεικνύουν εκτός από αλαζονεία και ένα πολιτικό αυταρχισμό όταν συνδέουν το πρόσωπό τους με την ίδια την δημοκρατία.
Ιστορικά πάντως η ύπαρξη σκανδάλων δεν ευνοεί τη μία ή την άλλη παράταξη, αλλά η κατάρρευση του κομματικού συστήματος ευνοούσε στην Ελλάδα τις δικτατορίες που εμφανίζονταν ως η κάθαρση απέναντι στην σε μια “άρρωστη” πολιτική ελίτ -άσχετα αν αυτές ήταν η ανωμαλία. Σήμερα δεν υφίσταται αυτός ο κύκλος, αν και πολλοί λένε ευθέως πως ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί την έννοια της κάθαρσης για επιβολή μονοκομματικού καθεστώτος κι ότι τάχα θέλει εκτός από την κυβέρνηση να πάρει και την …εξουσία.
Προφανώς όλα αυτά είναι κορώνες στη Βουλή κι η λύση θάναι αργά ή γρήγορα οι εκλογές, πάλι ως ένα είδος μονομερούς δικαιοσύνης. Μόνο που το σκάνδαλο θα έχει ξεχασθεί- σε ό,τι αφορά την διαλεύκανση κι οι ωφελημένοι δεν θάναι ούτε όσοι βλέπουν σ΄αυτό την σήψη του Καπιταλισμού, ούτε όσοι είναι οι Αρχάγγελοι της Κάθαρασης, αλλά κάποιοι άλλοι -που επίσης βλέπουν το “αστικό καθεστώς’ ως σήψη και δεν ανήκουν στην παράταξη του Πολάκη.
Θα μπορούσε να διαχωρισθεί η Πολιτική από την Δικαιοσύνη. Οι Σαμαράς- Βενιζέλος έχουν δικασθεί ήδη από τον Λαό. Και η νέα κυβέρνηση που προέκυψε από την κατάρρευση με πάταγο του “καθεστώτος” δεν εξελέγη για να απονείμει δικαιοσύνη, αλλά να οδηγήσει την χώρα σε ένα νέο τοπίο όπου δεν προέχει η τιμωρία των σκανδάλων- ως τιμωρία μιας παράταξης, αλλά το να μην υπάρχουν πλέον σκάνδαλα- όσο είναι δυνατόν- ή έστω να μην αποδίδεται η πράξη κάποιων ως πολιτική πρακτική όλης της παράταξης.
Δηλαδή να απαλλαγεί η πολιτική από την ηθικολογία που κάνει τη μια παράταξη άγια και την άλλη διεφθαρμένη. Να μην έχει χρώμα η Δικαιοσύνη και να πάψει η μισαλλοδοξία να δημιουργεί ηθικά πλεονεκτήματα για μια παράταξη. Η “αστική δημοκρατία”, όσο και ο Λαός δεν έχουν ιδιοκτήτες, εκπροσώπους αυτόκλητους που νομίζουν ότι εσαεί είναι πάτρωνες, κήνσορες και σωτήρες.
Η Ελλάδα -και η πολιτική- μπορούν να υπάρξουν και χωρίς αυτούς ιδιαίτερα όταν γίνει σαφές πως η μετωπική τους σύγκρουση μπορεί να ευνοεί κάποιους άλλους. Καθώς οι “λύσεις” γίνονται μέρος του προβλήματος κι η χώρα καθηλώνεται σε ένα παρελθόν που δηλητηριάζει το μέλλον η θλίψη γίνεται κατάθλιψη, η απογοήτευση απάθεια και η οργή γίνεται αηδία.
