Του Διογένη Λόππα
Το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί πλέον κίνδυνο για κανέναν. Οδεύει μαθηματικά προς τη συρρίκνωση και την απορρόφησή του από έναν ανανεωμένο ΣΥΡΙΖΑ, που αρχίζει επιτέλους μια επίπονη πορεία προς την κεντροαριστερά, έχοντας απαλλαχθεί οριστικά από τους ριζοσπαστικούς κλόουν του.
Δεν είναι μόνο οι τάσεις των δημοσκοπήσεων που καταγράφουν το προφανές. Είναι η απλή λογική. Και δεν είναι μόνο θέμα ηγεσίας. Είναι θέμα πολιτικής τοποθέτησης.
Ένα πολιτικό κόμμα δεν είναι μόνο η ηγεσία του, τα στελέχη του ή οι βουλευτές του. Είναι πολλά περισσότερα που καθορίζουν το πολιτικό του στίγμα. Ένα από αυτά είναι η πορεία βαριών ονομάτων που άλλοτε δημιουργούσαν πολιτική μέσα από τα κυβερνητικά πόστα τους.
Όταν έγιναν οι εσωκομματικές εκλογές, το ΠΑΣΟΚ είχε τρεις δύσκολες επιλογές. Τη δεξιά στροφή του Λοβέρδου, που θα κατέληγε σε ευθεία συγκυβέρνηση με τον Μητσοτάκη, την αριστερή πρόταση Παπανδρέου, που θα κατέληγε σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ενωτική λύση Ανδρουλάκη, που θα προσπαθούσε να ενώσει τις δύο συνιστώσες μέσω μιας αυτόνομης πορείας.
Αν και η πιο λογική επιλογή από πλευράς πολιτικής σκοπιμότητας ήταν ο Παπανδρέου, το ένστικτο αυτοσυντήρησης των ψηφοφόρων, μαζί με τη χυδαία προπαγάνδα του Μαξίμου (και όχι μόνο), μπροστά στον εφιάλτη μιας ενωμένης κεντροαριστεράς, επέλεξε τελικά τον εμφανώς ανεπαρκή Ανδρουλάκη.
Όμως το βαθύ πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι ο αρχηγός του, που μάλλον πρόκειται να τον αλλάξει έτσι και αλλιώς σε τρεις μήνες. Το βαθύ πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι η ανυπαρξία πολιτικού στίγματος.
Απορρίπτει a priori οποιαδήποτε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν και στην πραγματικότητα απορρίπτει οποιαδήποτε συνεργασία εν γένει, αν προηγουμένως ο συνεργαζόμενος δε γονατίσει μπροστά στον Ανδρουλάκη και του φιλήσει το χέρι, αποδεχόμενος την ηγεμονία του χωρίς όρους.
Την ίδια ώρα, ένα ευμεγέθες κομμάτι του στελεχιακού του δυναμικού, που δεν έχει πάρει ακόμα το πράσινο φως να προσχωρήσει στη δεξιά, σκέφτεται και ενεργεί ως κεντρώα συνιστώσα της Νέας Δημοκρατίας.
Αλλά το χειρότερο από όλα, είναι τα βαριά ονόματα του κραταιού ΠΑΣΟΚ που έχουν προσχωρήσει ανοιχτά στη δεξιά.
Όταν έρχεται κάποιος και σου προτείνει τιμητικά να γίνεις μέλος στο προεδρείο του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του σχολείου των παιδιών σου, πριν πεις το ναι, ρωτάς να μάθεις με ποιους θα καθίσεις δίπλα. Αν στον κατάλογο δεις τα επίθετα Μίχος, Λιγνάδης και Γεωργιάδης, μάλλον θα αρνηθείς ευγενικά.
Στο ΠΑΣΟΚ έχουν ξεχάσει αυτόν τον ευεργετικό κανόνα και μια σειρά κορυφαίων στελεχών με βαρύ βιογραφικό και σημαντική πορεία στην κεντροαριστερά, επιλέγουν να καθίσουν δίπλα στον Βορίδη, τον Πλέυρη, τον Άδωνι, τη Νίκη, ακόμα και τους απίθανους Καιρίδη και Κυρανάκη για να ανταλλάξουν σκέψεις και απόψεις για το δημόσιο πανεπιστήμιο. Εκφυλισμός.
Τώρα ο μέσος Έλληνας κεντροαριστερός ψηφοφόρος, που δυνητικά θα ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, προβληματίζεται σοβαρά γιατί, αν τελικά προσχώρησαν στη δεξιά όλα αυτά τα ηχηρά ονόματα, τι θα εμποδίσει στο μέλλον να κάνουν το ίδιο τα τσικό της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Τελικά το ΠΑΣΟΚ, όσο δεν απαλλάσσεται από τα δικά του (δεξιά) βαρίδια, παραμένει σε ένα πολιτικό grayzone, χωρίς καθόλου πολιτικά οφέλη, αφού από τα αριστερά του επελαύνει ο ΣΥΡΙΖΑ και από τα δεξιά του δεν εισπράττει το παραμικρό, εφόσον οι κεντροδεξιοί προτιμούν το πρωτότυπο από το κακέκτυπο.
Επιπλέον, επικοινωνιακά πρόκειται για Βατερλώ, καθώς ότι θετικό γίνεται αριστερά το καρπούται επικοινωνιακά μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεξιά εισπράττει συνεχείς καρπαζιές από τους 107 του Μητσοτάκη.
Η ίδια η φιγούρα του αρχηγού του έχει γίνει αποκρουστική, τόσο απέναντι στον αυθεντικά δεξιό Μητσοτάκη, που κατάφερε να εκφράσει απόλυτα και το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ, όσο και απέναντι στον Κασσελάκη, ο οποίος συγκρινόμενος μαζί του, μοιάζει με την Αλίκη απέναντι στη Γεωργία Βασιλειάδου.
Όταν ο Μητσοτάκης απευθύνει κάτι επιθετικά στο δεξιόστροφο κοινό του ΠΑΣΟΚ, ο εξαιρετικός μηχανισμός προπαγάνδας του Μαξίμου καταφέρνει να το περάσει στοχευμένα σε μερικές ώρες, με απόλυτη επιτυχία. Η αντίδραση του ΠΑΣΟΚ, περνάει μονόστηλο κάπου στο πουθενά, με πρακτικά μηδενικές θεάσεις.
Όταν τώρα από αριστερά ο Κασσελάκης δημιουργεί ένα καινούριο βίντεο στο tik tok, χτυπάει ένα εκατομμύριο θεάσεις εντός της ημέρας. Αντίστοιχα, το pact του Στέφανου με μερίδα των καναλαρχών, έχει ανοίξει διαύλους από τους οποίους το άμεσο μήνυμά του, περνάει σε κοινά που μέχρι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μηδαμινή πρόσβαση.
Όταν ο Κασσελάκης εμφανίζεται σε κεντρικό δελτίο ειδήσεων ή σε πρωινάδικο, γίνεται γάμος, ακόμα και αν οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να τον λιώσουν. Όταν εμφανίζεται ο Ανδρουλάκης, γίνεται κηδεία. Αυτή η απτή καθημερινή πραγματικότητα είναι μαθηματικά βέβαιο ότι πολύ σύντομα, θα επαναφέρει τα δύο κόμματα δημοσκοπικά, περίπου στο αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών.
Χωρίς τώρα να επιθυμώ να ρισκάρω κάποια πρόβλεψη, καθώς στην πολιτική κάτι τέτοιο είναι και αδιανόητο και αντιεπιστημονικό, λόγω των δεκάδων γεγονότων που ενδέχεται να προκύψουν, θα φτιάξω ένα υποθετικό παράδειγμα, για να υποστηρίξω τον ισχυρισμό μου περί απορρόφησης του ΠΑΣΟΚ:
Στην υποθετική αλλά καθόλου απίθανη περίπτωση που οι ευρωεκλογές δώσουν κάτι σαν 28 – 30% στον Μητσοτάκη, 17 – 19% στον Κασσελάκη και 10 – 12% στον Ανδρουλάκη, ο κόσμος της κεντροαριστεράς θα ανέβει στα κεραμίδια, γιατί θα έχει γίνει εμφανές ότι ναι, το τέρας μπορεί να νικηθεί, απλά με τη σύμπραξη των δύο εκλογικευμένων δυνάμεων του χώρου.
Και επειδή ο εμμονικός αρνητής των συνεργασιών, Ανδρουλάκης, θα έχει εξαναγκαστεί σε παραίτηση, ένας πιθανός διάδοχός του, που θα μπορούσε να είναι και ο Δούκας, θα εκλεγεί με τη σημαία ενός ελληνικού Επινέ, την ηγεσία του οποίου θα επιλέξει η βάση, κάτι στο οποίο θα συμφωνούσε αμέσως ο Κασσελάκης, που είναι γενικά αδιάβροχος στις ψηφοφορίες και ορθάνοιχτος στις συνεργασίες.
Αυτή η λυτρωτική πορεία, θα απάλλασε επίσης τα δύο κόμματα από το άγος των ίδιων των ονομάτων που κουβαλούν στην πλάτη τους, ονομάτων φορτισμένων με αρνητισμό, από τη μία λόγω τραγικών amateur λαθών και από την άλλη λόγω επικής διαφθοράς και άμεσης σύνδεσης με τη δυσκολότερη περίοδο της σύγχρονης ιστορίας μας.
Παρατηρώ με ενδιαφέρον κάποιους σοβαρούς δημοσιολόγους να βλέπουν σχεδόν θετικά μια ανάταση του ΠΑΣΟΚ, αλλά έχω σοβαρούς λόγους να μην ενστερνίζομαι την άποψή τους. Παρατηρώ επίσης και μια άλλη μερίδα σοβαρών δημοσιολόγων, να επιμένουν ακόμα στα περσινά ξινά σταφύλια, τότε που ο Κασσελάκης ήταν ούφο.
Εκτιμώ ότι και οι δύο αυτές εικασίες έχουν παρέλθει οριστικά. Γιατί όπως όλα δείχνουν και το ΠΑΣΟΚ εξάντλησε την όποια δυναμική του είχε δώσει η κατρακύλα των διασπάσεων του ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζεται πια στη δημόσια σφαίρα ως κανονικός άνθρωπος και όχι ως alien.
Αντιμετωπίζεται ως πολιτικός που έχει κάνει το vetting του με πολύ άμεσο, πολύ πραγματιστικό και πολύ πειστικό τρόπο.
Και αυτό για το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ άσχημα νέα.
