Του Νίκου Λακόπουλου
Λίγο πριν τις εκλογές του 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχέθηκε ένα μικρό ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα και μετά τις εκλογές εμφάνισε ένα τεράστιο που για να συντονιστεί χρειαζόταν κι άλλοι υπουργοί γενικών καθηκόντων μαζί με ένα κεντρικό επιτελείο.
Αυτό θα ήταν το επιτελικό κράτος με μια κυβέρνηση εργασίας όπου οι υπουργοί εξυπηρετούσαν εσωκομματικές ισορροπίες και το βάρος έπεφτε στους υφυπουργούς -πολλοί από τους οποίους θα γίνουν στη νέα κυβέρνηση υπουργοί. Κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν πως κάθε φορά που μιλούσαν έλεγαν καθαρά πως δεν μετείχαν σε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά σε κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ο πρωθυπουργός θα ήταν ένα είδος μάνατζερ που παρακολουθούσε το έργο τους και τους βαθμολογούσε ή τους απέλυε όταν δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους ή έπρεπε να αναλάβουν μια ευθύνη για να μην πληγεί ο πρωθυπουργός.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της ανάθεσης ευθυνών ήταν η παραίτηση του Γρηγόρη Δημητριάδη για το σκάνδαλο των υποκλοπών, ενώ ο πολιτικός προιστάμενος της ΕΥΠ που είχε την ευθύνη ήταν ο ίδιος ο Πρωθπουργός
Φαίνεται πως για τις επιτυχίες όλη η ευθύνη είναι του πρωθυπουργού και για τις αποτυχίες φταίνε οι υπουργοί που υπάκουα αποχωρούσαν όπως έκανε ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την κρατική ανεπάρκεια στις πυρκαγιές και άλλα θέματα που είχαν να κάνουν με τη λειτουργία της αστυνομίας και την ασφάλεια.
Ο τελευταίος ανασχηματισμός όπου ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης αναλαμβάνει για πέμπτη φορά το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και για δεύτερη σε κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη δημιουργεί το ερώτημα γιατί αποπέμφθηκε αφού τελικά θεωρείται επιτυχημένος.
Φαίνεται πως ο πρωθυπουργός δεν είχε πολλές επιλογές, αφού άλλαξε τρεις φορές τον αρμόδιο υπουργό και ο Χρυσοχοϊδης επιστρέφει στο Προστασίας του Πολίτη, ο Γεωργιάδης στο Υγείας και η Μιχαηλίδου στο Εργασίας -ως υπουργός αυτή τη φορά.
Ο πρωθυπουργός συμπεριφέρεται εδώ ως προπονητής που αναγνωρίζει τα λάθη του και τα διορθώνει αλλάζοντας τη σύνθεση της ομάδας στη μέση του παιχνιδιού, αλλά τα προβλήματα παραμένουν.
Η κυβέρνηση έχει αποτύχει -και πολλές φορές οικτρά- σε θέματα ασφάλειας, για την ακρίβεια που καλπάζει ο πρωθυπουργός δεν βλέπει ανάγκη αλλαγής πολιτικής ή έστω υπουργού και αντιμετωπίζει τα προβλήματα με επικοινωνιακές τεχνικές.
Αυτή τη φορά όμως ο πρωθυπουργός κινδυνεύει να θεωρηθεί ο ίδιος υπεύθυνος για τα χάλια της κυβέρνησης ιδιαίτερα αν οι αλλαγές που κάνει δεν φέρουν αποτέλεσμα: ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν ήταν ο καλύτερος, αλλά μάλλον ο χειρότερος, υπουργός Υγείας και τα προβλήματα οπαδικής βίας και ασφάλειας θα υπάρχουν και με υπουργό τον υπερεκτιμημένο Μιχάλη Χρυσοχοϊδη: δεν εξάρθρωσε την 17 Νοέμβρη, ήταν απλά υπουργός όταν μόνη της εξαρθρώθηκε.
Οι σπασμωδικές κινήσεις του πρωθυπουργού μάλλον δεν βελτιώνουν την εικόνα του και αποτελούν ομολογία αποτυχίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δυσκολεύεται να βρει τους κατάλληλους υπουργούς γιατί έκανε μια κυβέρνηση… υφυπουργών με βασικό κριτήριο να ομνύουν στο όνομά του και να μην υπάρχει κανένας να τον αμφισβητήσει.
Ούτε ο Μηταράκης, ούτε ο Οικονόμου ήταν κατάλληλοι για αυτή τη θέση γιατί επιλέχτηκαν με βάση την αφοσίωση στον αρχηγό κι όχι για τις ικανότητές τους, όπως και πολλοί άλλοι ορισμένοι από τους οποίους θα περάσουν από την κυβέρνηση χωρίς να μάθουμε το όνομά τους.
Όταν αλλάζεις τρεις φορές τον σέντερ φορ και δεν αλλάζει το σκορ, δεν φταίει μόνο η ομάδα, αλλά και ο προπονητής.
