Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ηδη μετά το 32% της ήττας ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να ανοιχτεί στην κοινωνία, έκλεισε σαν στρείδι, εγκλωβίζοντας και τον Τσίπρα στα χαλάσματα της Κουμουνδούρου.
Απαραίτητη εισαγωγή: Αν ο Αλέξης Τσίπρας θυμίζει σε κάτι τον Ανδρέα Παπανδρέου, αυτό δεν αφορά τον ίδιο αλλά όσους τον ακολούθησαν από το 2012: για πρώτη φορά μετά την ίδρυση του του ΠΑΣΟΚ και μέχρι το 1981, τόσοι πολλοί απλοί άνθρωποι στρατεύθηκαν στο πλευρό ενός πολιτικού με τόση ανιδιοτέλεια.
Στη δεκαετία της πολιτικής ακμής του, αμέτρητοι πολίτες, που αυτοτοποθετούνται στη Δημοκρατική παράταξη, αγωνίσθηκαν χωρίς καμία προσωπική επιδίωξη, για να τον αναδείξουν στην κυβέρνηση, να τον κρατήσουν και να τον ξαναφέρουν.
Κι όμως το κόμμα του άφησε αυτούς του πολίτες έξω από τις οργανώσεις του και δεν τους επέτρεπε να γίνουν μέλη του γιατί δεν τους θεωρούσε αρκούντως αριστερούς. «Και βέβαια θα κάνουμε έλεγχο ποιος εγγράφεται», έλεγε ένας ημιμαθής τσαρλατάνος- αυτοχριζόμενος κριτής αριστεροσύνης.
Ο Τσίπρας ανέχθηκε για χρόνια, να παίρνει ο ίδιος 35% του εκλογικού σώματος και κόμμα του να έχει μόνο 30.000 ενεργά μέλη. Να μην υπάρχει στα Συνδικάτα και στην Αυτοδιοίκηση- όπου το ΠΑΣΟΚ αντέχει παρά τη συρρίκνωσή του- τις Κοινωνικές οργανώσεις και τη Νεολαία: στις φοιτητικές εκλογές τα σχήματα που υποστηρίζει πατώνουν, ενώ για το ΚΚΕ παίρνουν πολλαπλάσια ποσοστά.
Το 2022 έκανε ο ίδιος μια βόλτα στη Ελλάδα και έγραψε 110.000 νέα μέλη, που έκοβε η κομματική γραφειοκρατία. Και μετά τους κρέμασε: αφού ψήφισαν για την εκλογή- χωρίς αντίπαλο – του ιδίου, τον υποχρέωσαν οι φράξιες να μην τους επιτρέψει να ψηφίσουν για τα κομματικά όργανα.
Απλώς οι οργανώσεις του «ΣΥΡΙΖΑ των σπηλαίων» οργάνωσαν «εκδηλώσεις υποδοχής» – για να τους υφαρπάξουν τα μεγαλοστελέχη την ψήφο στις εθνικές εκλογές.
Νόμιζαν πως υπάρχουν κορόιδα: να ψηφίζουν για να πάρουν τα υπουργεία οι Συριζαίοι. Όταν επιστρέψουν, όπως νόμιζαν, με τον ακραίο ρεβανσισμό των τιμωρών: «τη δεύτερη φορά θα είναι αλλιώς». Σαν να ήταν η επιστροφή αυτοσκοπός και όχι υπόθεση πολιτικής για τη χώρα.
Το «νέο αίμα» δεν έφτασε ποτέ στην κομματική ραχοκοκαλιά και τα αξιώματα έμειναν στην παλιά γραφειοκρατία, που είχε τον πρώτο λόγο στις εκλογές του 2023-όπως και στην ήττα του 2019. Το αποτέλεσμα ήταν αναπόφευκτο.
Ηδη μετά το 32% της ήττας ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να ανοιχτεί στην κοινωνία, έκλεισε σαν στρείδι, εγκλωβίζοντας και τον Τσίπρα στα χαλάσματα της Κουμουνδούρου. Περιστοιχιζόμενο από τη χειρότερη «Αριστερά», το χειρότερο «πρώην ΠΑΣΟΚ» και τη χειρότερη ηγετική ομάδα που είχε ποτέ κόμμα εξουσίας.
«Γιατί το εμφανώς φιλολαϊκό πρόγραμμά σας απορρίφθηκε στις λαϊκές γειτονιές της Αττικής;» ρώτησε κομματικό στέλεχος η Ράνια Τζίμα το βράδυ τον εκλογών. Στην Κουμουνδούρου δεν τους περνάει από το μυαλό ότι απλώς δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη.
Όσοι θα την έφερναν και θα έδιναν νέα ορμή, κλείσθηκαν έξω και ο Τσίπρας έγινε ο τραγικός ήρωας που περιγράφει ο Καβάφης στα «Τείχη» του.
Ήταν η πρώτη μεγάλη απογοήτευση για τους δημοκρατικούς πολίτες που τον στήριξαν από το 2012 και εντεύθεν. «Μας απογοήτευσης όλους, γιατί;» θα ρωτούσαν οι ι ψηφοφόροι του 2015 τον Αλέξη Τσίπρα.
Με ιστορικό φόντο που αρχίζει από τον Καμμένο και καταλήγει στην επιλογή να δώσει τη μάχη των εκλογών του Ιουνίου με τα ψηφοδέλτια που είχαν συντρίβει τον Μαΐου και είχαν ήδη ηττηθεί το 2019!
Το χαμένο ιμπέριουμ του αρχηγού
Η δεύτερη απογοήτευση προέκυψε από την εθελούσια από-ηγετοποίηση του Τσίπρα. Δεν υπολόγισε ποτέ ότι η Πρωθυπουργία και η ηγεσία ενός μεγάλου κόμματος δεν είναι συλλογικοί θεσμοί, όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Θυσίασε το προσωπικό του ιμπέριουμ στην κοινωνία, στις ισορροπίες με τους οπισθοδρομικούς εσωκομματικούς μηχανισμούς. Έτσι απώλεσε την «μαγνητική σχέση» με την ευρύτερη Δημοκρατική παράταξη.
Παραιτούμενος από το προνόμιο των προσωπικών αποφάσεων σε πολλά θέματα, οδηγήθηκε σε απώλεια της ηγετικότητας που τον είχε οδηγήσει στην κορυφή. Παρέδωσε το κόμμα σε ιδεοληπτικούς, παρακμιακούς και απεχθείς φιγούρες, που διαμόρφωσαν όρους «συσπείρωσής προς τα κάτω», για να αποκτήσουν ρόλους.
Με την «υπόθεση Πολάκη» επιχείρησε να αντιδράσει, βάζοντας τέλος στο αποκρουστικό φαινόμενο δημόσιας συμπεριφοράς μιας ασύδοτης πολιτικής μετριότητας. Όταν έκανε πίσω, ήταν σαν να έδεσε μεγαλύτερη πέτρα το λαιμό του.
Ενώ ο εκλογικός ορίζοντας είχε ανοίξει ο Θεός της πολιτικής του έστειλε κάποιες ευκαιρίες ανάκαμψης- αλλά τις έχασε, από μέσα. Πχ ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε στην επικοινωνιακή μάχη που ακολούθησε την τραγωδία των Τεμπών, γιατί την έδωσε με αιχμή τον Νίκο Παππά ως «αρμόδιο τομεάρχη».
Με καταδίκη- άδικη, αλλά καταδίκη-από το Ειδικό Δικαστήριο, ήταν ο δεύτερος μετά τον Πολάκη «επιζήμιος φίλος». Μπήκε στο ψηφοδέλτιο για να «δικαιωθεί», αλλά από τι; Από τη συνεργασία με τον Καλογρίτσα, τις δανειακές εκκλήσεις στον Μαρινάκη, τις τραγικές συνομιλίες με τον Μιωνή, τη διαχείριση των τηλεοπτικών συχνοτήτων με τρόπο που διευκόλυνε «όσους έχουν γερό πορτοφόλι» ή την αποτυχία ως υπουργός;
Παρότι υποτίθεται ότι αποσύρθηκαν οι παλιοί ανάμεσα στις δυο εκλογές, ήταν στο προσκήνιο μέχρι και την τελευταία μέρα των δευτέρων εκλογών. Πήρε, πρώτη θέση εκλογής στο Νότιο Τομέα- αλλά προκάλεσε κάθε αξιοπρεπή οπαδό της Δημοκρατικής παράταξης και εν δυνάμει ψηφοφόρου του Τσίπρα. Πολλοί προτίμησαν να μην πάνε στην κάλπη, διαισθανόμενοι ότι κάποιοι τους κοροϊδεύουν: δεν μπορείς να πολιτεύεσαι και με τον Παππά και με τον Τεμπονέρα.
Στον ίδιο κύκλο απογοήτευσης εντάσσεται η κατάρτιση και διαχείριση των ψηφοδελτίων. Το Επικρατείας μόνο νικηφόρο δεν ήταν και οι γραφειοκράτες του κόμματος του ακύρωσαν υποψηφιότητες όπως ο Γεροτζιάφας, η Βουτυράκου και άλλοι…
Δεν μπορείς να έχεις στο τομέα της Υγείας το Χάρβαρντ και τη Σορβόννη και να βάζει τον Τζανακόπουλο να μιλάει με τον Πλεύρη για το ΕΣΥ. Να στέλνεις τον Γ. Τσίπρα να συζητήσει με τη Μπακογιάννη και να εμφανίζεται, μετά το Μάτι , με τη Δούρου αρμόδια για το …περιβάλλον. Όπως δεν γίνεται στον μεγαλύτερο δήμο της χώρας να μην έχεις στο ψηφοδέλτιο μια ισχυρή προσωπικότητα.
Η τρίτη απογοήτευση αφορά τους πολιτικούς χειρισμούς. Η απλή αναλογική- μια από τις μεγαλύτερες τομές εξυγίανσης του πολικού συστήματος -πρώτα κακοποιήθηκε και τη συνέχεια…αποδοκιμάσθηκε!
Σαν να φταίει που ο Τσακαλώτος έλεγε ότι θα στηθεί κυβέρνηση με τον Βαρουφάκη- δίνοντας υπόσταση στην προπαγάνδα Μητσοτάκη για το …2015. Ή ότι άλλοι έβλεπαν συγκυβέρνηση, η …ανοχή από το ΚΚΕ και ο ίδιος ο Τσίπρας υπολόγιζε σε κυβέρνηση με τον Ανδρουλάκη -που δεν θα πήγαινε ούτε δεμένος.
Παιδαριώδες λάθος: η πρόσκληση απάλλασσε το ΠΑΣΟΚ από το άγχος της χαμένης ψήφου και πολλοί το στήριξαν για να μην είναι ο φτωχός συγγενής στην συγκυβέρνηση!
Σ’ αυτόν τον κύκλο οι τρέχουσες πολιτικές και ιδεολογικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ συναντήθηκαν με τις οργανωτικές αδυναμίες του και διαμόρφωσαν την εικόνα ενός κόμματος εκτός εποχής, χωρίς το βασικό στοιχείο ανάδειξης του Τσίπρα προ 15ετιας: τη φρεσκαδούρα.
Όπως σημείωσε ο Λ. Κουσούλης «Χωρίς νέα ματιά, νέα αποτύπωση, νέα επεξήγηση , νέα παρουσία, νέα σκηνοθεσία, νέο λόγο, νέες λέξεις, νέα μέτρα». Χωρίς όραμα για την Ελλάδα και άρωμα Ευρώπης.
Στο καπάκι η επικοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ σ αυτές τις αναμετρήσεις δεν υστερούσε απλώς σε σύγκριση με τις προηγμένες τεχνικές πολιτικού μάρκετινγκ του Μητσοτάκη, αλλά ήταν και παιδαριώδης: δεν υπήρξε πεπονόφλουδα της ΝΔ που να μην πατήσει και παγίδα στην όποια να μην πέσει.
Η γενικευμένη απογοήτευση από τον Αλέξη Τσίπρα – παρότι προσωπικά έκανε τις δυο καλύτερες προεκλογικές κούρσες της σταδιοδρομία του-ολοκληρώθηκε μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων.
Αντί να αναλάβει προσωπικές πρωτοβουλίες ανοιχτών οριζόντων, για ολόκληρη Δημοκρατική παράταξη, ξανακλείσθηκε στα κομματικά τείχη: με εσωκομματικές διαδικασίες που θα υλοποιήσουν όσοι μετέχουν στα «όργανα» της αυτοκαταστροφής. Τα ίδια με το 2019!
Πάντως για να υπάρχουν ψευδαισθήσεις: οτιδήποτε κάνει εφεξής Τσίπρας ως πρωταγωνιστής με μέλλον, δεν θα έχει τύχη αν πρόκειται να το κάνει ως «ΣΥΡΙΖΑ». Αυτός ο κύκλος έκλεισε…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
