Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Θυμωμένο για τα βαρίδια και λοβοτομημένο από την Κασσελακιάδα, το «εκλογικό σώμα» των 150.000 – που δεν το λες και λαοθάλασσα – κατέληξε ότι ο καλύτερος για τη συνέχεια είναι ο Στέφανος Αχτσιόγλου.
Τα σοβαρά κόμματα οργανώνουν τακτικά συνέδρια, ιδίως όταν πρόκειται να αλλάξουν ηγεσία.
Εκεί οι εκπρόσωποι της κομματικής βάσης διαμορφώνουν, τη φυσιογνωμία του κόμματος, μεταξύ δυο συνεδρίων.
Αφού αποφασίσουν τι θέλουν, στήνουν κάλπες για τον αρχηγό, που θα υλοποιήσει ότι αποφάσισαν ως ανώτατο όργανο.
Οι Συριζαίοι το πήγαν ανάποδα.
Προφανώς επειδή ανάποδα το ξεκίνησε ο Γ. Παπανδρέου, που εισήγαγε τη φάμπρικα της αλαλούμ εκλογής ηγεσίας, ως δήθεν βήμα δημοκρατίας.
Πρώτα ο αρχηγός, μετά το συνέδριο. Έτσι αντί να εκλέξει το συνέδριο τον επικεφαλής, εκλέγει ο επικεφαλής το συνέδριο.
Αν αμέσως μετά την παραίτηση Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν συγκαλέσει συνέδριο, δεν θα επακολουθούσε το μπάχαλο του αυτοδιασυρμού τους .
Δεν θα έφταναν στην κατάλυση της έννοιας του κόμματος και τον ευτελισμό της Αριστεράς .
Στο συνέδριο τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ θα αποφάσιζαν για το κόμμα, τη λειτουργία και τους στόχους τους.. Καθαρά πράγματα.
Εξ ίσου καθαρή θα ήταν στη συνέχεια και η ανάδειξη ηγεσίας.
Όποιος βρίσκεται πιο κοντά στο γράμμα και το πνεύμα των συνεδριακών αποφάσεων, θα έπαιρνε το δαχτυλίδι.
Ο Κασσελάκης, ούτε απέξω θα μπορούσε να περάσει.
Οι Συριζαίοι έβαλαν το κάρο μπροστά από το άλογο. Κάτι ανάλογο έκαναν το 2021, με μόνο υποψήφιο τον Τσίπρα.
Πρώτα τα μέλη ψήφισαν για τον αρχηγό και μετά τα απέκλεισαν για την εκλογή κομματικών οργάνων.
Έτσι η κομματική γραφειοκρατία αναπαρήγαγε τον εαυτό της, με τους συσχετισμούς, τις φράξιες και την αποχή της από την κοινωνία.
Αν το πήγαιναν κανονικά η Αχτσιόγλου δεν θα μπορούσε να το δει ηγεσία.
Χωρίς συνέδριο και ανανέωση -που εκ των πραγμάτων θα προέκυπτε – χωρίς αξιολόγηση των στελεχών δια της παρουσίας τους το βήμα, μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα ακόμη κι ένας περαστικός.
Όπως και έγινε. Ο Κασσελάκης από το πουθενά, απολίτικος, φιλομητσοτακικός, αερολόγος, λούμπεν, άσχετος με την Αριστερά , την εγχώρια πολιτική και τις προτεραιότητες της χώρας παίζει με τα ιερά και τα όσια της πολιτικής.
Με μπούρδες, αερολογίες διαδικτυακής αγυρτείας, εμφάνισε τον εαυτό του ως… αυτοσκοπό.
Από δίπλα ο αποσυνάγωγος Πολάκης, ο Παππάς και κάτι σούργελα του συριζαίικου στερεώματος. Με όσα τσαμπουνάει, εκ του ασφαλούς, άλλος θα έπαιρνε το δρόμο για το Δρομοκαΐτειο.
Από την πλευρά της, η παραδοσιακή κομματική καμαρίλα, για να αποφύγει την απολογία της για την ήττα – ατομικά και …κατά φράξια- έβαλε όλα τα λεφτά σε μια φιλόδοξη κυρία.
Oι πιο παρακμιακοί του κομματικού ιερατείου υποστηρίζουν μια υποψήφια που νομίζει ότι αριστερή πολιτική είναι καλό ντύσιμο στις συνεντεύξεις και ξεπατίκωμα ξύλινων «τσιτάτων», που εμφανίζονται ως πρόγραμμα και πολιτικές θέσεις.
Οι πέντε υποψηφιότητες στον ΣΥΡΙΖΑ απεικόνιζαν την αδυναμία του να υπάρξει μετά τον Τσίπρα.
Η «βάση» αντέδρασε ως κοινό σαπουνόπερας, χωρίς πολιτικά κριτήρια .
Θυμωμένο για τα βαρίδια και λοβοτομημένο από την Κασσελακιάδα, το «εκλογικό σώμα» των 150.000 – που δεν το λες και λαοθάλασσα- κατέληξε ότι ο καλύτερος για τη συνέχεια είναι ο Στέφανος Αχτσιόγλου.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
