Του Γ. Λακόπουλου
Από τους Δελφούς ο Αλέξης Τσίπρας διακήρυξε ότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ «καταλαμβάνει το χώρο από το κέντρο και προς τα αριστερά του πολιτικού φάσματος» και ότι ο ιδίως ως ηγέτης του «έχει αποφασίσει ότι πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά.»
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος μετέφερε το θέμα σε «επίπεδο δυο ανδρών» και είπε τα αντίθετα: “Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μείνει κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς» και ότι «το πρόβλημα της συλλογικότητας είναι υπαρκτό».
Τα είχε πει ήδη ο Σκουρλέτης, αλλά ας όψεται ο Γεώργιος Παπανδρέου: « Δεν έχει σημασία αν το είπε αυτός»
Με τον Ευκλείδη είναι αλλιως. Ηγείται της μεγαλύτερης εσωκομματικής φράξιας – και ας ονομάζει τους 53+ «ιδεολογική τάση»- υπήρξε καλός υπουργός, είναι συγκροτημένος, ευπρεπής, με προσωπικό ήθος και κοσμοπολίτικη κουλτούρα.
Πηγαίνοντας απέναντι στον Τσίπρα ξέρει τι κάνει: προσπαθεί να εγείρει ζήτημα. Ας λέει ότι «κανείς δεν ροκανίζει τη θέση του Αλέξη».
Το κάνει ο ίδιος με αυτή την παρέμβαση, απέναντι σε κάποιον που έχει στο ενεργητικό του τρία διαδοχικά χρίσματα από τη λαϊκή ετυμηγορία, ως ηγέτης.
Ανάμεσα σε όσα κυκλοφορούν για τον Τσακαλώτο -όπως π.χ. η διαρκής ανοιχτή γραμμή του με τον Στουρνάρα- είναι ότι προωθεί για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μια κυρία, ιδιαιτέρως προβαλλόμενη εσχάτως..Δεν θέλει να πάρει ο ίδιος τη θέση του Τσίπρα, αλλά φροντίζει να τη χάσει.
Ας πούμε ότι στον ΣΥΡΙΖΑ τον παίρνουν τοις μετρητοίς. Έτσι το κόμμα παραμένει αυτό που είναι -και ηττήθηκε πέρυσι- αρχίζοντας απλώς ψιλοκουβέντες με άλλες δυνάμεις για «μέτωπα».
Τι θα συμβεί στις επόμενες εκλογές; Υπάρχει περίπτωση να πάρει προβάδισμα για τη διακυβέρνηση της χώρας;
Και στις μεθεπόμενες εκλογές, αν ο Τσίπρας έχει φύγει -επειδή θα ηττηθεί – υπάρχει περίπτωση να επιβιώσει εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω σαν δεύτερο κόμμα; Ή δεν χρειάζεται να επιβιώσει αν πρόκειται να μείνει «αριστερή δύναμη»;
Ο Τσακαλώτος είναι περισσότερο θεωρητικός παρά μάχιμος πολιτικός. Που σημαίνει προτιμάει αυτό που ο ίδιος έχει αναγορεύσει σε ιδεολογικό αξίωμα, από την πραγματική πολιτική.
Π.χ. προεκλογικά δεν είχε πρόβλημα να στέλνει τη μεσαία τάξη στον Μητσοτάκη, αναλύοντας με ποιο θεωρητικό μοντέλο την πριόνιζε φορολογικά.
Συνδυάζοντας την τεχνοκρατική αντίληψη των πραγμάτων και με τα ιδεολογικά καλούπια στα οποία προσπαθεί να βάλει την πραγματικότητα, αιωρείται στο κενό.
Παραβλέπει ότι δεν υπάρχει επιρροή της «Αριστεράς» στο 35% του εκλογικού σώματος. Υπάρχει εκλογική μετακίνηση των Κεντροαριστερών ψηφοφόρων που παλαιοτέρα προτιμούσαν στο ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΤΙΖΑ .
Όχι γιατί έγιναν «Αριστεροί». Απόδειξη η οργανωτική ένδεια και τα συριζέικα στραπάτσα στο συνδικαλισμό, τα πανεπιστήμια και την αυτοδιοίκηση. Αλλά γιατί γοητεύτηκαν από τη δημόσια παρουσία του Τσίπρα.
Όπερ έδει δείξαι. Αν αποκλειστεί η μετεξέλιξη που προωθεί ο Τσίπρας και αν εξοβελιστεί και ο ίδιος, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναγίνει αυτοαγκυλωμένο μόρφωμα στο περιθώριο τον εξελίξεων.
Θα έπρεπε να το ξέρει αν από τη θητεία του στην αριστερή πτέρυγα του Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία, που επικαλείται, αν εκεί δεν μάθαινε κάτι λάθος: «Όταν στέκεσαι στη μέση του δρόμου σε πατάνε τόσο από αριστερά όσο και από δεξιά». Το αντίθετο συμβαίνει: από το ΕΑΜ, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα.
Μιλάει σα να βρίσκεται σε σεμινάριο. Π.χ. για «αμοιβαίους συμβιβασμούς» με την Τουρκία- που δεν αντέχει το πραγματικό πεδίο των ελληνοτουρκικών. Ή βρίσκει αναγκαίο «να ψηφίσουν οι σύνεδροι για τον πρόεδρο του κόμματος», χωρίς να αξιολογεί μήπως ο Τσίπρας απαντήσει «εμένα μην με υπολογίζετε».
Ως τυπικός φραξιονιστής βρίσκει ότι προέχει η «συλλογικότητα»- ως πράξη αντίστασης στην καπιταλιστική κοινωνία- και ας φέρνει «λιγότερη επιτυχία».
Είναι κάτι σαν ζογκλέρ που αναποδογυρίζει την πραγματικτητα ανάποδα με το ισχυρισμό οι 53+ με τις χωριστές συνάξεις, «αποτελούν καλό παράδειγμα, για το πώς μπορείς να είσαι ιδεολογικό ρεύμα, χωρίς να είσαι κόμμα μέσα στο κόμμα».
Όλα αυτά ίσως ήταν καλά για συζήτηση, αν δεν ήταν η ώρα της πράξης. Κάποιος πρέπει να μπορεί να σταθεί στο πόντιουμ του αρχηγού. Αν δεν είναι ο Τσίπρας, η επένδυση Τσακαλώτου σε μπροστινούς θα πάει στράφι. Οι μόνοι που δεν θα λυπηθούν είναι ο Μητσοτάκης και ο Στουρνάρας.
Στην ουσία αν ο μέντορας των “53+” μπει στο δρόμο για το συνέδριο με αυτές τις απόψεις απλώς θα κάνει πιο δύσκολη τη θέση του. Στα κόμματα κανείς δεν αγοράζει το λαχείο που χάνει -εκτός από κάτι σαλεμένους.
Κατά τα λοιπά ο φλεγματικός οικονομολόγος του ΣΥΡΙΖΑ, σαν πολιτικός θυμίζει αυτό που έλεγε ο Αμερικάνος συνάδελφος του Βόλφρανγκ Κέλερ: “Όταν κάτι δουλεύει στην πράξη, αναρωτιέται αν δουλεύει και στη θεωρία».
