Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Στον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ έκανε μπαμ από μακριά ότι αν κάποιος διέθετε προσωπική επάρκεια ώστε να ηγηθεί μετά τον Τσίπρα, αν ποτέ αποχωρούσε-που δεν επρόκειτο- ήταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Στην πολιτική υπήρχαν πάντα επετηρίδες. Η, σπάνια, ανατροπή τους ήταν η εξαίρεση που επιβεβαίωνε την αξία τους.
Στην ουσία ακόμη και όταν άλλαζε η σειρά διαδοχής σε ένα κόμμα εξουσίας, πάλι θέμα επετηρίδας ήταν. Απλώς κάποιοι δεν καταλάβαιναν πώς διαμορφώνεται.
Ο ένας Καραμανλής το 1956, ο άλλος το 1997, ο Σημίτης το 1996, ο ΓΑΠ το 2004, ο Τσίπρας το 2008, από κάποια εσωτερική επετηρίδα επικράτησης επιβλήθηκαν.
Τα κόμματα και οι παρατάξεις που τους εγκατέστησαν στο ρετιρέ – ακόμη και οι έξωθεν παράγοντες με ρόλο – δεν είχαν κανέναν καλύτερο.
Μοιραία ακολούθησαν τον κανόνα: όταν υπάρχει κάποιος που μπορεί να κάνει τη δουλειά στα σίγουρα, δεν χρειάζονται πειράματα.
Στον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ έκανε μπαμ από μακριά ότι αν κάποιος διέθετε προσωπική επάρκεια ώστε να ηγηθεί μετά τον Τσίπρα, αν ποτέ αποχωρούσε-που δεν επρόκειτο- ήταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος.
Έχει το καλύτερο βιογραφικό, άνεση διεθνούς κυκλοφορίας, στέκεται στο τραπέζι με την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη, ξελάσπωσε την κυβέρνηση Τσίπρα από το άγος Βαρουφάκη και είναι πνευματώδης.
Στα εσωκομματικά πήρε μαζί του τα καλυτέρα στελέχη, με συγκρότηση και πολιτικό λόγο – έστω μαζί με φευγάτους και ανερμάτιστους.
Λέγεται ότι ο τότε Πρωθυπουργός του έδινε εύσημα περισσότερο ως διαπραγματευτή με την τρόικα, παρά ως αφεντικό της οικονομίας.
Ωστόσο κάτω από την μνημονιακή έξοδο, τη διευθέτηση του χρέους και το πλεόνασμα των 37 δισ., οι ιστορικοί θα βρουν την υπογραφή του Τσακαλώτου.
Ότι δεν κατάφερε να αναδείξει τη φορολόγηση επί των ημερών του, ως μνημονιακή υποχρέωση που παρέλαβε και χρεώθηκε ως επιλογή του- σαν να υπάρχει άλλος τρόπος δημοσιονομικής διόρθωσης, εκτός από τους φόρους- δεν αλλάζει την εικόνα:
-«Τεχνικά» ήταν ο φυσικός διάδοχος του Τσίπρα.
Ο μόνος που δεν το έβλεπε ήταν ο ίδιος. Ίσως, λόγω της διαφοράς ηλικίας των 14 χρόνων- θεωρούσε ότι δεν θα προκύψει ποτέ τέτοιο θέμα.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι ακόμη και όταν προέκυψε, στην κούρσα της διαδοχής τον κατέβασε η οργή του Τσίπρα που θα εκλάμβανε την διαχρονική τακτική φθοράς του από την ομάδα Τσακαλώτου, ως διατεταγμένη υπηρεσία.
Άλλωστε, εκτός από τον επίμονο φραξιονισμό, στην προεκλογική περίοδο ήταν σχεδόν απών.
Σε κάθε περίπτωση αντί να δράσει ως Νο2 και να λειάνει το ρόλο του ως δελφίνου- ακόμη και με τη βελτίωση της προσφοράς του- έδρασε σαν χομπίστας της πολιτικής, παρά σαν πολιτικός.
Από αυτή την άποψη οι αρχαιρεσίες του Σεπτεμβρίου τον βρήκαν απροετοίμαστο και είναι εμφανές στην «αριστερή» αμηχανία που διαπερνά τη δημόσια παρουσία του.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
