Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Είναι προφανές ότι η «ηγετική ομάδα» –Χαρίτσης, Τσακαλώτος, Αχτσιόγλου– του νέου κόμματος που προήλθε από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ υπερέχει από πλευράς πολιτικής ποιότητας απέναντι στην ηγετική ομάδα – Κασσελάκης- Πολάκης, Παππάς– του κόμματος της Κουμουνδούρου.
Από εκεί και πέρα, πρέπει να δοθούν απαντήσεις σε πολλά ερωτήματα, για τη φυσιογνωμία και την πολιτική αυτού του κόμματος, για να συναγωνιστεί τους Συριζαίους, στους οποίους προσφέρει την υποστήριξή του και ο Αλέξης Τσίπρας.
Το βασικότερο από αυτό το ερώτημα αφορά τη διάρθρωση της ηγετικής πυραμίδας. Ή αλλιώς: την ιεραρχία του πολιτικού προσωπικού της ομάδας, κυρίως στη Βουλή.
Ο μακαρίτης Αντώνης Λιβάνης, πολύπειρος στην πολιτική, συνόψιζε σε μια φράση, αυτό που σήμερα προσπαθούν να περιγράψουν με ποικίλες θεωρίες οι μεγαλοεπικονωνιολόγοι και οι ειδικοί του πολιτικού μάνατζμεντ: «Η πολιτική πρέπει να έχει πρόσωπο».
Με άλλα λόγια: πες μου ποιος ηγείται ενός κόμματος να σου πω τι απήχηση έχει.
Δικαιώθηκε πολλές φορές. Η πρώτη πολιτική αρετή -ή το πολιτικό μειονέκτημα-ενός κομματος είναι ο επικεφαλής του. Αν, με τα συμφραζόμενα της δημόσιας παρουσίας του, κάνει «γκελ» στην κοινή γνώμη, το κόμμα πάει μπροστά. Αν απωθεί, δεν πρόκειται να πάρει επάνω του.
Ο λόγος είναι απλός, αν μου επιτρέπει να τον περιγράψω με μια προσωπική αναφορά. Στο βιβλίο «Η σκηνοθεσία του δημοσίου προσώπου»- εκδόσεις Καστανιώτη- προσπαθώ να εξηγήσω πως αυτό που προέχει είναι η πολιτική, όχι η επικοινωνία. Ο λόγος είναι απλός: οτιδήποτε εκτίθεται στο δημόσιο χώρο περιέχει την επικοινωνία του.
Αλλά η πολιτική σχετίζεται με το πρόσωπο, όχι με την επικοινωνία. Ο πολιτικός εκπέμπει αυτόματα επικοινωνιακά, το είδος της πολιτικής που εκπροσωπεί, πριν. Επί τη εμφανίσει…
Στην πολιτική συμπεριλαμβάνονται τα προσωπικά στοιχεία όσων τη διατυπώνουν, μαζί με τη διατύπωση θέσεων, απόψεων και την ανάληψη πρωτοβουλιών, που τους φέρουν στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Η τεχνική της επικοινωνίας ακολουθεί.
Ίσως κάποιοι ανατρέξουν στη μαρξιστική περίοδο του βίου τους και επικαλεστούν τις «αντικειμενικές συνθήκες», ως προϋπόθεση υπέρτερη των προσώπων.
Οι συνθήκες μπορεί να υπάρχουν, αλλά κάποιος πρέπει να τις κάνει λόγο, κείμενο, δημόσια παρουσία, αύρα. Αυτό διαπερνάει το κοινωνικό σώμα και διαμορφώνει ακροατήριο για τον κομματικό λόγο.
Τελικά και στην πολιτική τα πράγματα κινούνται πρωτίστως από τη βούληση των προσώπων στην οποία περιέχεται και η ικανότητα τους να ωθήσουν από το ένα σημείο στο άλλο, στα πλαίσια ανταγωνισμού με όσους προσπαθούν να κάνουν το ίδιο.
Η ηγεσία Χαρίτση
Στο νεοπαγές κόμμα των 11 βουλευτών που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ , το πρόσωπο υπάρχει και ευφυώς τον ορίσαν επικεφαλής τους στη Βουλή- και αλίμονο αν δεν νοηθεί οίκοθεν και ως επικεφαλής του κόμματος: Είναι ο Αλέξης Χαρίτσης.
Η προγενέστερη κυβερνητική δραστηριότητα του στην Ελλάδα και την Ευρώπη, η ευπρέπεια του λόγου του, η συγκροτημένη αντίληψή του για τα πράγματα, το ύφος, η δημόσια παρουσία του, τον καθιστούν ελκυστικό ως πολιτικό αρχηγό.
Ειδικά απέναντι σε ό,τι αφορά τον Κασσελάκη, που καταφεύγει σε επικοινωνιακές φιγούρες για να κρύψει το πολιτικό κενό και την προσωπική θολούρα της παρουσίας του.
Για να αποδώσει όμως η ηγεσία Χαρίτση πρέπει να είναι ευδιάκριτη η πρωτοκαθεδρία του στο νέο κόμμα. Να είναι αυτός τον οποίο καλούνται να εμπιστευθούν οι πολίτες. Όχι κάποια «συλλογική ηγεσία», ούτε μια «ομαδική» υπόσταση πολιτικού φορέα που δεν μπορεί να υπάρξει.
Οι ψηφοφόροι διαλέγουν πρόσωπα και σηματοδοτούν το είδος της πολιτικής και της ιδεολογίας που τους εκφράζει με κριτήρια, ιδεολογικά, πολιτικά ιστορικά, συναισθηματικά, αλλά και αισθητικά.
Ωστόσο στο νέο κόμμα βλέπουμε εξ αρχής να εμφανίζεται ήδη στο προσκήνιο κάποιος που έχει ενταχθεί στα «βαρίδια» του ΣΥΡΙΖΑ επι Τσίπρα. Ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, έχει πυκνή μιντιακή παρουσία δια της οποίας εμφανίζεται πότε ως πρωταγωνιστής και πότε ως θεωρητικός του νέου κόμματος.
Επιδιώκει ρόλο κεντρικού εκπροσώπου, προεξοφλεί τις θέσεις του, διατυπώνει το ιδεολογικό στίγμα τους, επεξηγεί την πολιτική του. Ως οιονεί συναρχηγός.
Παραβλέποντας βέβαια ότι ταυτόχρονα εκπροσωπεί και τον εαυτό του που δεν είναι ό,τι πιο σαγηνευτικό διαθέτει αυτό το κόμμα. Πρόκειται για συνταγή καταστροφής.
Αν μάλιστα δίπλα του προστεθούν και άλλα πρόσωπα που έχουν ενταχθεί στο νέο κόμμα, όπως ο Παπαδημούλης, ο Σκουρλέτης, ο Φίλης και ο Βούτσης, το εγχείρημα θα πάει άκλαφτο.
Όσοι απομάκρυναν τους ψηφοφόρους από το κόμμα του Τσίπρα δεν πρόκειται να τους προσελκύσουν το κόμμα του Χαρίτση.
Η ταξιθεσία του νέου κόμματος
Ασφαλώς η πολιτική επιρροή ενός κόμματος διαμορφώνεται με όλους. Αλλά κρίσιμη σημασία έχει αυτό που ο Τσίπρας δεν κατάλαβε ποτέ για τον ΣΥΡΙΖΑ: η ταξιθεσία. Ποιοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και πιο στις πίσω θέσεις. Ποια ονόματα μπαίνουν στη μαρκίζα με μεγάλα γράμματα και ποιοι με μικρότερα.
Το νέο κόμμα -για το οποίο ας τους φωτίσει ο Θεός της πολιτικής να μην τον ονομάσουν «Αριστερά μπροστά»- έχει πρόσωπα για την εμπροσθοφυλακή- υπό τον Χαρίτση πάντα.
Ο Τσακαλώτος έχει το καλύτερο βιογραφικό από την ηγετική ομάδα του παλιού ΣΥΡΙΖΑ και αυτό καταστράφηκε με τον φραξιονισμό του, έστω και αν η ομάδα του ήταν «ποιοτικότερη» από τις «προεδρικές» «φράξιες» που απομυζούσαν την επιρροή του Τσίπρα.
Η Αχτσιόγλου είχε πολιτική επάρκεια ως κομματικό στέλεχος, αλλά έκανε το λάθος να δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορούσε να μασήσει και να παράγει περισσότερή δημοσιότητα από όση μπορούσε να εξυπηρετήσει.
Και οι τρεις μαζί, με διακριτούς ρόλους και ορατή ιεράρχηση μεταξύ τους, μπορούν να σχηματίσουν στη Βουλή αξιόμαχη Κοινοβουλευτική Ομάδα. Της οποίας το πολιτικό μήνυμα να διαχυθεί στην κοινωνία με τη συνδρομή άλλων στελεχών με αποδεκτό προφίλ.
Σε κάθε περίπτωση για τον κόσμο της Αριστεράς και για τη Δημοκρατική Παράταξη μπορούν να είναι χώρος συσπείρωσης, και απέναντι στον Νεομητσοτακισμό και την πολιτική του και απέναντι στον Κασσελακισμό και τα καμώματά του.
Αν όμως δώσουν πρώτους ρόλους στα παλιά βαρίδια θα καταλήγουν μια κακογραφία του ΣΥΡΙΖΑ που ηττήθηκε, διασπάστηκε και διασύρεται.
Αν δεν αντιληφθούν πού βρίσκεται η ισχύς τους, ως νεοπαγής φορέας, τα υπόλοιπα περιρρέουν.
