Του Διογένη Λόππα
Παρακολούθησα την περιβόητη επίσκεψη Erdogan στο Λευκό Οίκο σαστισμένος. Βέβαια, έχοντας γνώση νωρίτερα για τις σπασμωδικές φιλοτουρκικές κινήσεις του κ. Trump, σε βαθμό παρεξηγήσεως, ήταν αναμενόμενο ότι θα γινόταν μια προσπάθεια διάνθισης της ατμόσφαιρας με αρκετές δόσεις διπλωματικής αβρότητας. Αν και με διπλωματικούς όρους αυτή η επίσκεψη θα έπρεπε να είχε ακυρωθεί για πολλούς λόγους και από τις δύο πλευρές.
Στην κατάσταση στην οποία βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι (πραγματικές) διπλωματικές σχέσεις των δύο χωρών, μια συνάντηση σε επίπεδο επιτροπών θα ήταν αρκετή. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ακόμα και ο ίδιος ο Τούρκος πρόεδρος θα πρέπει κάποια στιγμή να αναρωτήθηκε τι συμβαίνει. Τέτοιο σερβιλισμό οι Αμερικανοί έχουν να επιδείξουν από την εποχή του πολέμου της ανεξαρτησίας, όταν προσδοκούσαν τη γαλλική βοήθεια. Δικαίως κάποιος άσχετος παρατηρητής θα αναρωτιόταν αν στη συνάντηση αυτή ο Πλανητάρχης είναι ο ξανθός κύριος με την πλούσια κόμη ή ο στιβαρός βαλκάνιος ηγέτης με το προσεγμένο μουστάκι.
Στην περίπτωση Trump η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ασφαλώς κανείς δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση των στενών συνεργατών του Αμερικανού προέδρου. Απελπισία. Ο σουλτάνος πέρασε σαν θύελλα (και) από το λευκό οίκο και ετοιμάζεται για τις επόμενες κινήσεις του. Είναι προφανές ότι έχει κερδίσει (είτε εξαγοράσει, το ίδιο αποτέλεσμα έχει) αν όχι την υποστήριξη, τουλάχιστον την ανοχή της υπερδύναμης και αυτό πρέπει να μας ανησυχήσει ιδιαίτερα.
Υποτίθεται δηλαδή ότι οι Αμερικανοί θα τραβούσαν το αυτί των Τούρκων (κυρίως για τους S400, όπου υπάρχει το νομικό ζήτημα των κυρώσεων στη μέση) και θα τους έσερναν δια της βίας στο Νατοϊκό μαντρί, μακριά από τους λύκους της Ρωσίας και του Ιράν. Αντ’ αυτού ο κ. Erdogan προσπέρασε το αγκάθι ψελλίζοντας μια υπόσχεση για κάποια υποτιθέμενη επιτροπή που θα μελετήσει ενδεχομένως το ζήτημα στο εγγύς μέλλον, κάπου μετά τα Σατουρνάλια.
Ως γνήσιος βαλκάνιος δεν αρκέστηκε σε αυτό, αλλά απαίτησε και την αποδέσμευση των συστημάτων Patriot (και μάλιστα σε καλή τιμή), ενώ υπενθύμισε και από πάνω ότι η χώρα του είναι συνέταιρος στο project F35. Το τελευταίο στη βαλκανική διάλεκτο αποτελεί ευθεία απειλή για αποζημιώσεις δια της νομικής οδού. Αντί για tomahawk πάνω από την Άγκυρα, η απάντηση των ΗΠΑ ήταν πόσο εκτιμούν και σέβονται αυτόν τον μεγάλο τριτοκοσμικό ηγέτη.
Το πιο αστείο από όλα, εκτός βέβαια από την καρικατούρα που διοικεί (?) τις ΗΠΑ, είναι ότι ο κ. Erdogan έκανε απλά show, θέλοντας να θριαμβολογήσει απέναντι στους ανά την υφήλιο επικριτές του, καθώς ουδόλως επιθυμεί πια ούτε τους Patriot (μεταξύ μας, μετά την επίθεση στην Aramco δεν είναι και πολύ δημοφιλείς), ούτε τα πανάκριβα F35, καθώς και οι πέτρες γνωρίζουν ότι εντός του έτους έρχεται προσύμφωνο για αγορά Ρωσικών μαχητικών.
Ανάμεσα σε συμπληγάδες
Ο νέος θρίαμβος του Τούρκου προέδρου έχει σπείρει ανησυχία σε όλη την Ευρώπη:
- Οι Γάλλοι προειδοποιούν επισήμως, με δήλωση του κ. Macron, για επικείμενη διάλυση του ΝΑΤΟ
- Οι Γερμανοί τώρα, εκτός από κυβέρνηση, ψάχνουν και νέα αναθεωρημένη εξωτερική πολιτική καθώς ανακαλύπτουν έντρομοι ότι η επέκτασή τους προς ανατολάς βρίσκεται σε σοβαρό κίνδυνο αφού κανένας δεν μπορεί να την καλύψει στρατιωτικά και αυτό σημαίνει ότι αδυνατούν πλέον να πωλούν εγγυήσεις ασφάλειας στους νεόκοπους ”συμμάχους” τους στη Βαλτική και όχι μόνο
- Η πρώην ανατολική Ευρώπη είναι σε αναμμένα κάρβουνα καθώς αντιλαμβάνεται ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ ήταν χωρίς αντίκρυσμα, γιατί, αν ο καραγκιόζης – Ντόναλντ έγινε φούρναρης μπροστά στην αποφασιστικότητα των Τούρκων, αντιλαμβάνονται το τι θα γίνει αν αποφασίσουν να κινηθούν οι Ρώσοι…
- Το Ισραήλ αρχίζει να έχει δεύτερες σκέψεις για τη βοήθεια που προσέφερε στην εκλογή Trump την ίδια ώρα που νιώθει την καυτή ανάσα της Τεχεράνης στο σβέρκο του και μια όψιμη αναζοπύρωση στη Γάζα, λογικότατη συνέπεια της Τουρκικής επικράτησης στη Συρία
- Η Ελλάδα (αν υπήρχε κάποιος που ασκεί εξωτερική πολιτική) θα έπρεπε ήδη να βρίσκεται σε κόκκινο συναγερμό, καθώς όλα δείχνουν ότι η ώρα της πλησιάζει. Σε άλλες εποχές θα σκάβαμε ήδη τα χαρακώματα…
Όμως στην Ελλάδα η κυβέρνηση θεωρεί την εξωτερική πολιτική μπανάλ, οπότε η χώρα υποεκπροσωπείται είτε από άσχετους με το θέμα πολιτικούς – κομματικούς βαρόνους-, είτε από αμφιβόλου αναστήματος συμβούλους που επικάθονται των βαρόνων κατά πρωθυπουργική εντολή. Μαθαίνω ότι η πρώτη προσπάθεια πήγε άπατη (ευτυχώς τουλάχιστον αντιλήφθηκαν την πανωλεθρία) και τώρα βρισκόμαστε στη δεύτερη προσπάθεια, που δε δείχνει επίσης να τραβάει.
Σε μια από τις δυσκολότερες φάσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, με τη συγκυρία φανερά εναντίον μας, η κυβέρνηση του Χάρβαρντ νομίζει ότι έχει την πολυτέλεια να κρατάει στον πάγκο την κ. Μπακογιάννη. Η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή που ακόμα και ο κ. Καραμανλής έσπασε τον όρκο σιωπής και μάλιστα εις διπλούν.
Κάθε φορά που ο μοναδικός αξιόπιστος σύμμαχος που μας έχει απομείνει υποπίπτει σε τέτοιου είδους απρέπειες (αναφέρομαι στην άλωση του λευκού οίκου από τον σουλτάνο), η συνολική διπλωματική και στρατιωτική συγκυρία γίνεται ασφυκτική:
- Βρισκόμαστε μπροστά στην απόλυτη απροθυμία των Αμερικανών να υπερασπιστούν γεωπολιτικά κεκτημένα δεκαετιών και αντιμέτωποι με έναν απροκάλυπτα φιλότουρκο πρόεδρο
- Η Ρωσία, χώρα παραδοσιακά ουδέτερη και με ισχυρούς δεσμούς ακόμα και κατά τον ψυχρό πόλεμο, έχει στραφεί υπέρ της Τουρκίας. Η ενεργοποίηση των S400 θα μπορούσε να ανατρέψει, υπό προϋποθέσεις, την ισορροπία πάνω από Αιγαίο και ανατολική μεσόγειο ενώ στρέφεται εμβληματικά κατά των ελληνικών συμφερόντων. Η δε αναμενόμενη παραχώρηση μαχητικών 4,5 γενιάς κάνει την εξίσωση ακόμα πιο σύνθετη.
- Ο οικονομικός στραγγαλισμός της οικονομίας μας, απόρροια του ολέθριου PSI, περιορίζει την οποιαδήποτε δυνατότητα ανάπτυξης αξιόπιστης αποτρεπτικής στρατιωτικής υποδομής.
Όμως η κυβέρνηση φαίνεται ότι έχει άλλα σχέδια, καθώς μόλις πρόσφατα ανακάλυψε τον πραγματικό εχθρό του έθνους, που είναι μάλιστα εσωτερικός. Ποιος κάθεται τώρα να ασχοληθεί με γεωπολιτικές μπούρδες, όταν μπορούμε κάθε βράδυ να παίζουμε live Ρουβίκωνα, ”τρομοκράτες” και παραστρατημένους φοιτητές; Ποιος κάθεται τώρα να παίζει επικίνδυνα παιχνίδια με τις εσωτερικές ισορροπίες του κόμματος όταν μπορούμε κάλλιστα να εκτονώσουμε τις στρατιωτικούς μας ερεθισμούς απέναντι στους ”εισβολείς” από τη θάλασσα;
Το κλασικό λάθος
Ακόμα και τώρα, ακόμα και έπειτα από όλη την σχετική πληροφόρηση, όταν βουίζει όλη η γειτονιά και όταν οι μηχανές των τουρκικών αρμάτων ζεσταίνονται, η ελληνική ”απάντηση” είναι κατευνασμός και αφωνία, εκκωφαντική αφωνία. Με τη φορά που έχουν πάρει τα πράγματα, θα γίνει καμία τουρκική απόβαση στο Καστελόριζο και η κυβέρνηση θα ομιλεί για τουρίστες (ή παράνομους μετανάστες).
Την ίδια ώρα, βρισκόμαστε μπροστά στο κλασικό δίλημμα που δυστυχώς στοιχειώνει όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις από συστάσεως του κράτους: Πώς θα μοιραστεί το πλεόνασμα. Ακούγεται μάλιστα πως, ακόμα και κάτω από αυτές τις περιστάσεις, θέλουν πάλι να μοιράσουν το πλεόνασμα στους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους.
Ανέλπιστο: Ένα game changer υπερόπλο σε αναμονή χρηματοδότησης
Την ίδια ώρα, αξιόπιστες πληροφορίες αναφέρουν ότι το Αμερικανικό ναυτικό συζητάει την παραχώρηση μικρού αριθμού αντιτορπιλικών Alreigh Burke. Η συγκεκριμένη ναυτική μονάδα επιφανείας είναι το απόλυτο όπλο στις θάλασσες και είναι ίσως η τελευταία μας ελπίδα να περισώσουμε κάτι απέναντι στη θύελλα που έρχεται. Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε νατοϊκό επιτελή, θα σας διαβεβαιώσει ότι σε περιοχή που επιτηρείται από τα συγκεκριμένα πλοία, απλά ματαιώνεται κάθε είδους εχθρικός σχεδιασμός.
Άλλες πληροφορίες αναφέρουν ότι στο Ελληνικό ναυτικό είναι ερωτευμένοι με τη συγκεκριμένη πλατφόρμα, η οποία μάλιστα αποδεσμεύεται με όλα τα φονικά όπλα και ηλεκτρονικά, πλην όμως ανησυχούν (δικαίως) ότι η συντήρηση και η επάνδρωση των πλοίων αυτών κινδυνεύει να απορροφήσει όλους τους πόρους του ναυτικού μας με συνέπεια την υπολειτουργία του υπόλοιπου στόλου.
Αν η κυβέρνηση πράγματι επιθυμεί να γλυκάνει τους ψηφοφόρους της με 100 – 150 ευρώ για τις ”γιορτές”, ας το σκεφτεί δύο φορές. Και αν έχει αμφιβολίες, ας κάνει μια σοβαρή έρευνα, να δούμε τελικά αν οι Έλληνες θέλουμε ισχυρή στρατιωτική αποτροπή ή γαλοπούλα στο τραπέζι. Και αν εξακολουθεί να αμφιβάλλει, λόγω πολιτικών καταβολών και εμφανούς ανικανότητας, μπορεί να δει τι απέγινε το αντίστοιχο επίδομα που μοίρασε ο κ. Τσίπρας παραμονές των εκλογών και αν αυτό συνεισέφερε κάτι στη δημοτικότητα της κυβέρνησής του.
